Najbogatszy człowiek na świecie
Cel tego eseju jest trojaki: (1) zwrócenie uwagi czytelników na istnienie od dawna spisku mającego na celu identyfikację „Najbogatszego człowieka świata”, (2) usunięcie z sporu aktualnej listy kandydatów i (3) udokumentować, że niewielka liczba żydowskich rodzin bankowych działających w londyńskim City od pokoleń posiadała te rekordy bogactwa z fortunami, które są o rzędy wielkości większe niż wszystko, co moglibyśmy sobie wyobrazić.
Zajmę się tymi punktami w odwrotnej kolejności, a na końcu zajmę się obecnymi plonami cudownego dziecka.
Nie twierdzę, że jestem w stanie w sposób niezbity udokumentować wszystkie twierdzenia poczynione w tym eseju, ani ostatecznie uzasadnić wszystkich wyciągniętych wniosków. Temat jest taki, że zbyt wiele niezbędnych dowodów prawnych jest nieodwracalnie ukrywanych przed opinią publiczną i dostępnością, a my w wielu przypadkach musimy polegać na logice i poszlakach, aby poprzeć nasze twierdzenia i wnioski.
Chociaż dowody nie są tak kompletne, jak można by sobie tego życzyć, ten poziom wsparcia dowodowego jest często wystarczający, zwłaszcza gdy nasze sprawy przebiegają zgodnie z ustalonym schematem i dysponujemy takim rozumowaniem i dowodami masowo. Opisy i dowody zawarte w tym eseju posłużą przynajmniej do zapewnienia rozsądnej podstawy do zrozumienia i „zwrócenia uwagi na niektóre z wielkich sił, które kształtują nasz świat”.
Siła procentu składanego
Znaczna część tego eseju opiera się przede wszystkim na jednej prostej tezie: ci, którzy mają ogromne bogactwo, nie pozostawiają go bezczynnym, ale stale go dobrze wykorzystują; pieniądze są zawsze w pracy. Pożycza się je w celu finansowania wojen i kolonizacji, zakupu legalnych firm, ustanowienia kontroli nad rządami i gospodarkami narodowymi i nie tylko.
Jeśli chodzi o stopy procentowe dla długoterminowej akumulacji, zwykle uważamy, że historyczne stopy procentowe były bardzo niskie, być może tylko 1% lub 2%, ale rzadko tak było. Powodem, dla którego Abraham Lincoln uciekł się do drukowania swoich „Greenbacków” jako waluty, był fakt, że Rothschild zażądał 24% stopy procentowej, aby sfinansować Unię w wojnie domowej w USA. Takich przykładów jest wiele, zwłaszcza że finansowanie wojen było wysoko oprocentowane.
Istnieje wiele innych takich przykładów, ponieważ finansowanie wojny w szczególności wiązało się z wysokimi stopami procentowymi. Holenderskie obligacje wieczyste emitowane przez Żydów były oprocentowane na 10% i 12% w latach 1500 i 1600; Genua emitowała większość swojego długu na 9% w latach 1600. Do obliczeń dotyczących odsetek składanych w tym eseju użyłem stopy 5% – wybór ten jest wprawdzie arbitralny, ale w ogólnym kontekście wydaje się rozsądny i konserwatywny. Załączone wykresy Banku Anglii wydają się uzasadniać ten wybór.[1] [2]
Niektóre informacje na temat korporacji
Wiele największych światowych korporacji jest własnością i jest kontrolowanych przez Żydów, wiele z nich należy do nielicznych wybranych w londyńskim City, ale także bardzo wiele spoza tej małej grupy. Główne światowe koncerny naftowe są kontrolowane przez interesy żydowskie, podobnie jak główne koncerny farmaceutyczne, wielu producentów broni i światowe linie lotnicze, przeważająca część światowej zdolności żeglugowej i wiele innych gałęzi przemysłu, które normalnie nie przychodzą na myśl.
Niemożliwe jest uzyskanie dostępu do wszystkich informacji wymaganych, aby choćby zaryzykować odgadnięcie wartości własności korporacyjnej tych osób, ale należy wziąć pod uwagę, że praktycznie wszystkie media na Zachodzie i wiele głównych mediów w reszta świata, w tym filmy i wydawanie książek, są własnością Żydów lub jest przez nich kontrolowana.
Istnieją międzynarodowe firmy warte w sumie wiele bilionów dolarów, które są całkowicie żydowskie: Nestle, Sanofi, Monsanto, jako nieliczni wśród setek takich. Nie możemy łatwo stwierdzić, jaka część tego wraca do naszej garstki żydowskich bankierów w londyńskim City, ile z tego było finansowane i kontrolowane przez to centrum, ale nie jest to bez znaczenia.
Rzeczy nie zawsze są tym, czym się wydają. Wiele wielkich światowych fortun zostało sfinansowanych przez Rothschilda lub innych z tego wewnętrznego kręgu, a zatem istnieje ukryta własność, która nigdy nie zostanie ujawniona. Wertując historyczne kroniki, odkrywamy czasem, że bardzo bogaty człowiek pozostawił posiadłość wartą zaledwie kilka milionów dolarów. Nie jest tajemnicą, choć najwyraźniej nie jest powszechnie znana, że jeden z Rothschildów sfinansował stworzenie przez Rockefellera Standard Oil, i zrobił to samo między innymi ze stalowym imperium Andrew Carnegiego i fortuną kolejową Harrimana w USA.
Finansowanie odbywało się zwykle za pośrednictwem JP Morgana, który był agentem Rothschilda przez całą swoją karierę; w rzeczywistości same interesy bankowe Morgana były bardziej europejskie, niż amerykańskie. Warto zwrócić na to uwagę czytelników, ponieważ wydaje się, że znaczna część bogactwa słynnych amerykańskich i europejskich rodzin mogła tak naprawdę nie należeć do nich, ale raczej do największych żydowskich finansistów w tle. Dziś Google, Facebook, Tesla, Amazon, Starbucks i wiele innych należą do tej kategorii – firmy, które nie mogłyby osiągnąć swojego zakresu kontroli rynku bez zarówno dużego finansowania, jak i intensywnego planowania pochodzącego z innych źródeł.
