Współczesne duszpasterstwo w parafiach zakonnych a problem tożsamości katolickiej i narodowej… czyli kapłan dostarczycielem konsekrowanego chleba do zabawy świeckim.

 Współczesne duszpasterstwo w parafiach zakonnych a problem tożsamości katolickiej i narodowej…

czyli kapłan dostarczycielem konsekrowanego chleba do zabawy świeckim.

W parafiach zakonnych wiara jest tak zniszczona, że ludzie którzy najbardziej chcą bronić wiary, mają tak zniszczone myślenie, że nie poproszą o Mszę Świętą Tradycyjną. Nie są w stanie zwerbalizować takiej potrzeby, bo ich duszpasterze zadbali o to, by takich potrzeb nie mieli. Duszpasterze nadzorują, by wierni mieli myślenie protestancko – ariańskie, wyniesione przez duchownych z protestancko – judaistycznych uczelni, w których ciągłości pilnują Gazeta Wyborcza, Więź i inne judaistyczne media dla Polaków. Ponadto duchowni są pod surowym pręgierzem kariery i awansu, które rosną wprost proporcjonalnie do lewackości danego kapłana. Pośrednio to podporządkowanie dotyka i wiernych, których potrzeby duchowe schodzą na drugi plan wobec kariery kapłana, który zamiast czci do Najświętszego Sakramentu uzasadnia ariańskie zarządzenia przełożonych, jako zgodne z wiarą. Powszechna cześć dla Najświętszego Sakramentu jest najgłębszą istotą Kościoła, a duchowieństwo dla robienia kariery jest w stanie obojętnych religijnie dopuścić do praktyki poniżania czci wobec Ciała i Krwi Pańskiej, a wrażliwych przymusić do przyjęcia tego jako prawa, które daje każdemu Kościół. Każdy wierny ma więc „prawo” do decyzji, czy Komunię Świętą przyjmie narażając Pana Jezusa na podeptanie, czy nie. Msza Święta Tradycyjna ma w powszechnej świadomości wiernych nie istnieć, bo potępia barbarzyństwo wobec Najświętszego Sakramentu, które jest wymuszane przez niewierzące gremia duchowieństwa. Hierarchia nie uznaje różnic doktrynalnych pomiędzy religią prawdziwą a fałszywymi, nie rozróżnia zwykłego posiłku od Mszy Świętej, chleba „pojednania i jedności” (u Indian była to fajka pokoju, a w kulturze europejskiej chleb) od Ciała i Krwi Chrystusa. Dlatego więc także dobro duchowe wiernych jest przez nich nierozpoznawalne albo staje się drugorzędne wobec najnowszych synodalnych ustaleń i realizacji ekumenicznych programów duszpasterskich. Kapłani o prawych i katolickich poglądach nie są dopuszczani do jakichkolwiek funkcji i awansu, poza bezimienną harówką, która wydaje się być niedostrzegana przez wiernych i Pana Boga. Wierni, ukształtowani przez autorytarny i bezwzględny modernizm swoich kapłanów, najczęściej nie chcą widzieć takiego stanu rzeczy, ewentualnie woskują temat frazesami o powołaniu i ideale kapłaństwa. W ten sposób pozbawiają siebie i swoje potomstwo możliwości kontaktu z w pełni katolickimi księżmi. Od czasu do czasu jednak wspominają dobrych, wierzących kapłanów, wzruszając przy tym ramionami, że już ich nie ma.
c.d. https://swietatradycja.wordpress.com/2023/06/28/wspolczesne-duszpasterstwo-w-parafiach-zakonnych-a-problem-tozsamosci-katolickiej-i-narodowej/