Włoski greps, polska demokracja i namiastka wojny światowej

Nad całym aferą koronawirusa – wciąż wisi nie w pełni zrozumiały problem włoski. No bo bądźmy poważni – opowieść, jak to Włosi wymierają, bo nie umieli powstrzymać się od obejmowania i picia wina nie trzyma się kupy!

A jednak eksponowana wysoka umieralność akurat w Italii musi rodzić pytania, wykraczające także poza uznanie ponadprzeciętnej średniej wieku społeczeństwa włoskiego (z medianą bodaj niższą niż dla całych połaci Niemiec).

Zastępcza wojna włoskich pocałunków

Nieprawdziwe są też opowieści o rzekomo mocno spóźnionej reakcji rzymskich władz. Przeciwnie, ich działania były szybkie, po pierwszych problemach kompetencyjnych między regionami a władzą centralną akcję przeprowadzono sprawnie, a wizja całujących się bez przerwy Włochów jest, łagodnie mówiąc, przesadzona.

A mimo to liczby istotnie różnią się od tych z reszty Europy i to nawet rozumiejąc, że śmiertelność wynika z występowania chorób towarzyszących i/lub powikłań. Słysząc o 400-500 zgonach dziennie aż chce się zresztą zadać pytanie: a ile osób właściwie umiera przeciętnie dziennie w tym liczącym przeszło 60 milionów mieszkańców państwie?

Liczba pytań i wątpliwości rośnie zresztą znacznie szybciej niż ilość ofiar koronawirusa – a odpowiedzią (?) na niemal wszystkie nadal ma pozostawać właśnie greps włoski, ostatecznie używany m.in. do rozstrzygania wszystkich zastrzeżeń odnośnie nadmiernych i przedwczesnych restrykcji wprowadzonych w Polsce wobec życia społeczno-gospodarczego. “Czy chcesz, żeby było jak we Włoszech?!” – słychać zewsząd. Tymczasem okrzyk ten nie stanowi ŻADNEGO wyjaśnienia podstawowych kwestii.

Po pierwsze, jak wspomniano kiedy czytamy te straszne komunikaty, typu “Dziś umarło 400 osób” – samonasuwa się przecież dookreślenie: A ile umiera zwykle? Bez koronawirusa osoby starsze i schorowane we Włoszech były nieśmiertelne?

I zagadnienie drugie, wciąż nierozstrzygnięte: Dlaczego właśnie wobec tego konkretnego wirusa rządy tylu krajów zdecydowały się podjąć walkę o powstrzymanie samych zarażeń (a nie tylko o normalne w takich sytuacjach zapobieganie zgonom chorych i apelowanie o samodzielną profilaktykę zdrowych)? Czemu akurat tego wirusa tak zacięcie się powstrzymuje – choć już wydaje się niemal pewne, że jest to niemożliwe i w istocie niewiele dające zagrożonym (?) społeczeństwom?

Co ciekawe, od dłuższego już czasu zawodowi czarnowidze wieszczyli koniec nowożytnemu światu, zwłaszcza ekonomicznemu, które to wizje nieodmiennie łączono z wojną. Już to po prostu niszczącą, już mającą ukryć prawdziwe przyczyny/rozmiary kryzysu, a ułatwić przejście do nowych form.

No i co? Okazało się, że da się bez wojny…

A przynajmniej można poćwiczyć.

W czasie zarazy Polacy się nudzą…

Są to kwestie globalne, w których Polska (jak zwykle) jest na głębokim marginesie, jako kraj peryferyjny i mało migracyjny pozostając relatywnie mniej zagrożonym, co jednak nie znaczy wcale, że nie bardziej przerażonym.

Jak można było przypuszczać – wprowadzona o dobry tydzień za wcześnie blokada już daje się we znaki znudzonym i zakiszonym Polakom. Gdyby bowiem sądzić po polskim internecie – lekarstwo na koronawirusa zostało już wynalezione. Polega ono na wychyleniu się z okna, zrobieniu i opublikowaniu zdjęcia ludzi na ulicy/w sklepie/w parku wraz z zamieszczonym oburzonym podpisem, sugerującym, że uwieczniono ostatnie chwile szaleńców i morderców zarazem.

A przecież czy ci namolnie narzekający na spacerowiczów nie mogliby pojąć, że widzą właśnie kolejne skutki własnej paniki? Trzeba było przedwcześnie ludzi nie zamykać w domach, nie pozbawiać szkoły, pracy i kościoła – to by się tak szybko nie znudzili…

Ponadto, jak wiadomo – Polacy to tylko duże dzieci. W każdym razie w oczach własnej (?) władzy. Oto kolejny przykład z Lublina: “W trosce o zdrowie i bezpieczeństwo użytkowników, w związku z zagrożeniem epidemicznym wyłączone z użytku do odwołania zostają miejskie place zabaw i siłownie na świeżym powietrzu. Decyzja ta jest związana z tym, że koronawirus na powierzchniach plastikowych, metalowych, drewnianych lub szklanych utrzymuje się od 2 godzin do 9 dni. W tym czasie ma zdolność do zarażania“.

