Imperialne Reguły USA są uciążliwe i nie do utrzymania
Z punktu widzenia władcy każdego rozwijającego się kraju, warunki określone przez dominację anglo-amerykańską są po prostu nie do zniesienia. Obecnie rządzące anglo-amerykańskie elity oferują praktycznie nic w zakresie rozwoju przemysłu i rolnictwa. Przeciwnie, starają się narzucić ograniczenia wolnego handlu poprzez zasady Światowej Organizacji Handlu, w tym deregulację, prywatyzację, zniesienie dotacji do żywności i paliw, zniszczenie sektora państwowego i służb państwowych, zniszczenie związków zawodowych i wyścig ku samozniszczeniu. Oznacza to, że kraje trzeciego świata są stale narażone na niszczące działania, spekulacyjne ataki na ich waluty i ogólny proces grabieży, którego beneficjentami są Wall Street i Londyńskie City. Śmiertelne warunki związane z Międzynarodowym Funduszem Walutowym są wszechobecne, gwarantując, brak rozwoju gospodarczego i postępu społecznego.
Oprócz gospodarczego ograniczania, Anglo-Amerykańskia klasa rządząca nalega aby respektowano ich przywileje, ciągłe wtrącanie się w wewnętrzne sprawy danego kraju, stosując podwójne standardy hipokryzji o demokracji, rządach prawa i praw człowieka. Są to ci sami anglo-amerykańscy agresorzy, których ręce ociekają krwią w bieżących okrucieństwach w Iraku, Afganistanie, Pakistanie i innych krajach.
Chiny natomiast, oferują prawdziwy rozwój gospodarczy w przemyśle, rolnictwie i technologii na warunkach, które są bliższe do klasycznych wymagań 50-50. W tym samym czasie Anglo-Amerykański system proponuje wysokie stopy zwrotu, grabież poprzez fundusze hedgingowe i banki z Nowego Jorku i Londynu. Chińczycy mają dodatkową zaletę tj w dużej mierze obojętność na wewnętrzny system polityczny krajów, w których prowadzą działalność, pozostawiając te pytania obywatelom.
Nic dziwnego, że jednym z nadrzędnych celów polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych jest teraz sabotaż i zakłócanie pokojowego rozwoju gospodarczego i stosunków handlowych, które Chińczycy ustanawiają w Afryce i nie tylko. Chińczycy potrzebują oczywiście ropy naftowej i strategicznych minerałów. Wiele z nich można znaleźć w Afryce i na Bliskim Wschodzie. Ponieważ USA i Wielka Brytania prowadząc Maltuzjanizm monetarny odpuściły sobie pokojowy wyścig gospodarczy z Chinami, jedyną alternatywą jest użycie terroryzmu aby usunąć Chińczyków lub zakłócić ich relacje handlowe. To wyjaśnia, anglo-amerykańską obsesję na punkcie podziału Sudanu, gdzie w południowej części znajdują są chińskie inwestycje wydobycia ropy. Nowy Jork i Londyn są zainteresowanie kontrolowaniem tych inwestycji Pekinu. To samo dotyczy Roberta Mugabe w Zimbabwe, którego Anglo-Amerykanie nie atakują z powodu łamania praw człowieka, ale raczej dlatego, że dostarcza surowce strategiczne do Chin.
Dla celów klasyfikacji, możemy wymienić różne kraje starające się uciec spod jarzma Anglo-Amerykańskiego, zgodnie z ich próbami oparcia się na Iranie, Chinach i Rosji.
Karta Irańska
Niektóre z bezpośrednich celów destabilizacji próbowały uciec od całkowitej dominacji USA, poprzez dążenie do zbudowania dobrych lub poprawnych stosunków z Iranem.
Egipt pod władzą przywódcy Hosnia Mubaraka jest jednym z najważniejszych narodów stawiających na Irańską kartę. W październiku 2010 r., łamiąc wezwanie Hillary Clinton do całkowitej izolacji Iranu, Mubarak ogłosił wznowienie bezpośrednich lotów z Kairu do Teheranu, po raz pierwszy od 30 lat. W 2009 roku Mubarak odrzucił plan USA utworzenia bloku sunnickich Arabów. W skład bloku miały wchodzić Egipt, Arabia Saudyjska, Rada Współpracy Zatoki Arabskiej i Jordan ściśle połączone z Izraelem pod parasolem jądrowym USA, które Waszyngton starał się skierować przeciwko persko szyickiemu radykalnemu blokowi Iranu, Syrii, Hezbollahowi, Hamasowi, i różnym innym siłom. Mubarak odrzucił sojusz wojskowy z Izraelem, i nigdy w pełni nie unormował stosunków z tym krajem, mimo traktatu pokojowego w Camp David. Mubarak zdecydowanie odrzucił pomysły zbudowania amerykańskich baz w Egipcie, w konsekwencji żadne z takich baz nie powstały. Odmówił na żądania USA aby wysłać wojska egipskie do wojny w Afganistanie począwszy od 2001 r. i wojny w Iraku od 2003 r. Był on bardzo opornym satrapą. Poprzednik Mubaraka władca Imperium Ottomańskiego, Mohammed Ali Pasha Khedive (1805/48), stał się niezależny od tureckiego sułtana we wszystkim, oprócz nazwy. USA zdecydowało się na działania, aby nie dopuścić do powtórzenia tego historycznego ruchu przez Mubaraka.