Przeprowadzono szereg badań nad zazębieniem własności korporacyjnej i kontroli, z spójnymi wnioskami, że zaledwie 400 firm, a być może nawet zaledwie 250 firm, posiada lub przynajmniej sprawuje kontrolę nad ponad 40% całej wartości notowana na wszystkich giełdach na całym świecie.
Ale za tymi 400 lub 250 firmami stoi taka sama liczba ludzi kontrolujących te firmy. Mimo że większość dużych korporacji jest notowana na giełdach, a ich akcje wyceniane są czasem na setki milionów, nie możemy wiedzieć, gdzie leży prawdziwa kontrola. Coraz częściej wiele akcji jest w posiadaniu pełnomocników, takich jak Blackrock lub Blackstone lub inne grupy inwestycyjne, i nie mamy żadnych informacji na temat klasyfikacji akcji ani innych ograniczeń dotyczących głosowania i kontroli.
Opinia publiczna nie ma również informacji na temat powiązanych ze sobą dyrektorów, którzy sprawują absolutną codzienną kontrolę, w tym nad wszystkimi decyzjami finansowymi. Co ważniejsze, nie jest konieczne posiadanie wielu akcji, jeśli kontrolujesz Radę Dyrektorów lub jeśli czytają z tego samego scenariusza. Ci ludzie mogą opróżniać skarbiec firmy, aby wypłacać nieograniczone dywidendy wolne od podatku za pośrednictwem raju podatkowego, i robią to nawet bez wywoływania niepokoju ze strony zwykłych akcjonariuszy, którzy rzadko rozumieją te sprawy.
Wiele europejskich banków należy do tej kategorii, większość z nich należy do Żydów i jest ściśle kontrolowana. Kilkadziesiąt największych europejskich banków, takich jak HSBC, BNP Paribas, Lloyd’s, ma kapitalizację rynkową w bilionach i bazę aktywów o wartości ponad 30 bilionów euro. Główne banki Ameryki Północnej , takie jak Goldman Sachs, Citigroup, Wells Fargo, ponownie należące do Żydów, mają kapitalizację rynkową znacznie przekraczającą 1,5 biliona dolarów i odpowiednie aktywa. Poza tym mamy dosłownie setki żydowskich banków w Szwajcarii i innych krajach, których nigdzie nie ma na żadnej liście.
Wiele z największych na świecie firm ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych jest własnością Żydów, a ich łączna kapitalizacja rynkowa wynosi biliony, i nie ma sposobu, aby wycenić Lloyd’s of London, ogólnoświatową platformę ubezpieczeniową, która jest praktycznie bezcenna. Następnie są firmy naftowe ; Sam Royal Dutch Shell ma kapitalizację rynkową przekraczającą 200 miliardów dolarów, a jest ich wiele, kontrolowanych przez Żydów, wystarczających do kontrolowania światowych cen ropy, jak zobaczymy.
Dwie największe firmy FMCG , Unilever i P&G, obie żydowskie, mają łączną kapitalizację rynkową przekraczającą pół biliona dolarów. Firmy związane z Internetem, takie jak Google, Meta, Amazon, Dell, Oracle, znowu wszystkie żydowskie, mają łączną kapitalizację rynkową prawie 5 bilionów dolarów. Światowe domy mody i firmy jubilerskie , w większości należące lub kontrolowane przez Żydów, firmy takie jak Swarovski, YSL, LVMH, Cartier, Hermès, Estee Lauder, L’Oréal, mają kapitalizację rynkową przekraczającą 1 bilion dolarów, a setki biżuterii firmy, szlifierze diamentów i kupcy, handlarze złotem , działające za kulisami, które również są własnością Żydów i są warte łącznie biliony dolarów.
Główni producenci uzbrojenia i broni , którzy zawsze mieli wysoki procent żydowskiej własności i kontroli, znowu mają kapitalizację rynkową w okolicach 1 biliona dolarów. Innym przykładem są największe światowe firmy spożywcze, w większości będące w posiadaniu Żydów. Nestlé, całkowicie żydowska firma, jest właścicielem ponad 2000 marek żywności, których kapitalizacja rynkowa wynosi około 1/3 biliona dolarów. Pepsico jest drugą co do wielkości firmą spożywczą na świecie, posiadającą setki głównych marek, a wiele innych, takich jak Kraft Heinz, Mondelez, Danone, Anheuser-Busch Inbev, Coca-Cola, Diageo, Starbucks, ma łączną kapitalizację rynkową wynoszącą co najmniej 1,5 biliona dolarów.
Wszystkie największe na świecie firmy farmaceutyczne są własnością Żydów, a ich łączna kapitalizacja rynkowa wynosi około 4 bilionów dolarów.
Główne firmy medialne w Ameryce Północnej (wszystkie należące do Żydów) mają kapitalizację rynkową przekraczającą 1 bilion dolarów, z większą liczbą mediów europejskich, które również są w dużej mierze własnością Żydów i praktycznie wszystkie są przez nich kontrolowane. A to ignoruje ich udziały w mediach w Ameryce Łacińskiej, Azji i Afryce. Istnieją dosłownie setki żydowskich firm, które nie pasują do powyższych kategorii, włączając w to wszystko od H&R Block po Mattel i Hasbro, Monsanto, Ben and Jerry’s. Lista jest prawie nieskończona. Łącznie ich wartość i wpływ są ogromne.
Prawdziwa władza: dynastie rodzinne
Kiedy czytamy o Billu Gatesie lub Warrenie Buffecie, zwykle myślimy prostymi kategoriami o kimś, kto zakłada firmę z dobrym pomysłem i przez całe życie buduje ogromne przedsiębiorstwo, które dziś jest warte wiele miliardów. Ale to rozumowanie jest uproszczone, ponieważ ograniczamy nasze myśli tylko do jednego pokolenia. Ludzie, o których tu mowa, to rodowe dynastie, które gromadzą fortunę od może dziesięciu, a nawet dwudziestu pokoleń. Wraz z Rothschildami, Sassoonami i wieloma innymi, cofamy się do XVII i XVIII wieku , do dynastii rodzinnych, które ogromnie się rozrosły na przestrzeni wieków i utrzymywały kontrolę nad swoim coraz większym bogactwem poprzez unikanie podatków spadkowych, sztywne małżeństwa mieszane i wspólne intencje.
Największe ze wszystkich dynastii rodowych są ukrywane, usuwane z mediów, usuwane z podręczników historii i prawie nigdy nie przyciągają uwagi opinii publicznej. Wszyscy oni są Żydami – Rothschild, Sassoon, Sebag-Montefiori, Warburg, Lehman, Goldman i wiele nazwisk, o których być może nigdy nie słyszeliście. Oto lista kilku żydowskich bankierów, reprezentujących być może tylko 25% z nich, z których większość rozpoczęła działalność bankową, finansową i przemysłową na początku do połowy XIX wieku, czyli średnio prawie 200 lat, a wielu z nich zakończyło się żydowskimi dynastiami rodzinnymi, które trwają do dziś, całkowicie poza zasięgiem opinii publicznej.
Rothschild, Sassoon, Warburg, Moses Montefiori, Sebag-Montefiori, Kadoorie, Lehman, Israel Moses Seif, Kuhn Loeb, Goldman Sachs, Salomon, Schiff, Joseph Hambro, J. Henry Schroder, Samuel Montagu, Emile i Isaac Péreire, Lazard Brothers, Bracia Speyer, bracia Seligman, bracia Stern, bracia Barnato, Ernest Oppenheimer, Abraham Oppenheim, Carl Fuerstenberg, Jacob Goldschmidt, Oskar Wassermann, Hirsch, Raphael Jonathan Bischoffsheim, Hambro, Isaac Glückstadt, Levy Martin, Markus Rubin, Goldsmid, Rosenthal, A. Dunkelsbueler, Eugen Gutmann, Herbert Gutman, Wagg and Co, rodzina Mèdici, Speyer, Speyer-Elissen, Emile Erlanger, S. Japhet, Ernest Cassel, Carl Meyer, Achille Fould, Luigi Luzzatti, Wertheimer i Gompertz, Lippman.
Mam na komputerze grafikę przedstawiającą posiadłości dynastii Rothschildów , przypominającą schemat organizacyjny z małymi ramkami wskazującymi posiadłości i wszędzie liniami wskazującymi własność i kontrolę. Jest tak duży, że wydrukowanie go najmniejszą czytelną czcionką wymagałoby kartki papieru o rozmiarze pół metra. Rothschild niedawno stworzył nowy bank tylko po to, by zarządzać ziemią skonfiskowaną z biednych krajów.
Trudno jest uzyskać twarde informacje, ponieważ tak wiele z nich odbywa się za pośrednictwem anonimowych banków, agentów, powiązanych firm i przebiega przez niezliczone raje podatkowe. Rothschild jest właścicielem między innymi Sanofi Pharma o kapitalizacji 125 miliardów dolarów, The Economist i IHS, który jest największym operatorem wieży telefonii komórkowej w Afryce.
Firma Anglo American została założona przez Ernesta Oppenheimera, niemieckiego Żyda. Z siedzibą w londyńskim City, jest to jedna z 250 największych firm na świecie, produkująca złoto, diamenty, inne metale i prawie połowę światowej platyny. Ich spółek zależnych i inwestycji jest zbyt wiele, by je wymienić. Kiedy Ernest zmarł, jego następcą został jego syn Harry, który również został prezesem De Beers, więc możesz zobaczyć, jak rodziny integrują i racjonalizują swoje gospodarstwa.
Żydowscy Wallenbergowie w Szwecji działają od 200 lat, gdzie dziś są właścicielami większości dużych szwedzkich grup przemysłowych, takich jak Enskilda Bank, Ericsson, Electrolux, ABB, SAAB, SAS Group, SKF, Atlas Copco i Nasdaq. Już 50 lat temu firmy rodzinne Wallenbergów zatrudniały 40% szwedzkiej siły roboczej w przemyśle i reprezentowały 40% całkowitej wartości sztokholmskiej giełdy. Kapitalizacja rynkowa tylko dziesięciu z ich firm wynosi prawie 350 miliardów dolarów, a wiele z nich zostało zakopanych w trustach i ukrytych w rajach podatkowych. Swarovski ze swoim fałszywym „kryształem” to kolejna 150-letnia żydowska dynastia.
W tym eseju zignoruję większość przeszłej historii tych rodzin żydowskich i zacznę od początku XIX wieku, ale należy zauważyć, że te chazarskie „rodzinne fortuny” zaczęły się setki lat wcześniej. Mieliśmy (żydowską) holenderską bańkę tulipanową, (żydowską) bańkę Mórz Południowych, (żydowską) brytyjską i holenderską Kompanię Wschodnioindyjską i wiele podobnych. Były stulecia handlu niewolnikami, rolnictwa podatkowego i wielu innych. To wszystko pominę.
Indie były swego czasu prawie na pewno najbogatszym krajem na świecie, dysponującym zasobami złota, srebra i drogocennych klejnotów godnych baśni i legend. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska, której ostatecznie przewodził jeden z Rothschildów, była bezsprzecznie największym przedsięwzięciem przestępczym w historii świata i pojazdem używanym do splądrowania Indii do kości.
Sassoon ben Salih był głównym skarbnikiem pashy Bagdadu[10]. Zdemaskowany w ogromnym oszustwie na początku 1800 roku, które musiało obejmować setki miliardów w dzisiejszych dolarach, miał szczęście uciec z życiem (i pieniędzmi). On i jego dwaj synowie David i Joseph uciekli do Indii, gdzie połączyli siły z jednym z Rothschildów i wylęgli swój piekielny plan zmuszenia indyjskich chłopów do uprawy opium na sprzedaż w Chinach.[11]
Od wczesnych dni mieli już młodą królową Wiktorię mocno w garści. Nie tylko wspierała ich wysiłki do tego stopnia, że przydzieliła brytyjskie wojsko jako żydowskich egzekutorów opium, dała Davidowi Sassoonowi wyłączną franczyzę na sprzedaż opium w całych Chinach, zajęła Hongkong na jego bazę dystrybucyjną i dała mu statut do utworzenia HSBC. Powiedzieć, że brytyjska rodzina królewska czerpała z tego ogromne korzyści, byłoby niedopowiedzeniem. To właśnie tutaj zaczniemy naszą opowieść.
Szacuje się, że dzięki hurtowemu plądrowaniu Indii i kradzieży z Iraku, a następnie uprawie i sprzedaży opium w Chinach, Rothschild i Sassoon zgromadzili do 1835 roku majątek o wartości ponad 5 miliardów dolarów każdy. Właściwie obliczone szacunki, które widziałem, wynosiły 6 miliardów dolarów i 7 miliardów dolarów,[12] i takie też były moje szacunki. Zredukowałem je do 5 miliardów dolarów, aby być konserwatywnym, ale sumy są nadal oszałamiające. 5 miliardów dolarów zgromadzonych w wysokości zaledwie 5% przez okres 185 lat, kumuluje się w 2022 roku do sumy ponad 40 bilionów dolarów dla Rothschilda i Sassoona. A było co najmniej kilkanaście żydowskich rodzin bankierskich, które nie były tak bardzo daleko w tyle za Rothschildami i Sassoonami, jak również wiele dziesiątków innych, które były bardzo bogate, ale nie w tej samej lidze. Te 40 bilionów dolarów może wydawać się szokujące i zbyt fantastyczne by było prawdziwe, ale zachowaj swój osąd do końca. Jak zobaczysz, te 40 bilionów dolarów jest prawie nieistotne w ogólnym obrazie.
Leger Entry: Rothschild: 40 bilionów dolarów w dzisiejszych dolarach
Leger Entry: Sassoon: 40 bilionów dolarów w dzisiejszych dolarach
(1) Niewolnictwo i praca przymusowa
Żydzi zawsze byli mocno zaangażowani w handel niewolnikami, włączając w to zarówno białych niewolników, którzy wyludnili Irlandię i znaczną część Anglii, jak i nowszych czarnych niewolników, ale pominę tę część przeszłości i zajmę się tylko nowszymi wydarzeniami w Chinach. Handel niewolnikami przez tych samych najbogatszych Żydów – Rothschildów, Sassoonów, Kadoorie i wielu innych, ustał tylko dlatego, że I wojna światowa położyła temu kres. Nie mamy dokładnych liczb, ale zapis historyczny mówi nam, że wiele milionów Chińczyków zostało porwanych i sprzedanych jako niewolnicza praca. Niezliczone dziesiątki tysięcy Chińczyków zostało porwanych i wysłanych jako niewolnicza siła robocza do Ameryki Północnej, aby budować linie kolejowe i pracować w kopalniach złota, budować kolej panamską i Kanał Panamski, pracować w kopalniach guana w Peru i w wielu innych przypadkach. To dlatego mamy Chińczyków na całym świecie; jeszcze dzisiaj populacja Panamy składa się w ponad 10% z Chińczyków z tego powodu.
W wielu przypadkach Chińczycy nie byli faktycznie sprzedawani innym, ale wykorzystywani przez Żydów jako niewolnicza siła robocza dla ich własnych projektów. Jeszcze w 1904 roku Rothschild kazał porwać około 65 000 Chińczyków z prowincji Fujian do pracy w jego kopalniach złota w Afryce Południowej[13].
Kiedy ci sami Żydzi finansowali na przykład budowę kolei północnoamerykańskich i Kanału Panamskiego, porwani Chińczycy stanowili podaż darmowej (i jednorazowej) siły roboczej. Ciężkie warunki powodujące dziesiątki tysięcy zgonów nie miały znaczenia, ponieważ podaż była niewyczerpana. Istnieją również wiarygodne dowody na to, że Wyspa Wielkanocna została prawie całkowicie wyludniona przez tych samych Żydów, którzy porwali większość ludzi do pracy w kopalniach guana w Peru. Istnieją listy od urzędników w Wielkiej Brytanii domagających się, by ci Żydzi zwrócili Wyspiarzom Wielkanocnym ich dom.
W tej odległości czasowej nie jest możliwe sporządzenie całościowego zestawienia liczby chińskich niewolników zatrudnionych przez Żydów w ich projektach, ani oszacowanie „wartości” całej tej niewolniczej pracy, ale z pewnością była ona znacząca i prowadzona w dużych ilościach od około 1800 do 1920 roku i, jak wspomniałem powyżej, dopiero pierwsza wojna światowa położyła jej kres. Wymieniam to, ponieważ jest to ważny aspekt przyczyniający się do nagromadzenia bogactwa tych żydowskich rodzin bankierskich, ale nie podaję dla niego wpisu w legendzie.
(2) Diamenty
Nie jest tajemnicą, że DeBeers kontroluje produkcję diamentów w RPA, a także w Zairze, ani że DeBeers jest firmą Rothschildów. Nie zapominajmy o pochodzeniu i celu wojen burskich. Statystyki dotyczące produkcji diamentów wydają się rozproszone – RPA twierdzi, że całkowita produkcja wynosi około 650 milionów karatów,[14], podczas gdy Statista twierdzi, że jest to dwa razy więcej. RPA szacuje wartość tej produkcji (przy 100$ za karat) na około 60 miliardów dolarów, ale bez uwzględnienia składanych średnio 300 milionów dolarów rocznie przez 150 lat (średnio 3 miliony karatów rocznie przy 100$ za karat).
