W 1939 r. dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii w bitwie pod Mławą. W czasie odwrotu spod Mławy nie wykonał rozkazu osłony ruchu 20 Dywizji Piechoty, co było jedną z przyczyn jej rozbicia. Następnie kilkakrotnie Naczelne Dowództwo zmieniało przydział jego brygady. W związku z wielokrotnie zmienianymi rozkazami nie są jasne powody, dla których jednostka nie wzięła, mimo otrzymanego rozkazu, udziału w bitwie nad Bzurą. W czasie przebijania się Armii Poznań i Pomorze przez Kampinos do Warszawy odmówił gen. Tadeuszowi Kutrzebie wykonania rozkazu obrony skraju Puszczy Kampinoskiej w celu osłony wycofujących się Armii Poznań i Pomorze do Warszawy i za Wisłę, motywując to przewidywanymi zbyt dużymi stratami swojej brygady.
Od 12 września 1939 dowodził Grupą Operacyjną Kawalerii swojego imienia. Stoczył ciężkie walki przeciwko Niemcom w okolicach Mińska Mazowieckiego i Tomaszowa Lubelskiego (w ramach drugiej bitwy tomaszowskiej). W tej ostatniej bitwie, po osiągnięciu poważnego sukcesu, jakim było zdobycie 22 września Krasnobrodu, wraz z Nowogródzką Brygadą Kawalerii opuścił zdobyte miasto i dotarł do Majdanu Sopockiego, skąd po krótkim odpoczynku udał się w kierunku Lwowa, wychodząc samowolnie z bitwy i nie powiadamiając o tym dowództwa Frontu Północnego.
Za namową Stalina oraz jego sojusznika premiera Anglii W. Churchilla, zdradził swojego przełożonego gen. Władysława Sikorskiego. Wbrew rozkazom premiera RP gen. Sikorskiego wyruszył do Iranu by bronić pól naftowych. Rtm. J. Klimkowski, który przez prawie dwa lata, poczynając od 20 sierpnia 1941 r. w Buzułuku, był osobistym adiutantem-sekretarzem Andersa, przygotowania Andersa do ewakuacji wojska wbrew i w tajemnicy przed gen. Sikorskim, oceniał jako zdradę własnego premiera, również jako złamanie umowy, zawartej w lipcu 1941 r pomiędzy rządami polskim i radzieckim.
Rozwiedziony (co to za oficer, który porzuca żonę dla aktoreczki rewiowej; dał zły przykład żołnierzom II Korpusu we Włoszech); najbliższy jego doradca: Żyd Sakowski. Pomógł wydostać się z ZSRR ok. 4 tys. Żydów (zamiast Polaków), którzy w Palestynie zdezerterowali (ok. 3 tys.) bez żadnych konsekwencji dyscyplinarnych i zasilili partyzantkę żydowską.
Po wojnie żołnierze ukraińskiej 14 Dywizji Grenadierów SS (8,5 tys.) nie zostali wydani Stalinowi… nie ponieśli kary za mordowanie tysięcy Polaków… a kto nie pozwolił na to? – Anders! Wystawił im dokumenty obywatelstwa polskiego by mogli pozostać na Zachodzie, kontynuując w USA i Kanadzie struktury i ideologię szowinizmu ukraińskiego.
Bitwa pod Monte Cassino (V/1944) dla polskiego interesu narodowego była szkodliwa – zginęło ponad 1000 Polaków, gdy było już wiadomo, że Alianci zdradzili nas w Teheranie (XI/1943)! Pomimo nalegań gen. Sosnkowskiego, który był temu przeciwny, przystąpił do bitwy.
Anders finansował pieniędzmi II Korpusu powstanie „Kultury” paryskiej. Bez tej pomocy, ten żydowski antypolski organ nie mógłby powstać i rozwinąć się.
Od 1954 był członkiem Rady Trzech – kolegialny, niekonstytucyjny organ opozycyjny w stosunku do Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie z prerogatywami prezydenta (od 1956) istniejący w latach 1954–1972; opozycyjny wobec nielegalnej zdaniem członków rady prezydentury Augusta Zaleskiego.