Bahrajn pod władzą rodziny al-Khalifa jest podstawą amerykańskiej V Floty. Ostatnio formalnie zostało zabronione aby USA, korzystało z tej bazy do działań zbrojnych przeciwko Iranowi. Pod koniec 2009 r., Iran i Bahrajn osiągnęły porozumienie techniczne dotyczące wytyczania granic morskich. To poważnie naruszyło anty-irańską politykę USA, Obamy i pani Clinton. Oto fragment z oświadczenia Ministerstwa Spraw Zagranicznych Bahrajnu z dnia 21 sierpnia 2011 r.:
"Minister spraw zagranicznych Bahrainu, Shaikh Khalid Bin Ahmad bin Mohammeda Al Khalifa, Shaikh wykluczył w wywiadzie dla londyńskiego Asharq Al Awsat, aby pozwolono amerykańskim wojskom na korzystanie z przestrzeni swojego kraju do ataków na dowolny kraj, ze zrozumiałym odniesieniem do Iranu. "Obecność amerykańskiej bazy marynarki wojennej w Bahrajnie nie oznacza, że Manama pozwoli jej użyć do ataku na jakikolwiek kraj, "powiedział minister. Prezydent Iranu Mahmud Ahmadineżad powiedział wcześniej w poniedziałek, że bracia "i przyjaciele Iranu państw arabskich GCC nie pozwolą aby na ich terytorium, było użyte do ataków na Iran.” "Przywódcy tych państw zdają sobie sprawę z izraelskich i amerykańskich scenariuszy dla regionu, a my aby wykluczyć wojnę, jesteśmy gotowi na wszelkie ewentualności," dodaje. Pytany o potencjalne wykorzystanie baz wojskowych USA w Bahrajnie do wojskowego uderzenia na Iran, minister spraw zagranicznych powiedział, że "umowy podpisane przez Manama z Waszyngtonem mają wyłącznie obrony charakter i nie możemy pozwolić na korzystanie z naszych ziem do ataku na inne terytoria.". Faktem jest, że w bazie nie ma broni ofensywnej", dodał.
Liban jest obecnie rządzony przez koalicję (od lutego 2011 r.) w której pro-irańska partia Hezbollah odgrywa dominującą rolę. Pomimo głośnych protestów, USA jest dotąd bezsilne w działaniach zmierzających do obalenia tego rządu.
Irak jego część pozostaje pod rządami szyitów, pro-irańskiego premiera Maliki, który cieszy się poparciem antyamerykańskiego duchownego szyickiego Muqtada al-Sadra Armii Mahdiego, który jest demonizowany przez Waszyngton. Wiodącą marionetką USA na scenie, był premier Ayad Allawi, któremu nie udało się przejąć władzy, pomimo kontynuowania okupacji wojskowej w kraju przez siły USA. Ostatnie doniesienia wskazują na istnienie wspieranego przez USA planu zamachu stanu, którym kierował by Allawi i jego wojska, plan obejmuje zabójstwo Maliki, który obecnie wspierany jest przez Sadra.
Turcja, jako część odbudowy własnej roli jako mocarstwa regionalnego, połączyła się w ubiegłym roku z Brazylią podejmując próbę mediacji w sporze między Stanami Zjednoczonymi a Iranem w sprawie charakteru irańskiego programu jądrowego. Ta konstruktywna inicjatywa rozpoczęta przez Turków i Brazylijczyków spowodowała głębokie niezadowolenie wśród stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, w tym zwłaszcza Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii. Dalsze działania w kierunku budowania niezależnych kontaktów, miały miejsce gdy próbowano wysyłać pomoc humanitarną do Strefy Gazy, co zakończyło się brutalnym atakiem Izraelczyków i skierowaniem statku z powrotem do Turcji.
Karta Chińska
Kolejna grupa krajów, stara się wykorzystać Chiny, jako przeciwwagę dla dominacji USA. Jak już wspomniano, jedną z głównych zasad polityki USA w całej Afryce jest sabotaż i zakłócanie chińskiej polityki handlowej i współpracy na rzecz rozwoju. Polityka ta ma na celu wyrzucenie chińczyków, w celu uniemożliwienia im pozyskania potrzebnych strategicznych surowców tj ropy naftowej i minerałów, w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie.
Pakistan, coraz bardziej zrażony do polityki Obamy eksportującego afgańską wojnę domową coraz bliżej Islamabadu, zaczął powoli dryfować w kierunki Chin, odpowiadając na amerykańsko-indyjską nuklearną współpracę, która daje New Delhi uprzywilejowany status. Pakistan, natomiast, jest bombardowany przez bezzałogowe samoloty typu Predator, co ma pobudzić ludność Pusztuńską a także Beludżów do buntu przeciwko ludności Pendżabskiej i Sindhów, które są postrzegane jako odpowiedzialne za obecność wojsk USA. Pakistan ogłosił w 2011 rokiem przyjaźni z Chinami, obecnie dwa kraje budują wspólnie myśliwce JF-17, będące jednym z wielu innych wspólnych projektów. Korytarz energetyczny przez Pakistan jest dla Chin najlepszą drogą dla bezpiecznych lądowych dostaw ropy z Iranu najkrótszą trasą. Ray Davis, agent CIA, pierwotnie określany jako dyplomata amerykański, którego prawdziwym wsparciem jest system Obamy, jest powszechnie oskarżany przez pakistańskie media, jako osoba kierująca terrorystyczną działalnością "Talibanów" jednostek przeciwnych wobec rządu centralnego. Oskarża się go nawet o współudział w spisku mającym na celu dostarczenie dla terrorystów materiałów jądrowych, nadających się do budowy brudnej bomby radiologicznej. Wybuch takiej brudnej bomby pozwoli USA na stwierdzenie, że pakistańskie siły jądrowe nie są bezpieczne i muszą zostać zdemilitaryzowane przez USA. Wojna pomiędzy USA i Pakistanem może być teraz bardzo blisko, ale tak długo jak Pakistan ma broń jądrową, tak długo będzie w stanie odstraszyć potencjalnych amerykańskich agresorów.
Libia - ocenia się że około 35000 chińskich pracowników działa na terenie kraju w różnych projektach związanych z wydobyciem ropy naftowej i innych projektach rozwojowych. Po rozpoczęciu rewolucji pracownicy ci zostali szybko usunięci przy pomocy greckich statków, a chińskie projekty zostały zawieszone.
Afganistan pod rządami prezydenta Karzaja zintensyfikował współpracę z Chinami. W marcu ubiegłego roku, kiedy prezydent Karzaj przybył po raz czwarty z wizytą do Pekinu, podpisano wiele ważnych umów w sprawie szkoleń technicznych i rozwoju ekonomicznego, w tym kilka trójstronnych porozumień Chiny-Pakistan-Afganistan. Chińska firma zapłaciła 3 mld euro na rozwój jednej z największych na świecie kopalni miedzi w Aynak, a także jest głównym kandydatem do otwarcia kopalni złóż żelaza w Hajigak. Postindustrialne USA nie jest rywalem. Waszyngton był tak zaniepokojony wyjazdem Karzaja do Pekinu, że Obama złożył mu po powrocie niezapowiedzianą wizytę aby ostrzec go, by nie wyszedł zbyt daleko poza rezerwat imperialistycznego USA. Afganistan dąży do samostanowienia mimo trwającej wojny i okupacji NATO. W dniu 12 marca 2011 r., formalnie Karzai zażądał, aby USA i NATO opuściło kraj, przez co jego życie jest w poważnym niebezpieczeństwie.
Karta Rosyjska
Arabia Saudyjska, książę Bandar bin Sultan, a następnie szef Rady Bezpieczeństwa Narodowego, dokonali licznych wyjazdów odwiedzając Władimira Putina w Rosji (w sierpniu 2007 r., lipcu 2008 r. i wrześniu 2008 r., plus podróż Putina do Riyad w lutym 2007 r.). Szeroki zakres współpracy gospodarczej, politycznej i wojskowej był podobno omawiany podczas tych spotkań, choć nic nie trafiło do wiadomości publicznej. Na początku sierpnia 2009 r. zostało ogłoszone przez Irańskie PressTV, że Bandar próbował przeprowadzić zamachu stanu, próbując przejąć kontrolę nad procesem sukcesji saudyjskiej rodziny królewskiej. Wówczas ogłoszono że Bandar został umieszczony w areszcie domowym i nie zaobserwowano go w miejscach publicznych, mimo że jego rola jako szefa Rady Bezpieczeństwa Narodowego została potwierdzona na cztery lata, we wrześniu 2009. Bandar został przyłapany publicznie przez CIA i jego popleczników za domniemany udział w skandalu transakcji bronią al-Yamamah/BAE Systems, ale prawdziwym problemem było strategiczne zbliżenie między Rijadem i Moskwą w celu zmniejszenia kontroli USA nad Arabią Saudyjską. USA przygotowuje się do kolorowej rewolucji podsycanej przez CIA, próbując jednocześnie blokować Rosję w celu zminimalizowania dalszej sprzedaży broni do Iranu. Wszelkie próby Arabii Saudyjskiej do zbudowania równowagi między Waszyngtonem a Moskwą byłby wystarczającym przyczynkiem, aby CIA wpadło w szał. Obecne fale puczów w świecie arabskim, są rezultatem właśnie takich poszukiwań dla większej niezależności.