Jeśli pozwolimy na składanie się na poziomie 5%, to suma ta wynosi około 10 bilionów dolarów. Aby zachować prostotę, wyłączyłem z tych obliczeń wszystkie inne kraje; dodanie tych i innych produkcji należących do Rothschildów i Żydów co najmniej podwoiłoby sumę. Należy również zauważyć, że żydowska enklawa Holandia jest nadal centrum światowego handlu diamentami, którego zdecydowana większość znajduje się w żydowskich rękach.
(3) Złoto
Trudno jest znaleźć wyczerpujące i wiarygodne statystyki dotyczące rzeczywistej rocznej produkcji złota z kopalni kontrolowanych przez Rothschildów, ale produkcja najwyraźniej osiągnęła ponad 1000 ton rocznie 50 lat temu. Przy 32 000 uncji w tonie złota, i złocie sprzedawanym po 1 700 dolarów za uncję, stanowi to wiele miliardów dolarów rocznie, powiększonych o 5% przez prawie 150 lat, około dziesięć razy więcej niż wartość produkcji diamentów wymienionych powyżej. Obraz jest zamglony przez wahania zarówno wielkości produkcji, jak i cen złota, więc ostateczne wyniki są niemożliwe do wyliczenia.[15]
Przyjąłem to, co uważam za konserwatywny szacunek zaledwie dwukrotnej produkcji i wartości diamentów.
(4) Kanały: Panamski i Sueski
Powszechnie wiadomo, że USA zbudowały Kanał Panamski – po „wyzwoleniu” prowincji Panama od Kolumbii, ale nie tak powszechnie wiadomo, że to żydowskie pieniądze zapłaciły za kanał[16]. Możemy zasadnie założyć, że zyski z kanału przez około 120 lat przypadłyby tym, którzy go sfinansowali. Kanał Sueski również został zbudowany za żydowskie pieniądze i istniał jako prywatna korporacja. Ponieważ jednak przychody z tych dwóch wynoszą zaledwie kilka zaledwie miliardów dolarów rocznie, pominę je w sumach.
(5) Zarządzanie gotówką
Nie jest to powszechnie znane, ale w ramach amerykańskiej Doktryny Monroe, USA wykorzystały nie tylko swoją potężną, zastraszającą „dyplomację”, ale także CIA i całą siłę swojego wojska, aby zorganizować kilku żydowskich bankierów (i amerykański FED) do uzyskania pozycji „menedżerów inwestycyjnych” wszystkich aktywów pieniężnych i holdingów banków centralnych krajów pod swoją kontrolą. Obejmowało to Amerykę Łacińską, ale także kraje takie jak Filipiny i ponad 50 krajów, w których USA obaliły rząd i zainstalowały zgodną dyktaturę.
Schemat był prosty. Narody te zostały zmuszone do przekazania wszystkich swoich płynnych aktywów żydowskim bankierom w USA, którzy mieli „rozważnie zarządzać” całą gotówką na rzecz tych mniejszych narodów. W praktyce, żydowscy bankierzy inwestowali te pieniądze w nowojorskie nieruchomości i czerpali miliardowe zyski, jednocześnie płacąc tym narodom 3% od ich pieniędzy. Praktyka ta była połączona ze złym amerykańskim zwyczajem najeżdżania, a następnie otwierania i opróżniania skarbców banków centralnych tych samych narodów z całego ich złota. Praktyki te są wystarczająco udokumentowane, aby wytrzymać wyzwanie, a ponieważ istniały przez około 150 lat, myślę, że moglibyśmy rozsądnie dołączyć do nich sumę złożoną do dnia dzisiejszego w wysokości co najmniej 1 biliona dolarów, ale zapisy historyczne są niewystarczające .
(6) Hiperinflacja w Niemczech
Dziś powszechnie uważa się, że Niemcy zostały przygotowane na tę okoliczność na podstawie postanowień traktatu wersalskiego i odpowiednich ograniczeń wprowadzonych przez Żydów, aby zapobiec odbudowie Niemiec. Niezależnie od tego, inflacja była tak ogromna, że pieniądze stały się dosłownie bezwartościowe, co pozwoliło żydowskim bankierom wykupić dużą część Niemiec praktycznie za darmo. Była to jedna z głębokich urazów, jakie Hitler żywił do Żydów, wiedząc, że to oni stali za traktatem i innymi ograniczeniami, których jedynym możliwym celem było bankructwo i podporządkowanie Niemiec.
Nie musimy tutaj wchodzić w szczegóły, ale to właśnie wyrzucenie przez Hitlera Żydów z niemieckiego systemu bankowego i przejęcie banku centralnego tego kraju spowodowało „cud” w postaci ożywienia gospodarczego Niemiec, które niestety nie trwało długo. Nie ma sposobu na oszacowanie wartości grabieży Niemiec, która miała miejsce w tym czasie, a ja nie przypisuję jej żadnej ostatecznej wartości, chociaż obecna wartość z pewnością byłaby w wielu bilionach dolarów, a wszystko to z korzyścią dla tych samych kilku bankierów.
(7) Banki centralne
Europejskie żydowskie rodziny bankierskie, na czele z Rothschildami, posiadają lub kontrolują banki centralne co najmniej 30 krajów, w tym FED w USA. Istnieje kilka bardzo nieprzyjemnych skutków tej własności, jednym z nich jest to, że te narody nie mogą drukować własnych pieniędzy, ale muszą je pożyczać od (prywatnych) banków centralnych – i płacić od nich odsetki. Ma to ogromne znaczenie.
Do późnych lat 70-tych Kanada posiadała własny bank centralny i nie płaciła prawie żadnych odsetek obcokrajowcom. Ale ówczesny premier Pierre Trudeau (ojciec Justina Trudeau) popełnił zadziwiający akt zdrady – na własny rachunek, nawet bez wiedzy własnego gabinetu czy Parlamentu – i zobowiązał Kanadę do rezygnacji z finansowego prawa do drukowania własnej waluty i odtąd pożyczania od europejskich bankierów żydowskich. Rezultat jest taki, że w ciągu ostatnich 30 czy 40 lat mała Kanada zapłaciła tym bankierom ponad 1,1 biliona dolarów odsetek za pożyczanie własnych pieniędzy.[17]
Ale Rothschild i garstka innych żydowskich rodzin bankierskich posiadają banki centralne narodów europejskich, i innych, w tym US FED, od dobrze ponad 100 lat. Jeśli mała Kanada zapłaciła ponad 1 bilion dolarów odsetek w stosunkowo krótkim czasie, to rządy takich krajów jak Anglia, Niemcy, Francja, Włochy, Hiszpania, Japonia, RPA, zapłaciły znacznie więcej w ciągu ostatniego stulecia. Jako jeden z przykładów, dług Włoch jest kilkakrotnie większy niż dług Kanady, a wiele innych krajów jest w tej samej sytuacji.[23]
Nie mam dokładnego zapisu całkowitych odsetek, jakie USA zapłaciły FED-owi, ale ich obecny dług wynosi ponad 13 bilionów dolarów – jest to kwota, która nigdy nie zostanie spłacona.
Pracując z Kanadą jako punktem odniesienia i licząc tylko 30 krajów, nadmiernie konserwatywny szacunek wynosiłby 30 bilionów dolarów wypłaconych w odsetkach tym bankierom. Jeśli uwzględnimy tylko 100 lat, możemy pomnożyć to ponad trzykrotnie i dojść do około 100 bilionów dolarów wypłaconych w postaci odsetek – zupełnie bez potrzeby i bez uzasadnienia. A to nie uwzględnia amerykańskiego FED-u, który mógłby znowu zwiększyć sumę o połowę.
Należy również zauważyć, że w tych ponad 50 krajach, w których amerykańskie wojsko i CIA obaliły rząd, żydowscy bankierzy byli tuż za nimi, aby przejąć własność wszystkich tych banków centralnych. W każdym przypadku ucieczki informacji – Irak, Libia, RPA, Bałkany, to był ich priorytet i prosta logika podpowiada, że byłoby to bardzo wysoko na ich liście w każdym kraju, do którego mieli dostęp. Nie uwzględniłem tej pozycji w moich szacunkach. Biorąc pod uwagę wszystko powyższe, mój wpis w legendzie jest prawdopodobnie konserwatywny o 75% lub więcej, ale nie ma wystarczającej ilości szczegółów. Moje poniższe szacunki nie uwzględniają naliczania odsetek nawet przez 100 lat; aby to zrobić, pomnożyłoby to sumę do prawdziwie astronomicznej liczby, a przecież w rzeczywistości kwota ta byłaby rzeczywiście naliczana, i to przez więcej niż 100 lat, do wielu setek bilionów.
(8) Recesje i depresje
Jedną z paskudniejszych zalet zagranicznej własności banku centralnego danego kraju jest to, że Żydzi mają całkowitą kontrolę nad tymi gospodarkami.[24]
Ponieważ kontrolują zarówno podaż pieniądza, jak i stopy procentowe, mają łatwą władzę, by biczować gospodarki i czerpać ogromne zyski przy każdym cyklu. Za każdym razem robią to w ten sam sposób – obniżając stopy procentowe do zera lub prawie do zera, jednocześnie ogromnie nadmuchując podaż pieniądza, tworząc w ten sposób wielkie bańki na rynku długów, akcji i mieszkań itd. Następnie poważnie ograniczają podaż pieniądza i wszelkich kredytów, podnosząc jednocześnie stopy procentowe, doprowadzając w ten sposób do bankructwa niezliczone tysiące banków, firm i rodzin, a także wykupując za grosze wszelkie aktywa, gdy krew płynie po ulicach. Po wykonaniu zadania polegającego na pozbawieniu narodu znacznej części jego majątku, ponownie zwiększają podaż pieniądza i otwierają kurki z kredytami, jednocześnie obniżając stopy procentowe, aby dać gospodarkom czas na odbudowę, a następnie płuczą i powtarzają. Nie jest tajemnicą, że wszystkie takie recesje były celowo wywoływane w zachodnich gospodarkach przez żydowskich bankierów przez ostatnie 200 lat lub dłużej.
Wielka Depresja z 1929 roku była jedną z nich, żydowscy właściciele FEDu rozszerzyli prawie nieograniczoną podaż pieniądza i łatwy kredyt z niskimi stopami procentowymi, budując ogromną bańkę, która następnie pękła. Tysiące banków, dziesiątki tysięcy firm i miliony rodzin zbankrutowały, a wszystkie te aktywa trafiły ostatecznie do żydowskich właścicieli amerykańskiego FED-u i ich najbliższych przyjaciół. Tak było wiele razy przed 1929 r. i tak było wiele razy od tego czasu. Gorzka recesja w 1983 roku została podobnie wywołana przez FED – na polecenie londyńskiego City, a Volcker nawet otwarcie chwalił się tym, co robił.
Kryzys mieszkaniowy i finansowy w USA w 2008 roku był identyczny i w żadnym razie nie przypadkowy. Był tak zły, że jeden z dyrektorów Goldman Sachs powiedział wtedy: „Sprawy nigdy nie wrócą do normy po tym, co zrobili”.
