Rocznica śmierci Jana Bielatowicza – żołnierza spod Monte Cassino i katolickiego publicysty

Pisarz, publicysta, krytyk literacki, w młodości związany z Młodzieżą Wszechpolską, w czasie II wojny światowej żołnierz 2. Korpusu Polskiego walczący pod Monte Cassino.

Odszedł pół wieku temu po ciężkiej chorobie w londyńskim szpitalu.

Urodził się 16 listopada 1913 r. w Nisku na Podkarpaciu. W 1922 r. przeniósł się wraz z rodziną do Tarnowa, gdzie uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie. Zadebiutował w 1930 r. wierszem „Pieśń młodzieży” w piśmie „Nasze Życie”. Był współzałożycielem i redaktorem pisma młodzieży tarnowskiej „Czyn”. Od 1931 r. studiował filologię polską i prehistorię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Podczas studiów związał się z narodową demokracją i był aktywnym działaczem Młodzieży Wszechpolskiej. Często zawieszano go w prawach akademickich lub nękano dochodzeniami sądowymi za udział w demonstracjach antysanacyjnych. Został też wybrany prezesem Koła Naukowego Polonistów.

Po studiach kontynuował pracę publicystyczną i literacką, pracował jako dziennikarz. Współpracował z prasą katolicką, publikował m.in. w: „Głosie Narodu”, „Orędowniku”, „Prosto z mostu”. Opracował i wydał antologię poezji ludowej.

Podczas kampanii wrześniowej walczył w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich. Po wkroczeniu sowietów przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. Później był więziony w cytadeli budapeszteńskiej oraz obozie karnym Komarom, z którego uciekł i przez Jugosławię i Turcję przedostał się do Palestyny.

Wstąpił do Armii Polskiej na Wschodzie. Był żołnierzem 3. Batalionu Brygady Strzelców Karpackich, brał udział w walkach na terenie Libii i obronie Tobruku. Nie zaprzestał pisania, publikując swoje teksty w czasopismach „Gazeta Polska” i „Orzeł Biały”. Czasowo zwolniony ze służby, pracował jako redaktor w dzienniku „Kurier Polski w Bagdadzie”.

Po powrocie do wojska w czasie kampanii włoskiej wraz z 2. Korpusem Polskim walczył pod Monte Cassino. Kończąc służbę wojskową miał na swoim koncie: dwukrotnie Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, czterokrotnie Medal Wojska, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino oraz pamiątkowe odznaczenia brytyjskie.

Po zakończeniu wojny pozostał we Włoszech. W latach 1944-1946 opracował i opublikował cztery tomy antologii poezji, której autorami byli przeważnie żołnierze 2. Korpusu. W 1946 r. osiadł na stałe w Anglii, gdzie przeszedł przez obozy Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Freckenham i Chippenham. Po demobilizacji w 1948 r. podjął pracę w Katolickim Ośrodku Wydawniczym „Veritas”.

Od 1949 r. był redaktorem naczelnym tygodnika „Gazeta Niedzielna”, a od 1951 r. także katolickiego „Życia” oraz w latach 1954-1956 miesięcznika „Droga”. Od 1955 r. redagował serię wydawniczą „Biblioteka Polska”. Publikował też w „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza”, „Tygodniu Polskim”, „Wiadomościach”, współpracował z Radiem Wolna Europa w Monachium.

Przez wiele lat gromadził i opracowywał dokumenty dotyczące szlaku bojowego Armii Polskiej na Zachodzie. Należał do emigracyjnego Stronnictwa Narodowego, w 1963 r. został wybrany do Rady Jedności Narodowej.

Jan Bielatowicz zmarł po długiej chorobie 27 listopada 1965 r. w Londynie, pochowany został na tamtejszym cmentarzu South Ealing. Niespełna rok później, w uznaniu czynów niezwykłego męstwa w okresie drugiej wojny światowej, nadano mu pośmiertnie Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

Źródło: tarnowskieinfo.pl
Autor: Paweł Brojek

https://prawy.pl/

Autor: Paweł Brojek