4 sierpnia 1954 wręczył Prezydentowi RP Augustowi Zaleskiemu list, w którym między innymi stwierdził, że „(…) po głębokim rozważeniu wytworzonej sytuacji, stwierdzam, że nie może Pan wykonywać obowiązków Prezydenta Rzeczypospolitej i – zgodnie z nakazem sumienia – oświadczam, że przestałem uważać Pana jako Prezydenta Rzeczypospolitej i Zwierzchnika Sił Zbrojnych. Oświadczenie niniejsze przekazuję do opublikowania w dniu jutrzejszym”. Tego samego dnia Prezydent Zaleski zwolnił go z zajmowanych stanowisk i przeniósł w stan spoczynku. W liście skierowanym tego samego dnia Prezydent RP Zaleski napisał: „przykro mi, że tak zasłużony żołnierz splamił się w obliczu pokoleń potomnych buntem wobec swoich legalnych władz, uzurpując sobie prawa, które tak z obowiązujących przepisów prawnych, jak i dobrych obyczajów politycznych do niego nie należą”.
Dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona: Irena Maria z domu Jordan-Krąkowska (1894 -1981) dla W. Andersa rozwiodła się ze swym pierwszym mężem, ziemianinem Prószyńskim, mimo, że miała z nim syna Macieja (zginął w Kampanii Wrześniowej 1939 r.). Wzięli ślub w 1923 r. i mieli dwoje dzieci: Anna (1919-2006) – autorka wydanych pośmiertnie wspomnień „Mój Ojciec generał Anders”, i Jerzy (1927-1983). Drugie małżeństwo z rozwódką Ireną Renatą z d. Jarosewycz (pochowana obok generała na cmentarzu pod Monte Cassino); z tego związku pochodzi Anna Maria (ur. 1950) Costa vel Anders. Pierwsza żona z dziećmi w 1945 r. dostała się do Włoch, aby połączyć się z mężem, jednak gen. Anders odrzucił ich dla nowej kochanki. Zdrajca własnej rodziny nie może być polskim bohaterem!
Anders jest podejrzewany przez niektórych historyków, że przeszedł na stronę sowietów. Zdaniem gen. M. Boruty-Spichowicza inicjatorem werbunku był ludowy komisarz bezpieczeństwa państwowego (…) Mierkułow, jeden z najinteligentniejszych funkcjonariuszy sowieckich służb. Wiadomo, że uważał Andersa za „oficera armii rosyjskiej, lubiącego dziewczynki i pieniądze”, którym „kierować” i z którym „rozprawić się nie będzie trudno”.
Anders po pobycie na Łubiance spędził kilkutygodniową „rekonwalescencję” w domu rodziny Ławrentija Berii.
Niekonstytucyjny, samozwańczy organ władz emigracyjnych w Londynie tzw. Rada Trzech (Edward Raczyński, gen. Anders, gen. Bór-Komorowski) przyznała w 1965 r. hitlerowskiemu kolaborantowi Pawło Szandrukowi najwyższe polskie odznaczenie wojenne Order Virtutti Militari. P. Szandruk – Kawaler Żelaznego Krzyża z liśćmi dębu nadanego mu przez samego fuhrera, za zasługi dla III Rzeszy był ostatnim dowódcą formacji ukraińskich Waffen SS.
- Irena Renata Anders (1920 – 2010), z domu Jarosewycz, uczennica ukraińskiego gimnazjum we Lwowie, aktorka rewiowa, pseud. art. Renata Bogdańska, pierwsza żona Żyda Gwidona Boruckiego (1912-2009), druga żona gen. Władysława Andersa (ślub w 1948 r.). Wychowana w ukraińskiej rodzinie o tradycjach muzycznych. Jej ojciec Mykoła Jarosewycz był grekokatolickim popem, matka Ołena z Niżankiwśkich, pochodziła również z rodu popów grekokatolickich, była siostrą znanego ukraińskiego kompozytora, popa greckokatolickiego Ostapa Niżankiwśkiego. Starsza siostra Tatiana była aktywnym członkiem OUN – po wojnie mieszkała w USA. Brat Anatol studiował w Pradze, ożenił się z Czeszką i jako inżynier osiadł w Czechosłowacji.
Irena Anders należała do komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010. W sierpniu 2010 roku przyjechała na jego zaprzysiężenie.