Załamanie gospodarek przemysłowych w 2022 roku jest takie samo. Nagły i celowo wymyślony „niedobór energii”, stworzony w dużej części przez sabotaż Nordstream II, zmniejszenie podaży pieniądza i sztywne podnoszenie stóp procentowych „w celu zwalczania inflacji” (co było całkowicie samoczynnie wywołane), a wkrótce krew znów popłynie po ulicach. Niemal nieograniczona liczba przedsiębiorstw przemysłowych, zwłaszcza w Niemczech, ale także w słabszych krajach europejskich, stanie w obliczu bankructwa i przejęcia, o czym nigdy nie dowie się opinia publiczna dzięki niemal całkowitej kontroli mediów przez tych samych ludzi.
Nie ma dokładnego sposobu na ostateczne obliczenie grabieży, która ma miejsce podczas tych wymyślonych „recesji”. Rok 1929 był z pewnością liczony w bilionach dolarów, podobnie jak 1983, które były prawdopodobnie dwoma najgorszymi, ale pozostałe nie były tak daleko w tyle. Rok 2008 również należał do tej kategorii, same straty mieszkaniowe były liczone w bilionach, co uwzględniłem w innym miejscu. Ze względu na brak szczegółowych danych, nie będę próbował wyodrębnić i oszacować finansowego wyniku każdej wymyślonej recesji finansowej i zignoruję te mniejsze, ale wciąż pozostaje nam 1929 i 1983 warte bardzo ostrożnie 3 biliony dolarów każda. Wydaje się nierozsądne dla naszych celów, aby nie składać tych dwóch kwot z odsetkami odpowiednio przez 90 i 40 lat, ale sumy stają się fantastyczne i prawie niezrozumiale duże, a zatem bardzo trudne do zaakceptowania jako racjonalne. Przy oprocentowaniu 5%, 3 biliony dolarów w ciągu 90 lat (od 1929 roku) zgromadzą się do 240 bilionów dolarów, a nawet w ciągu 40 lat (1983 rok) staną się 21 bilionami dolarów.
Senator Robert Owen, współautor Ustawy o Rezerwie Federalnej, zeznał przed komisją Kongresu, że bank, którego był właścicielem, otrzymał od Narodowego Stowarzyszenia Bankierów „Okólnik paniczny z 1893 roku”. Stwierdzał on: „Natychmiast wycofacie jedną trzecią swojego obiegu i wezwiecie do zapłaty jedną połowę swoich pożyczek”. I tak właśnie ci centralni bankierzy tworzą recesje: natychmiastowe zmniejszenie o 35% lub więcej podaży pieniądza w narodzie i 50% zmniejszenie całkowitej ilości kredytów.[25]
Nieuniknionym rezultatem są bankructwa tysięcy korporacji i banków oraz ogromny spadek wartości giełdowych i aktywów korporacyjnych każdego rodzaju, które są teraz dostępne za grosze na dolarze. Poczekaj dziesięć lat i powtórz. Celem jest ogromny transfer bogactwa dostępny w każdym takim cyklu, i to nie tylko z małych banków i korporacji, ale także z ogółu społeczeństwa, z których wielu również traci wszystko, co miało, a aktywa te ostatecznie filtrują się do kilku bankierów oligarchii, którzy zaplanowali te wydarzenia.
(9) Grabież przemysłu naftowego w 1983 r.
Jako szczegółowy przykład przyjrzyjmy się wywołanej przez FED recesji z 1983 roku i jej wpływowi tylko na przemysł naftowy w Ameryce Północnej. Na początek załóżmy, że mamy szyb naftowy o stałej produkcji (których jest wiele), ale w tym przypadku tylko jednej baryłki rocznie przez 40 lat, przy cenie ropy wynoszącej 100 dolarów za baryłkę. To daje nam całkowitą wartość 4 000 dolarów. Ponieważ jednak 1$ w przyszłym roku jest wart mniej niż 1$ w tym roku, dyskontujemy naszą przyszłą produkcję przy jakiejś stopie procentowej, uzyskując taki wynik pod względem wartości (gdybyśmy chcieli sprzedać nasz szyb naftowy):
0% - $4,000 3% - $2,500 6% - $1,500 10% - $1,000 25% - $400
Bezpośrednio przed recesją w 1983 r. The New York Times ogłosił, że nastąpił nagły i niewytłumaczalny „nadmiar ropy” [26], tak że ropa stała się prawie bezwartościowa, a jej ceny spadły z 40 USD do mniej niż 10 USD niemal w ciągu jednej nocy. Oczywiście, jeśli cena ropy spada o 75%, to wartość naszego szybu naftowego również spada o 75%, więc nasz szyb naftowy wart 4 000 dolarów jest teraz wart tylko 1 000 dolarów.
Mamy jednak podwójny cios, ponieważ FED nie próżnował w tym okresie. Po spowodowaniu ogromnego wybuchu inflacji w latach 70-tych, aby przygotować się na ten ostateczny rezultat, FED nagle poczuł potrzebę „walki z inflacją” poprzez podniesienie stóp procentowych do 20%, a nawet 25%. Rezultat był taki, że szyby naftowe były wtedy sprzedawane z 25% dyskontem na przepływy pieniężne, a wiem o tym, ponieważ w tym czasie byłem w biznesie naftowym i kupowałem i sprzedawałem nieruchomości naftowe, niektóre całkiem duże, po tej stopie dyskontowej. Oznacza to, że nasz szyb naftowy o wartości 4000 dolarów, który był teraz wart tylko 1000 dolarów z powodu załamania cen ropy, został następnie uderzony żądłem stopy procentowej FED i był teraz wart tylko 100 dolarów. Kiedy krew płynęła po ulicach, nasi żydowscy chazarscy bankierzy z londyńskiego City wysłali swoich agentów, żeby kupowali.
