Dzisiaj [18.11.2021] obchodzimy szóstą rocznicę śmierci jednego z najoryginalniejszych współczesnych polskich myślicieli i dydaktyków – Józefa Kosseckiego.
[Nie będę złośliwy i nie będę przypominał wrogich ataków na doc. Kosseckiego (i jego zwolennika) w gajówce. Nie będę też cytował nazwisk… – admin]
Jego rodzina wywodziła się ze starej szlachty z Podola herbu Rawicz. Ojciec Stefan – wojskowy – związany był z obozem piłsudczykowskim, we wrześniu 1939, jako pułkownik dowodził 18 Dywizją Piechoty i został ciężko ranny w bitwie z korpusem Hansa Guderiana pod Łomżą. Aresztowany w 1940 roku przez NKWD zginął utopiony jako jeniec na Morzu Białym. Awansowany pośmiertnie na stopień generała brygady. Matka, Jadwiga z Zarembów, była wdową po ordynacie machnowieckim Włodzimierzu Twardowskim.
W czasie wojny Józef Kossecki mieszkał wraz z matką w Łańcucie. W latach 50 – tych studiował w Politechnice Śląskiej w Gliwicach na wydziale budownictwa. Po ukończeniu tych studiów w 1958 roku został zatrudniony w macierzystej jednostce jako asystent, a następnie jako starszy asystent. Był tam zatrudniony do 1960 roku.
Jako współzałożyciel i działacz opozycyjnej Ligi Narodowo-Demokratycznej został aresztowany przez SB 7 maja 1960 roku w Warszawie wraz z kilkoma współpracownikami. 29 maja 1961 roku w tajnym procesie został skazany na 2 lata pozbawienia wolności. Wziął na siebie całą winę za kierowanie organizacją. W więzieniu przebywał do 19 grudnia 1961 roku.
Po uwolnieniu i krótkim okresie pracy w biurze projektowym kontynuował karierę w IPPT PAN. Tam pracował jako adiunkt do 1973 roku. Opublikował w tym czasie kilkanaście artykułów naukowych z zakresu mechaniki teoretycznej. Przygotowując się do egzaminu doktoranckiego z filozofii zainteresował się dorobkiem cybernetycznym Mariana Mazura, zwłaszcza teorią systemów autonomicznych, co miało najważniejszy wpływ na jego dalszą działalność naukową. Pod wpływem Mazura zmienił dyscyplinę naukową z nauk technicznych na nauki społeczne.
Jeszcze w latach 50 –tych zainteresował się również pracami Feliksa Konecznego, zwłaszcza jego teorią cywilizacji. W 1969 r. wykorzystał teorię cywilizacji Konecznego oraz teorię systemów autonomicznych Mazura do opracowania maszynopisu własnej teorii cywilizacji, wydanej oficjalnie prawie 30 lat później jako „Podstawy nauki porównawczej o cywilizacjach”. Ważny wpływ na myśl twórczą Kosseckiego miały też prace Leona Petrażyckiego dotyczące teorii prawa i moralności, a w szczególności norm społecznych.
Józef Kossecki jest niewątpliwym twórcą wyjątkowo oryginalnego nurtu polskiego nurtu cybernetyki społecznej, której to pierwszy zarys ogłosił w roku 1973.
Cybernetyka społeczna – inaczej teoria sterowania społecznego – nawiązuje do idei łączenia nauk społecznych i humanistycznych z naukami przyrodniczymi i ścisłymi. Na zachodzie rozwijano cybernetykę w ujęciu technicznym, co powodowało trudności do stosowania jej wyników w zmieniającym się społeczeństwie.
Marian Mazur opracował podstawy teoretyczne umożliwiające przedstawianie zjawisk społecznych w sposób ścisły, w którym określonemu bodźcowi może odpowiadać wiele różnych reakcji zależnych od aktualnych stanów oddziałujących ze sobą systemów, bądź systemu i jego otoczenia (traktowanego jako system). Tym samym umożliwiają one opisywanie procesów rzeczywiście obserwowanych w społeczeństwie.
W tym kierunku poszedł Kossecki, który rozwinął analizę zachowań społecznych i przełożył je na modele cybernetyczne. Wyjaśnił też w jaki sposób zbudowane modele cybernetyczne mogą służyć sterowaniu życia społeczeństwa i poszczególnych jego dziedzin, m. innymi w walce politycznej, skutecznej propagandzie, a nawet w polityce międzynarodowej. Ważnym aspektem poznania zasad cybernetyki była umiejętność unikania manipulacji informacją i wykluczania fałszywych narracji. Sam Kossecki uważał, że jego prace dotyczące cybernetyki społecznej są pionierskie i szalenie ważne dla elit państwa. Umożliwiają bowiem wypracowanie podstaw przewagi informacyjnej nad konkurencyjnymi, zagranicznymi ośrodkami władzy. Zrozumiawszy dogłębnie tajniki sterowania, dawny buntownik wydedukował, że to PRL jest dla Polaków w owym okresie najlepszym systemem do rozwoju cywilizacyjnego i kulturowego. Zrozumiał też, że najdoskonalszym wówczas homeostatem, czyli elementem sterującym polskim społeczeństwem, były struktury PZPR. Włączył się zatem z pełnym zaangażowaniem w życie społeczno-polityczne. W 1974 wstąpił do PZPR, całym sercem popierając nakreślony wówczas przez ekipę Gierka program rozwoju społeczno-gospodarczego. Reprezentując skrzydło narodowe popierał to wszystko, co służyło wzmocnieniu zasobów narodowych, np. uważając wzrost demograficzny za jeden z najważniejszych czynników warunkujących istnienie narodu – walczył z przerywaniem ciąży jako prezes Towarzystwa Kultury Moralnej.
W latach 70-tych udzielał się dużo w prasie publikując szereg artykułów w Trybunie Ludu, Walce Młodych, Prawu i Życie, Żołnierzu Wolności, Wojsku Ludowym. Propagował w całym kraju cybernetykę społeczną w wielu ośrodkach akademickim, najdłużej w latach 1972-1987 na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Kossecki widząc rozwój ruchów opozycyjnych w Polsce, a przede wszystkim KOR-u i Solidarności rozumiał, że są one elementami destrukcyjnymi, inspirowanymi z zewnątrz i śmiertelnie zagrażają utrwalonym w PRL zdobyczom narodowym – rozwojowi demograficznemu, gospodarczemu, armii, edukacji. Widział, że działalność tzw. „doradców z Warszawy” działających przy „Solidarności” ma jedynie na celu wykorzystanie robotników oraz przejęcie władzy przez to gremium. Z niepokojem obserwował także w PZPR powrót do stanowisk środowiska odsuniętego w roku 1968.
Zaangażował się wobec tego w kontrakcję do niekorzystnych jego zdaniem zmian. Zjednoczenie Patriotyczne Grunwald powstałe wiosną 1981 było próba zintegrowania środowisk narodowych w łonie partii . Józef Kossecki był jednym z jego głównych inspiratorów i koryfeuszy. Na łonie wydawnictw Grunwaldu zaczęto publikować prace Dmowskiego i Giertycha, promować postać Pileckiego oraz naświetlać zbrodnie Stefana Michnika etc.
Od 1985 roku Kossecki szkolił struktury ORMO prawie we wszystkich ministerstwach, widząc w tym ruchu pewna kontrolę społeczną nad organami milicji obywatelskiej.
Będąc zdeklarowanym przeciwnikiem zmian okrągłostołowych po 1989 Kossecki w dalszym ciągu tworzył struktury opozycyjne wobec środowiska Solidarności, które uważał za zdradę idei narodowej. Wraz ze Stanisławem Tymińskim szefował Partii X, aż do 1999.
W latach 80-tych i 90 tych wraz dojściem do władzy ludzi o zapatrywaniach kosmopolitycznych i atlantystycznych dla Kosseckigo – narodowca – zabrakło miejsca i na uczelniach i w prasie . Dorobek polskich naukowców stawał się zbędny. Zlikwidowano także jego katedrę. Usuwano także stopniowo jego cybernetykę ze szkoleń struktur mundurowych.
Karierę naukową docent zakończył w roku 2001 w Kielcach.
I właśnie wtedy poświęcił się całym sercem, nieodpłatnie działalności społecznej prowadząc kursy cybernetyki dla wszystkich, jeżdżąc po Polsce, nagrywając kolejne materiały. Naukowiec – idealista właśnie wtedy odniósł swój największy sukces. Dzięki rewolucji informacyjnej, dzięki internetowi, jego przesłanie zainspirowało dziesiątki młodych ludzi. Wielu właśnie z wykładów Kosseckiego zrozumiało, co to jest dbanie o zasoby narodowe, zdobywanie informacji, unikanie manipulacji.
Józef Kossecki zmarł 18 listopada 2015. Wychował razem z małżonką – profesor Elżbietą z domu Sulimierską pięcioro dzieci.
Piotr Panasiuk
https://konserwatyzm.pl/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz