Nawet lekarzom.

 

1. 

   Banita 

   Przyznam sie, ze nie bardzo rozumiem te całą
   afere z Holokaustem.
   Wojna była okrutna i zginęło miliony obywateli różnej narodowości. Czy mieszkańcy Hiroszimy u Nagasaki podlegają pod Holokaust?
   Czy 22 miliony Rosjan, którzy zginęli w czasie tej podłej wojny – tez podlegają pod termin Holokaustu?
   Czy w obozach niemieckich ginęli tylko Żydzi?
   Czy osoby porwane w czasie łapanek prosto z ulicy – to byli sami Żydzi?
   Każdy ma swoje własne dzieje osobiste.
   Ja tez mam.
   Moja mamę, zgarnęli Niemcy z ulicy Kleparskiej w Krakowie . Mama była jeszcze niepełnoletnia i z bardzo polskiej, krakowskiej rodziny mieszczuchów. Dom moich pradziadków jeszcze ciągle istnieje przy ul. Mogilskiej.
   Zabrali mame do Niemiec ‚na roboty’.
   Ponieważ Niemcy zajęci byli mordowaniem ludzi na frontach – gospodarstwa rolne bardzo potrzebowały rąk do pracy.
   Moją przyszlą mamę zabrali do ‚baora’ do Niemiec. Mama do pracy sie nie nadawała i ciagle płakała. Nie miała nawet 17 lat.

   Zlitowali sie gospodarze i obiecali pomoc wrócić do domu. Kupili jej bilet – niestety- na cudze nazwisko i wsadzili w pociąg.
   Mama wróciła do Krakowa. Do domu.
   W kilka dni pozniej, do domu zawitało …gestapo.
   Ktoś doniósł, ze mama wróciła.

   I skończyły się żarty!
   Mama wylądowała na Monte Lupich gdzie ją przesłuchiwano pod zarzutem szpiegostwa (zmiany nazwiska)- a następnie przewieziono na Pawiak- a w końcu wymuszano na niej kolejne zeznania w Spandau…. a stamtąd trafila do obozu w Turyngii: Nordhausen am Harz – Lager Dora.
   Wszędzie w dokumentach mam wpisaną datę i miejsce urodzenia: Lager Dora.
   I kiedy Amerykanie ‚wyzwalali’ obóz w Dora – znaczy.. zbombardowali cale miasto Nordhausen – przy okazji wymordowali cale skrzydło Żydów i Rosjan w obozie.
   Polaków sie troche uratowało; niektórzy byli w pracy
   Z tego co mama mi opowiadała, uratowało sie 5 polskich rodzin i …troje polskich dzieci. Ja między nimi.

   Nikt w Polsce za bardzo sie nie interesował tragedią Dora.
   Ani polskimi dziećmi – nie tylko w Nordhausen.
   Zginęło bardzo dużo polskich dzieci.
   I w Niemczech i w Polsce. Nie mają nawet grobów. Ani wspominek.

   Chyba bylo to w 1964 roku gdy gazeta w Belgradzie poprosiła mnie o wywiad.
   Był to mój jedyny wywiad do prasy.

   Podkreślam . Nie chodzi o mnie. Jak na ironię losu, zaopiekował sie nami….Czerwony Krzyż USA.
   Spędziliśmy z mamą i innymi dziećmi i rodzicami w barakach Czerwonego Krzyża…2 lata. Mama miała uraz powojenny i nie bardzo mogla sie mna samodzielnie opiekować.
   Ojca zabrali Rosjanie – ale to już inna historia.
   Po wojnie wszyscy sie szczęśliwie odnaleźli.

   Czasami może kiedyś, kiedyś – było mi żal ze nie jestem żydowskiego pochodzenia. Rodzice moi dostaliby ładne odszkodowanie .
   Ale po co mi żydowskie odszkodowanie??
   Na swój los nie narzekam.

   Ale czasem przykro gdy opowiadam o moim miejscu urodzenia – sa tacy co probują mi współczuć …żydowskiego pochodzenia.
   Wiec już staram sie nie opowiadać.
   Nawet lekarzom.