- Anna Maria Anders jest owocem związku gen. Władysława Andersa z Ukrainką, Iriną Jarosewycz, urodzoną w Czechach córką duchownego grecko-katolickiego i siostrą starszej od siebie Tatiany ( działaczki ruchu banderowskiego ) a także piosenkarką rewiową. Występując z polską orkiestrą Henryka Warsa w okupowanym przez sowietów Lwowie i na tournées po ZSRR czasu wojny, posługiwała się polsko brzmiącym pseudonimem Renata Bogdańska (odkąd w 1940 r. zawarła związek małżeński z polskim aktorem kabaretowym, Gwidonem Boruckim). To jemu – gdy Borucki już był żołnierzem 2 Korpusu – Anders odbił we Włoszech, już po bitwie pod Monte Cassino, jego ślubną małżonkę, posługując się, jako kuplerką, jej koleżanką z teatrzyku 2 Korpusu – popularną przed wojną warszawską piosenkarką, Zofią Terné. Mówiono wtedy o nowej miłostce generała, spośród członkiń jego „haremu”. Jednak romans przemienił się we wspólne pożycie na oczach całego II Korpusu.
Na skutek, zaiste, karcianych zagrywek matrymonialno-religijnych, ślub Renaty Bogdańskiej z Władysławem był rzymsko-katolicki, bowiem jako greko-katoliczka, która zawarła pierwszy związek małżeński przed władzami sowieckimi, Bogdańska była w oczach Kościoła katolickiego osobą wolną. Również generał – przyjęty do Kościoła katolickiego przez biskupa Gawlinę w dniu jego imienin 27 czerwca 1942 r. w Jangi Julu w Uzbekistanie – był też „wolny”, bo jego ewangelicki ślub z Ireną Prószyńską, która w oczach Kościoła katolickiego była mężatką, również nie był ważny…
Anna Maria Costa z d. Anders (1950 – ), ukończyła filologię romańską (jęz. francuski i hiszpański) na Uniwersytecie w Bristolu. Kontynuowała naukę w USA, gdzie na Uniwersytecie w Bostonie uzyskała tytuł MBA (Master of Business Administration) z ekonomii.
Była pracownikiem m.in. agendy ONZ w Biurze Prasowym UNESCO w Paryżu. Przez wiele lat pracowała także w jednej z największych na świecie firm naftowych.
W 1984 r. wychodzi za mąż za płk. Roberta Costa (1934-2007) (podobno Żyd pochodzący z Rumunii) – amerykańskiego dyplomatę wojskowego w Rzymie, a później pracownika Pentagonu i Sekretarza Obrony USA w administracji prezydenta Ronalda Reagana. W końcu lat 80-tych ponownie osiedla się w Europie, gdzie mąż objął obowiązki attaché w ambasadzie amerykańskiej w Rzymie, a następnie – po zakończeniu służby wojskowej – pracował w Monachium, jako szef oddziału jednego z największych koncernów zbrojeniowych świata. Posiada obywatelstwo Polski, Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Jedyny syn Robert Władysław (ur. 1993) w 2015 otrzymał pierwszy stopień oficerski w armii amerykańskiej. Syn nie mówi ani nie pisze po polsku (!)
W wyborach parlamentarnych w Polsce w 2015 roku kandydowała bezskutecznie na senatora w okręgu wyborczym nr 44(Warszawa) z ramienia PiS. 15 stycznia 2016 została przewodniczącą Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa oraz sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnikiem premiera do spraw dialogu międzynarodowego.
W 2016 jako kandydatka PiS, wygrała wybory uzupełniające do Senatu w okręgu nr 59 (woj. podlaskie: Łomża, Kolno, Augustów, Suwałki), zaprzysiężona 9.03.2016.
Pełni rolę maskotki na wydarzeniach o charakterze patriotycznym. Jak informują media z pieniędzy podatników wydała ponad pół miliona złotych na loty do Stanów, gdzie na stałe mieszka. Posiada obywatelstwo amerykańskie i brytyjskie. Jej wypowiedzi na tematy polityczne są żenujące. Ona nie stoi na gruncie interesów polskich! Np. w IV/2018 zaproponowała, aby wspólnie obchodzić święto niepodległości Polski i Izraela (sic!), a symbolem tego byłaby osoba Menachema Begina! – dezertera z Armii Andersa, terrorysty, mordercy, endemicznie nienawidzącego Polaków!
Od sierpnia 2019 r. pełniła funkcję ambasadora RP we Włoszech (!).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz