Było to w roku 1896

1. Michał Sikorski

   Warszawa 2003
   Wstęp

   Wraz z nasileniem prześladowań wobec Żydów w Europie od początku XVII gminy żydowskie oraz prywatne osoby zaczęły rozważać osiedlenie na ziemi do której Żydzi posiadaliby prawa własności i która mogłaby stanowić zaczątek własnego państwa. Skutecznie zamiar ten udało się zrealizować dopiero tworząc państwo Izrael. Po wydaniu przez angielskiego ministra spraw zagranicznych Arthura Balfoura słynnej deklaracji z 2 XI 1917 roku zapowiadającej otwarcie Palestyny dla żydowskiej kolonizacji, by stworzyli tam państwo, zaczęto używać argumentu że Palestyna jest za mała, by przyjąć wszystkich Żydów Europy, szukano więc innych rozwiązań terytorialnych. Proces opisany w pracy nasilił się szczególnie pod koniec XIX wieku kiedy zwołano Światowy Kongres Syjonistyczny1.
   Praca przedstawia propozycje utworzenia własnego państwa poza Palestyną.

   1 Było to w roku 1896.
   1. Curaçao Link

   W 1652 roku członkowie Holenderskiej Kompanii Zachodnioindyjskiej założyli kolonię żydowską na Curaçao, wyspie Antyli Holenderskich u wybrzeży Ameryki Południowej.
   Dwanaście rodzin uzyskało prawa do osiedlenia i wyznawani religii oraz otrzymała ziemie na własność. To właśnie tam, w 1972 roku wybudowano pierwszą na zachodniej półkuli synagogę1.

   2. Jamajka

   Dwa lata wcześniej, w 1650 roku na Jamajce powstała kolonia żydowska z prawem do posiadania ziemi. Plan powstania niezależnego państwa żydowskiego nie powiódł się jednak na skutek niechęci Żydów europejskich i z Azji Mniejszej do pracy w ogóle a do tej pionierskiej przy uzyskaniu dobrych warunków życia na Karaibach w szczególności.
   Rastafariańscy Jamajczycy2 utrzymują, że są potomkami Izraelitów, którzy w rzeczywistości byli czarnoskórzy.

   3. Surinam

   Ta brytyjska, ówcześnie, kolonia w Ameryce Południowej była brana pod uwagę jako miejsce stałego osiedlenia Żydów uciekających przed prześladowaniami w Europie. W latach 1650-1657 Brytyjczycy zezwalali na osiedlanie się tam europejskich Żydów. I… (Link)

   1 http://www.snoa.com/
   2 http://www.religie.424.pl/rastafarianizm,1342,article.html
   4. Cayenne

   Francuska
   Kompania
   Zachodnioindyjska
   wspierała
   najpierw powstanie kolonii, a następnie państwa żydowskiego w Cayenne, dzisiejsza Gujana Francuska. Pierwsze konkretne kroki poczyniono w 1659 roku.

   5. Królestwo żydowskie Ameryki Południowej I Bogaty Żyd Hermann Moritz skutecznie zachęcił grupę Żydów do utworzenia w Ameryce Południowej państwa o ustroju monarchicznym. Bogaty przedsiębiorca z Saksonii planował okrzyknięcie siebie królem tego państwa. Było to około 1730 roku.

   6. Królestwo żydowskie Ameryki Południowej II W 1749 roku z podobnym pomysłem wystąpił Maurice de Saxe, syn króla Augusta II. Królestwo to także miało powstać na kontynencie południowoamerykańskim, a królem zostałby jego fundator1.

   7. Missisipi i Missouri

   W 1819 roku W. D. Robinson, po zapoczątkowaniu osadnictwa żydowskiego w górnej Missisipi i Missouri wystąpił
   z propozycją utworzenia państwa żydowskiego na tym terenie po uprzednim wykupieniu gruntów przez osadników2.

   1 M. Kohler, in „Menorah”, June, 1892.
   2 M. Kohler, in „Publ. Am. Jew. Hist. Soc. ” No. VIII, p. 80.
   8. Azja Mniejsza

   Wśród Żydów rosyjskich pojawia się pomysł zbudowania swojej siedziby w Azji Mniejszej. Państwo miało powstać na terenie dzisiejszej Turcji za przyzwoleniem Wielkiej Brytanii.

   9. Ararat (Grand Island)

   Mordecai Manuel Noah w 1825 zakupił obszar Grand Island oraz ogłosił powstanie „państwa” w „50-tą rocznicę niepodległości Stanów Zjednoczonych”. Wyspa została podzielona na 200 akrowe działki i rozpoczęła się ich sprzedaż w licytacji. W zamierzeniach wartość ziemi miała wzrosnąć na tyle wysoko aby powstało tam miasto na wzór ówczesnego Manhattanu. Pomysł kolonii żydowskiej nie zachwycił jednak amerykańskich Żydów, którzy żyjąc już sobie dobrze w tym
   „wolnym kraju” niezbyt chętnie decydowali się na osadnictwo w okolicach wodospadu Niagara. W 1833 roku Grand Island została odsprzedana na wolnym rynku.

   10. Żydowski Obwód Autonomiczny – Birobidżan W marcu 1928 roku Centralny Komitet Wykonawczy Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) podjął uchwałę o utworzeniu Okręgu Żydowskiego, który w 1934 roku przekształcono w Żydowski Obwód Autonomiczny

   – Birobidżan. Zlokalizowany został on z dala od prześladowań z Europy, w azjatyckiej części Rosji, na Dalekim Wschodzie, przy granicy z Chinami. Zajmuje powierzchnię 36 tys. km2.
   Na terenie Obwodu działał teatr imienia Ł. Kaganowicza, kino

   (od 1934 r.), licząca ok. 130 tys. woluminów biblioteka imienia Sz. Alejchema oraz muzeum (1945). Wydawano gazety Birobidżaner Sztern oraz Birobidżan’skaja Zwiezda1. Obwód posiada dobre połączenia komunikacyjne z resztą kraju (kolej transsyberyjska oraz główne połączeni drogowe Moskwa-Władywostok). W 1939 roku Stalin wydał zakaz osiedlania w Obwodzie dla Żydów z Europy, którzy dopiero z początkiem wojny chcieli osiedlać się liczniej na tym terenie. I tak w drugim roku wojny Żydzi stanowili 30 tys. osób na 114 tys.

   wszystkich mieszkańców. Choć do 1948 przyjechało kolejne 20 tys. Żydów, w 1956 roku Chruszczow przyznał, że plan osiedlenia w Obwodzie 300 tys. Żydów zakończył się niepowodzeniem ze względu na „żydowski indywidualizm” 2.
   Spis powszechny w 1959 roku wykazał że w Obwodzie mieszkało jedynie 14 269 Żydów, z czego tylko 39% podało jidysz za swój język. W 1985 liczba Żydów spadła do 12 tysięcy, co stanowi jedna piątą mieszkańców. Kraj ten wg samych Żydów miał szansę stać się z czasem niezależnym państwem żydowskim.

   Еврейская автономная область

   Ziemia Obiecana nad Amurem

   The Jewish Autonomous Region

   1 Encyklopedia Wiem.
   2 Gilbert Marcin, „Atlas historii Żydów”, Wydawnictwo Platan, Liszki 2000, str. 92.
   11. El Arisz

   Obszar na półwyspie Synaj został zaproponowany przez rząd brytyjski w 1903 roku, jednak poseł angielski w Egipcie odmówił kolonii wody z Nilu do nawodnienia obszaru państwa żydowskiego. Tereny te były później w latach 1967-1979
   okupowane przez Izrael.

   12. Syria

   Już w 1839 roku rząd Wielkiej Brytanii zaproponował
   oficjalnie Syrię jako propozycję budowy siedziby dla żydów.
   Propozycja ta została jednak odrzucona przez syjonistów.

   13. Cyrenajka, Mezopotamia

   To dwa obszary, na których żydowskie Towarzystwo Terytorialne badało możliwość kolonizacji i założenia państwa.
   Badania nie wyszły poza fazy rozważań.

   14. Madagaskar

   W faszystowskich Niemczech pojawił się w 1940 roku projekt osiedlenia na Madagaskarze 4 milionów europejskich Żydów. Plan kierowany przez Adolfa Eichmana przewidywał
   powstanie samorządu pod niemieckim nadzorem, jednak porzucono je w 1941 roku.

   15. Wietnam

   W rok po zakończeniu II wojny światowej Ho Szi Min zaproponował Ben Gurionowi przekazanie Żydom znacznych obszarów Sajgonu, jednak i ta propozycja nie spotkała się z pozytywnym przyjęciem ze strony żydostwa.

