Stany Zjednoczone Ameryki Północnejwzorem dla jednoczącej się EuropyCzęść I.

Stany Zjednoczone Ameryki Północnej

wzorem dla jednoczącej się Europy

Część I.

Stany Zjednoczone Europy

Od chwili powstania Unii Europejskiej jej architekci nie chcieli udzielić odpowiedzi na pytanie: jaki będzie ostateczny kształt jednoczącej się Europy. Europa Ojczyzn? Stany Zjednoczone Europy? Raczej cel podróży był ukrywany.

W styczniu 2014 r. ówczesna unijna komisarz ds. sprawiedliwości Viviane Reding z Luksemburga ujawniała cel podróży, i przedstawiła swoją wizję politycznej integracji państw członkowskich. Jej zdaniem Stany Zjednoczone Europy to najlepszy scenariusz dla UE. Podczas spotkania w Brukseli z przedstawicielami holenderskiej firmy telekomunikacyjnej KPN Reding powiedziała:

„Potrzebujemy prawdziwej unii politycznej. Musimy zbudować Stany Zjednoczone Europy”.

Proces jednoczenia Europy przebiega dokładnie tak samo, jak powstanie Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Obecnie Unia Europejska jest na etapie Unii Amerykańskiej, którą założyło trzynaście stanów w 1776 r. W 1861 r. wybuchła wojna secesyjna. Czy Europie też grozi wojna?

Unia Europejska powstała Traktatem Maastricht podpisanym 7 lutego 1992 roku, który wszedł w życie 1 listopada 1993 roku (po referendach przeprowadzonych w państwach członkowskich). Sygnatariuszami były następujące państwa: Belgia, Dania, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Portugalia, RFN, Wielka Brytania i Włochy. Dochodzenie do UE odbywało się etapami poprzez Europejską Wspólnotę Węgla i Stali oraz Europejską Wspólnotę Gospodarczą.

Głównym architektem Zjednoczonej Europy był Jean Monnet (1888-1979), który po wojnie przejął kierownictwo ideologiczne „integracji europejskiej” i był wspomagany przez innego masona, pochodzącego z Polski Żyda Józefa Retingera. 

W 1947 r. powstał z inicjatywy masona Józefa Retingera i Duncasa Sandysa Komitet Koordynacji Międzynarodowych Ruchów na rzecz zjednoczenia Europy. Zorganizowali oni w 1948 r. Kongres Europejski w Hadze, od którego oficjalnie rozpoczął się proces jednoczenia Europy. Józef Retinger, już jako generalny sekretarz Ruchu Europejskiego, zorganizował w Lozannie w dniach 8-13 grudnia 1949 r. konferencję kulturalną, na którą zostali zaproszeni orientaliści, religioznawcy oraz pisarze i filozofowie. Zostały utworzone różne komisje. Konferencja zakończyła się wielkimi orgiami opilstwa i obżarstwa (Gustaw Herling Grudziński, „Dziennik pisany nocą”).

Józef Retinger z pochodzenia był żydem polskim. Brał udział w rewolucji antykatolickiej w Meksyku, gdzie był doradcą politycznym przy czerwonych rządach. Odegrał też jakąś rolę przy Abd-El-Krimie, zbuntowanym szeiku Arabów północno-afrykańskich. Ojciec jego, adwokat krakowski, ochrzcił się w czasie procesu o Morskie Oko Władysława Zamoyskiego, w którym brał udział jako doradca prawny. Józef Retinger wywierał bardzo istotny wpływ na politykę rządu emigracyjnego w Londynie. Był angielskim agentem i masonem.

Natomiast Jean Monnet po wojnie zorganizował Generalny Komisariat Planowania, który stał się bazą powstania pierwszych instytucji EWG. Jean Monnet dążył do likwidacji państw narodowych. Powiedział, że porzucamy „na zawsze owo [stare] uporczywe dążenie do zachowania suwerenności państwa narodowego” (Thomas Hugh, „Europa”, Warszawa 1998). Monnet dużo wiedział o Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, i na nich oparł swą wizję zjednoczonej Europy.

Altiero Spinelli: wizja Europy

Altiero Spinelli (1907-1986) był włoskim politykiem, zwolennikiem federalnej koncepcji zjednoczenia Europy. Nazywany ojce, Unii Europejskiej jako osoba, która wywarła wpływ na proces integracji europejskiej po II wojnie światowej. 

W latach 1924–1937 członek Włoskiej Partii Komunistycznej, wydalony z partii za krytykę stalinizmu (trockista). W latach 1927–1943 więziony i internowany przez rząd Benita Mussoliniego za działalność komunistyczną. 

W 1941 roku przyczynił się do powstania tekstu zwanego Manifestem z Ventotene, w którym przedstawił swoją wizję zjednoczonej Europy. Pod koniec wojny, w 1943 roku, w Mediolanie założył Europejski Ruch Federalistyczny (Movimento Federalista Europeo), który propagował fedarilistyczną koncepcję inegracji europejskiej. Przez 6 lat (1970–1976) jako członek Komisji Europejskiej był odpowiedzialnym za politykę przemysłową i badania naukowe. W 1979 roku został wybrany na posła do Parlamentu Euripejskiego. 

W latach 80. XX w. odgrywał istotną rolę w procesie integracji europejskiej poprzez sformułowanie idei wzmocnienia traktatów, zwaną planem Spienellego. Plan nie zyskał poparcia parlamentów narodowych i nie został nigdy wprowadzony w życie, stał się jednak inspiracją dla jednolitego aktu europejskiego (1986), który spowodował powstanie wspólnego rynku w obrębie. Spinelli chciałby przekształcić UE w trockistowską.