Libia, w okresie od kwietnia 2008 Putin, podpisał umowę dla kolei rosyjskich na budowę 554 km linii kolejowej między miastami Bengazi i Sirta za ponad 2 mld euro.
Włochy pod premierem Berlusconim zostały zaatakowane przez CIA w ostatnich publikacjach Wikileaks. Włochy mają najbliższe stosunki z Federacją Rosyjską i premierem Władimirem Putinem osobiście. Konkretnym przejawem tego bliskiego związku z Moskwą jest gazociąg Południowy, który obejmuje również współpracę z Turcją. Gazociąg Południowy umożliwi Rosji eksport gazu ziemnego na obszarze śródziemnomorskim, bez potrzeby przechodzenia przez zaciekle anty-rosyjską Europę Wschodnią NATO, którzy sabotują dostawy gazu w trakcie ich niekończącej się kłótni z Moskwą. Włosko-rosyjskie stosunki pozwoliły włoskiej firmie paliwowej ENI i jej spółkom zależnym na rolę w budowie Bałtyckiego gazociągu Nord Stream między Rosją i Niemcami; te projekty budowy rurociągu dodały kilka punktów procentowych do Włoskiego PKB i do pewnego stopnia zamortyzowały krajowy budrzet w obliczu obecnego kryzysu gospodarczego. Destabilizacja Włoch w celu manewrowania Berlusconim prowadzona jest przez grupę zbiegłych prokuratorów w Mediolanie, a wśród nich mściwego Ilda Bocassini, który jest reliktem nieistniejącego już Lotta Continua, maoistów-anarchistycznej organizacji lat 1970. Nie udało się przepędzić Berlusconiego w drodze wyborów lub wotum zaufania, więc zwolennicy tych prokuratorów rozpoczęli kilkanaście śledztw przeciwko niemu w ciągu ostatnich dziesięcioleci, w tym, podkładając podsłuchy do jego telefonu - pomimo faktu, że został on należycie wybrany na premiera kraju i Komendanta Głównego Sił Zbrojnych.
Włochy są bardzo sceptycznie nastawione do zbrojnej interwencji przeciwko Libii w ostatnich tygodniach, częściowo dlatego, że są krajem który może najwięcej stracić, jeśli Libia zostanie zniszczona. Motywacje rządu Berlusconiego nie są tak różne od tych, które zostały wyrażone przez Enrico Mattei w latach 1950 i przez Aldo Moro w 1970 roku. Pewnym jest, że włoski rząd zdominowany przez postkomunistów i ich neoliberalnych sojuszników będzie podporządkowywał Włochy Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu i NATO znacznie bardziej, niż ma to miejsce pod Berlusconim i Tremontim. Włoska lewica musi zatem zmierzyć się z faktem, że została wprowadzona w błąd przez dokładnie te same proamerykańskie operacje destabilizacji, obowiązujące w innych krajach regionu Morza Śródziemnego.
Niemcy również ignorują Stany Zjednoczone i grając rosyjską kartą poprzez decydującą rolę w budowie gazociągu Nord Stream, najdłuższego podwodnego rurociągu na świecie, która ma rozpocząć dostawy pod koniec 2011 roku. Kiedy Nord Stream zostanie uruchomiony, nie będzie już możliwe prowadzenie demagogicznej antyrosyjskiej polityki Łotwy, Litwy, Estonii, Polski, Ukrainy prowadzącej do kryzysów dostaw gazu do Europy Zachodniej, poprzez zrzucanie winy za odcięcia tranzytu gazu na Rosjan. Niewątpliwie jest to, że jest to ważny krok w kierunku ekonomicznej racjonalności i współpracy europejsko-rosyjskiej. Za kulisami tradycje niemieckiego przemysłu bankowego von Siemens, Ponto, Herrhausen i Rohwedder są wciąż żywe, czego obawia się Londyn i Nowy Jork.
Afganistan. Prezydent Karzaj gra również rosyjską kartą, szczególnie podczas jego pierwszej oficjalnej wizyty w Moskwie w styczniu 2011 roku, w trakcie gdy pucz CIA był już w toku. Karzaj był zainteresowany rosyjskimi śmigłowcami, rosyjskim szkoleniem jego sił zbrojnych, i na dużą skalę biznesami energetycznymi.
Źródło: http://www.prisonplanet.pl/polityka/destabilizacja_szeroka,p1281338210
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz