Mandaryn1962

Jaś Kapela: Bywam trollem. Trolling to współczesna forma sztuki prowadzenia sporów W Polsce są agencje specjalizujące się w czarnym PR. Jest wielu chętnych do wynajmowania trolli, a ponieważ trudno o pracę, ludzie godzą się być trollami za pieniądze. Politycy różnych opcji, firmy lobbingowe, agencje reklamowe sięgają po uczniów czy studentów - rozmowa z autorem powieści ?Dobry troll? Artykuł otwarty w ramach bezpłatnego limitu prenumeraty cyfrowej Czym jest trolling? Trollowanie to okazja, żeby zaistnieć. Jeżeli teraz rozmawiamy o trollach, to znaczy, że udało im się to, co zamierzali: oburzyć społeczeństwo. Włożyć kij w mrowisko. Stać się sensacją medialną. Najlepszy sposób na trolli to ich ignorowanie. Gdy media się oburzają, oni są zachwyceni. Gdy jakiś autorytet albo celebryta, a tych w Polsce nie brakuje, wyrazi moralny sprzeciw wobec internetowych ataków, troll jest szczęśliwy. Trollowanie to wywoływanie emocji. Ośmieszanie i obrażanie na wszystkie sposoby. Publikowanie napastliw

Służby specjalne a trolling w sieci Służby specjalne wykazują ogromne zainteresowanie internetem, środka mającego wpływ na opinię wielu ludzi, którzy wchodzą w celu uzyskania informacji dotyczących nowości, artykułów, książek, filmów wideo itd. Takimi dla nich (służb) środkami stają się polityczne fora, główne serwisy informacyjne, fora ezoteryczne, miejsca masowe... włączając w to dowolne portale informacyjne i blogi autorskie, fora i po prostu każdy portal skupiający dużą grupę ludzi. Celem tych rozlicznych dyskredytacji są wszelkie niewygodne dla nich informacje urabianie opinii publicznej, naciąganie w różnych formach wyników głosowań w stronę właściwego przedmiotu zainteresowania itd. Służby specjalne a trolling w sieci http://www.youtube.com/watch?v=Jz-mdcTqsAc

8 CECH DEZINFORMATORA 1.   Unikanie.  Nigdy nie wypowiadają się wprost ani nie wnoszą konstruktywnego wkładu w dyskusje, generalnie unikając cytowania oraz podawania źródeł. Zamiast tego, jedynie sugerują to czy tamto. Praktycznie zawsze zabierają głos z pozycji autorytetu i eksperta, doskonale znającego zagadnienie, bez ujawniania jakichkolwiek danych, usprawiedliwiających taką postawę. 2.   Selektywność.  Starannie wybierają przeciwników, stosując podejście “bij i uciekaj” wobec zwykłych komentatorów popierających przeciwnika albo skupiając atak na kluczowych oponentach, którzy znani są z bezpośredniości. Gdyby jakiś komentator włączył się w kłótnię, przechylając szalę zwycięstwa na stronę oponenta, atak obejmie i jego. 3.  Przypadkowo.  Mają tendencję do pojawiania się nagle i jakby przypadkowo, podnosząc nowy, kontrowersyjny temat, bez wcześniejszego udziału w ogólnych dyskusjach na tej konkretnej arenie publicznej. Podobnie lubią znikać, kiedy temat przestaje budzić zainteresowani