A zatem nie wystarczy podać ludziom FAKTÓW (?) związanych z chorobą. Należy im NAKAZAĆ konkretne zachowania, innych zaś ZABRONIĆ. W tym przypadku dużym dzieciom odmawiając prawa do zajmowania się tymi mniejszymi. Nie sposób wątpić, że to kolejne zarządzenie wywoła tylko aplauz osób, które i tak nie wyściubiłyby nosa, by nie narażać się na atak śmiercionośnej huśtawki. W istocie jednak mamy do czynienia z następnym przejawem paranoi, każącym przypomnieć, że wszelka władza raz uzyskawszy nadmierną kontrolę nad ludzkim życiem – bardzo niechętnie się jej pozbywa…

Niestety, takim nastawieniu wciąż przerażonych, a już znudzonych – pełen lockdown Polski jest tylko kwestią czasu. Przecież i tak w końcu trzeba będzie znowu coś ogłosić, żeby nie było wrażenia, że “władze nic nie robią“. A już bardzo niewiele zostało do ogłoszenia…

Koronawirus, praworządność i demokracja

Oczywiście, najbardziej oczekiwanym ogłoszeniem – pozostaje to o zmianie terminu wyborów prezydenckich. Widok całej opozycji zgodnie domagającej się od obecnej głowy państwa, by pozostała na stanowisku, a od partii rządzącej – by zawiesiła swobody konstytucyjne byłby zaiste budujący, gdyby nie mieścił się w ogólnym, dojmującym poczuciu absurdalności całej sytuacji.

No spójrzmy bowiem – oto np. ci awanturujący się, bo “Jarosław Kaczyński się chowa” – jednocześnie mają za złe Andrzejowi Dudzie, że “się pokazuje“… Nikt też przecież nie bronił opozycji, by w tej pamiętnej atmosferze nabzdyczonej prawie-jednomyślności, w jakiej przyjmowano idiotyczną i pozakonstytucyjną ustawę o stanie epidemicznym – przynajmniej zgłosić do niej zapisy o obligu przełożenia wyborów, analogiczne jak w przypadku stanów wyjątkowego i klęski żywiołowej. Czemu wówczas nikt o tym nie pomyślał, choć przecież cała centro-lewa strona Sejmu składa się z takich speców od prawa konstytucyjnego i ustroju?

Oczywistym też jest, że tak jak dziś nie ma prawnych przesłanek do wprowadzenia w Polsce stanu wyjątkowego – tak demokratyczna kampania wyborcza stała się fikcją, mamy więc do czynienia z kolejnym już na przestrzeni ostatnich lat zerojedynkowym zderzeniu praworządności z demokracją.

Zupełnie naturalnym też jest, że PiS nie chce słyszeć o przekładaniu wyborów, choć kampania stała się przecież zupełną już fikcją. Jesienią nadwyrężona PRZEDWCZESNYM i NADMIERNIE restrykcyjnym stanem epidemicznym gospodarka może znaleźć się w zapaści, podobnie jak budżety domowe tysięcy Polaków.

A na razie “zdecydowanie” rządu budzi zachwyt znacznej części przerażonego społeczeństwa, nie chcącego nawet słuchać o możliwych konsekwencjach. Oczywiście, być może wybory zostaną jednak przełożone – pytanie jedynie przed czy po zakończeniu rejestracji kandydatów (to drugie rozwiązanie wydaje się mieć więcej sensu prawnego, choć potencjalnie mniej politycznego itd.). To z kolei oddala też w czasie perspektywę szykowanych już ponoć przez PiS także przyspieszonych wyborów samorządowych – zresztą ewentualny stan wyjątkowy pozwoliłby partii rządzącej po prostu przejść do porządku nad uprawnieniami prezydentów miast i marszałków z wrażych partii.

Pamiętajmy więc, że mimo pchania się ze swymi rzekomymi osiągnięciami na pierwszą linię – Polska jest w istocie świadomym i celowym zadupiem zadup światowych tendencji i każde zdarzenie, a przecież pandemia również jest tylko zdarzeniem – zostanie wykorzystane do bieżących gierek politycznych i krótkoterminowych zagrywek.

Do których warto podchodzić na względnym choćby luzie, jak i do całej surrealistycznej, acz ciekawej sytuacji wokół. Bo zaprawdę, naprawdę chorzy będziemy dopiero wtedy, gdy stracimy zdrowy dystans – i zdrowy rozsądek.

Oraz poczucie humoru.

Konrad Rękas
https://konserwatyzm.pl