   16. Australia Link

   W okolicach Melbourne w południowej Australii założono Land Settlement Trust, którego zadaniem było stworzenie warunków do osiedlania Żydów na południu kontynentu celem utworzenia tam żydowskiego państwa. Imigranci osiedlali się jednak w różnych częściach kraju, więc do utworzenia państwa żydowskiego w Australii nie doszło.

   17. Krym

   Od 1841 roku rozpoczęło się masowe osadnictwo Żydów na Krymie z myślą powstania tam państwa Syjon. Carskie władze skutecznie powstrzymały ten proces, który nie nabrał
   zresztą charakteru masowego.

   18. Cypr

   Propozycję przeznaczenia Cypru na siedzibę Żydów dyskutowano w latach 1880-1902, a całkiem poważnie brano ją pod uwagę od trzeciego Kongresu Syjonistycznego, kiedy to została oficjalnie przedstawiona. Propagatorem pomysłu był
   Davis Trietsch.

   19. Równina Guas Ngishu w Kenii1

   W roku 1903 Brytyjczycy zaoferowali Żydom żyzny Płaskowyż Guas Ngishu w Kenii. Syjoniści jednak odrzucili tę propozycję w 1905 roku, choć miała sporo zwolenników.

   Przewidywany obszar państwa miał liczyć 6 tysięcy mil kwadratowych.

   20. Saskatchewan

   London Mansion House Comitee założyło w 1884 roku pierwsza kolonię w kanadyjskiej dziś prowincji Saskatchewan planując powstanie tam państwa żydowskiego. W 1092 roku mieszkało tam kilka tysięcy Żydów, obszar ten jednak nigdy nie uzyskał podmiotu prawnego.

   21. Recife

   Powstały także plany powstania siedziby Żydów w Recife w Brazylii, jednak założona przez zaledwie tysiąc Żydów kolonia w 1904 roku nigdy nie wyszła ponad lokalną gminę.

   22. Argentyna

   Projekt powstania Syjonu w Argentynie zakładał znaczny obszar tego państwa. W 1892 Baron Hirsch założył Żydowskie Towarzystwo Kolonialne, mające na celu osadzenie u ujścia Rio de la Plata 3 milionów Żydów głównie z Rosji. Do początku I wojny światowej przybyło jedynie 45 tys. osadników, później ich liczba stopniowo spadała.

   1 Jewish Encclopedia, New York, 1905
   23. Judeopolonia

   W ramach wizji tworzenia tzw. Mitteleuropy1 powstał
   termin „Judeopolonia” 2, oznaczający utworzenie państwa żydowskiego za niemieckim przyzwoleniem na terenach między Morzem Bałtyckim a Morzem Czarnym obejmujących m.in. Warszawę, Lublin, Wilno, Rygę, Mińsk i Odessę3.
   Po raz pierwszy projekt tego typu państwa buforowego (niem. Pufferstaat) zaproponował władzom niemieckim Niemiecki Komitet Wyzwolenia Żydów Rosyjskich (Deutsches Komitee zur Befreiung der Russischen Juden) w 1917 roku.
   Zakładano, że ludność tego nowego państwa stanowiłoby 6 milionów Żydów polskich i rosyjskich, pewna liczba Żydów z innych państw, ponadto ok. 8 milionów Polaków, 5 milionów Ukraińców, 4 miliony Białorusinów oraz około 3,5 miliona Litwinów (Szaulisów) i Łotyszów. Językiem urzędowym miął

   1 Jerzy Robert Nowak, Słowo – Dziennik Katolicki 24-26 III 95.
   2 Dr Andrzej Leszek Szcześniak, „Judeopolonia – żydowskie państwo w państwie polskim”, Radom 2001.
   3 Jak podaje powyższe źródło: Drukowane też były mapy tego planowanego przez Niemców państwa żydowskiego. Mapy te znaleźć można w następujących książkach: Jon Evans „The Nazi New Order in Poland”, London 1941, Victor Gollancz Ltd. – mapa ukazuje „Jewish Reservation”; Bernard Newman „The New Europe”, Londyn 1942, R. Hale Ltd. – mapa ukazuje „Jewish Rcserve”; Gerald Reitlinger „The Finał Solution” London 1953, Valentine, Mitchell – mapa ukazuje „Lublinland Jewish Reserve”; Martin Gilbert „The European Powers 1900-45”, London 1969, Weidenfeid and Nicolson – mapa ukazuje
   „Lublinland – proposed Jewish Autonomous Area”. Jest też wydawnictwo włoskie bez daty (po 1953) pt. „La Chiesa Eroica di Polonia” ze wstępem abp Gawliny (zmarł 1964), w którym jest mapa okupowanej Polski, a na niej „Lublinensis – Riserva ebraica”.

   Językiem urzędowym miał być język niemiecki. Ponieważ w czasach szlacheckich mieścił się w Lublinie żydowski sejm (waad), miasto to miało być jego stolicą
   1. Utworzenie Królestwa Polskiego pod patronatem Niemiec i Austro-Węgier udaremniło te plany2.

   Judeopolonia – Żydowskie państwo w państwie polskim.
   Dr Andrzej Leszek Szcześniak.

   1 R. Nowak – jw.
   2 M. Giertych, „Nie przemogą! – Antykościół, antypolonizm, masoneria”, Wrocław, NORTOM 1997.
   24. Lublinland

   Lublinland był ideą utworzenia państwa żydowskiego ze stolica w Nisku nad Sanem1. Nic nie wyszło z planów, do jakich najbardziej przywiązany był Adolf Eichmann: ustanowienia terytorium żydowskiego w okolicach Niska w Polsce2. Miała je zamieszkiwać ludność Żydowska z terenów przedwojennej Rzeczypospolitej, lecz także wysyłani przez Niemcy i państwa kolaborujące czy Francję Vichy Żydzi z terytorium tych państw. Niedawno wyszło na jaw, że czyniła to też Słowacja, a nawet jako jedyny kraj w Europie płaciła Niemcom za dokonanie deportacji. III Rzesza otrzymywała za każdego deportowanego Żyda tzw. opłatę przesiedleńczą w wysokości 500 marek od osoby, która miała pokryć koszty „osiedlenia się Żydów w ich nowych domach w Polsce” 3.
   Ciekawe jest, że założenie państwa Lublinland miało mieć miejsce we współpracy niemiecko-żydowskiej. O założeniu państwa wiedział rząd Słowacji, zatem zmiana przez Hitlera planów pod koniec 1941 w kierunku tzw. „ostatecznego rozwiązania”, usprawiedliwia częściowo wysyłających. Plany porzucono ostatecznie w kwietniu 1940 roku, jednak eksterminacja i wywózka Żydów z Lublina rozpoczęła się dopiero w marcu 1942 r.

   1 Encyclopedia Judaica, Nowy Jork 1972.
   2 Hannah Arendt, „Eichmann w Jerozolimie”, Wydawnictwo Znak, Kraków 1998.
   3 Nasz Dziennik z 17.X.2000.
   _________________________________________
   BIBLIOGRAFIA

   Eisenbach A., „Ludność Żydowska w Królestwie Polskim w końcu XIX w., w: Biuletyn żydowskiego Instytutu Historycznego”, 1959, nr 29
   Gilbert Marcin, „Atlas historii Żydów”, Wydawnictwo Platan, Liszki 2000
   Johnson R., „Historia Żydów”, Kraków 1998
   Kobyliński S., „Sprawa polska a kwestia Żydowska”, Poznań 1924
   Koneczny F., „Cywilizacja Żydowska”, Warszawa 1997
   Kruszyński J. MT, „Żydzi i kwestia Żydowska”, Włocławek 1920
   Nowaczyński A., „Mocarstwo anonimowe”, Warszawa 1920
   Nowak J. R., „Judeopolonia. Niemcy z ‚Wyborczej’„, w: „Nasza Polska”, 24 III 1999, nr 12
   Rolicki H., „Zmierzch Izraela”, Warszawa 1932
   Trzeciak S., „Mesjanizm a kwestia Żydowska”, Warszawa 1934
   Trzeciak S., „Program światowej polityki żydowskiej”, wyd. III rozszerzone, Warszawa 1936
   Znaniecki F., „Upadek cywilizacji zachodniej”, Warszawa 1921
   Żabotyński W., „Państwo żydowskie”, Warszawa – Lwów, 1921
   „Opoka w Kraju” nr 36(57) z grudnia 2000

   Artykuł został opublikowany w portalu miesięcznika „Stosunki Międzynarodowe”
   w lipcu 2003 roku.
   (www.stosunki.pl)
   ============================================================

   Nie wiadomo, czy to powyżej to wszystkie ychnie pomysły. Tak długo szukali sobie gniazdka, aż znaleźli – wszędzie wleźli. Wymyślili, że cały świat im się należy. A komu to nie leży, to trudno, bendom „depopulować” za pomocą wszelkich znanych ym sposobów. Ostatnio forsujom zaszczykowanie, ale majom w parchatym zanadrzu znacznie więcej.