Potem „głód ropy” jakimś cudem wyparował i wydaje się, że faktycznie mieliśmy niedobór, co spowodowało, że cena ropy wróciła do pierwotnych 40 dolarów i szybko osiągnęła 100 dolarów. I wtedy, równie cudownie, inflacja wydawała się być „oswojona”, a stopy procentowe spadły z 25% z powrotem do 6% i 3%, gdzie były wcześniej. A nasz „100-dolarowy szyb naftowy” wrócił do poziomu 2500 dolarów i był na drodze do 5000 dolarów.
A to oznacza, że zaledwie garstka ludzi kupiła produkujące ropę i gaz nieruchomości za prawie grosze, a następnie obserwowała, jak ich „inwestycja” mnoży się być może 50 razy. To nie jest złe. Jest niewiele miejsc, w których możemy uzyskać zwrot z inwestycji w wysokości 5000% w ciągu zaledwie kilku lat i to bez żadnego ryzyka. Kiedy ma się moc kontrolowania ceny ropy i kiedy FED kontroluje stopy procentowe, można zdziałać cuda. Nie ma sposobu, aby obliczyć dokładne sumy, ale niezliczone tysiące małych i średnich firm naftowych albo zbankrutowało, albo zostało przejętych, a zakupy w samej Ameryce Północnej byłyby w bilionach dolarów. Zignorowałem resztę świata i założyłem konserwatywne 2 biliony dolarów tylko dla Ameryki Północnej, skorygowane przy wzroście 5% przez 40 lat od 1983 roku.
(10) Plądrowanie Amerykanów 1975 – 2022
Nie inaczej jest w przypadku krachu finansowego w USA w 2008 roku. Mieliśmy wyraźnie celowe próby napompowania rynku mieszkaniowego do niemalże atmosferycznych poziomów, przy niemalże zerowych stopach procentowych i usunięciu wszelkich ograniczeń i wymogów – do tego stopnia, że bezrobotni bezdomni kupowali domy za 500 000 dolarów. To znów odbywało się przy pełnej współpracy z FED.
Następnie bańka po prostu pękła, co spowodowało dziesiątki milionów egzekucji z nieruchomości. I znowu, kiedy krew płynęła po ulicach, firmy takie jak Blackrock i im podobni zajmowali się wykupywaniem tych przejętych domów za połowę ceny, jako nieruchomości do wynajęcia – często tym samym ludziom, którzy je stracili. Nie ma dokładnych danych na temat całkowitego zakupu, ale kupowanie było niemal szaleńcze. W pewnym momencie, jeden agent na Florydzie dla jednej „firmy inwestycyjnej” sam, był licytacji na ponad 200 domów tygodniowo. Przy nawet ostrożnych szacunkach, sam transfer aktywów mieszkaniowych z amerykańskiej klasy średniej do tych samych kilku osób wyniósłby 7 lub 8 bilionów dolarów, a wszystko to w ciągu dwóch lub trzech lat.
Jest dla mnie zaskoczeniem, że tak niewiele osób wydaje się chcieć widzieć takich wydarzeń jako zaplanowanych, a przecież dowody są przytłaczające i niepodważalne. Nie ma możliwości, aby te wydarzenia, i tak wiele podobnych, mogły zaistnieć „przez przypadek”. Po prostu zbyt wiele wątków pracowało razem, aby osiągnąć ten jeden wynik, a te wątki nie mogły być niezależne. I to nie jest możliwe, że rząd USA sam był nieświadomy ostatecznego wyniku. Ekonomiści pracujący dla rządu USA nie są głupi, a tak wielu prywatnych ekonomistów opisywało wydarzenia i przewidywało jedyny możliwy wynik.
Jedyną tezą, która pasuje do wszystkich faktów jest to, że krach z 2008 roku był zaplanowany i że rząd USA, tak całkowicie kontrolowany z londyńskiego City, świadomie dopuścił do niego. I znowu, podsumowując, względna garstka ludzi w ciągu kilku lat, tylko w tym jednym przedsięwzięciu, skorzystała na bilionach dolarów.
I nie były to tylko domy, i nie tylko w 2008 roku. W artykule zatytułowanym Destroyers of US Democracy[27], Chris Hedges zacytował raport korporacji RAND, w którym stwierdzono: „Ci politycy establishmentu i wyznaczeni przez nich sędziowie promulgowali prawa, które pozwoliły górnemu 1 procentowi zagrabić 54 biliony dolarów od dolnych 90 procent, od 1975 do 2022 roku, w tempie 2,5 biliona dolarów rocznie, zgodnie z badaniem korporacji RAND.”[28] [29]
Dla tych, którzy nie wiedzą, RAND jest nikczemnie szatańską korporacją, która spędza większość czasu na planowaniu wojen, projektowaniu reżimów tortur (Vietnam Phoenix, Guantanamo Bay, Baghram, Diego Garcia), i intrygowaniu w celu uzyskania światowej kontroli politycznej. Ale ludzie z RAND wiedzą jak kalkulować, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że zaplanowali metody grabieży, którymi teraz się chwalą. Zauważcie, że eufemistycznie nazwany „najwyższy 1%” nie jest tak naprawdę najwyższym 1%, ale maleńką grupą żydowskich bankierów i przemysłowców, w tym (Rothschildów i innych) właścicieli amerykańskiego FEDu. Ogromna część tej grabieży miała miejsce w 2008 roku i latach następnych; nie będę się trudził kumulowaniem tego z odsetkami.
(11) Wielki rabunek złota – część I – US FED
We wczesnych latach po utworzeniu należącego do Rothschildów FED, USA nadal stosowały standard złota dla swojej waluty; nowe pieniądze mogły być emitowane przez FED tylko wtedy, gdy miały co najmniej 40% tej kwoty w złocie. Ale, jak żydowscy bankierzy zawsze robili w każdym kraju, wyemitowali papierową walutę daleko poza dozwolonymi limitami, co było główną przyczyną Wielkiego Kryzysu w 1929 roku.
Do 1933 roku FED posiadał w swoich skarbcach jedynie około 6 000 ton złota i brakowało mu około 50 000 ton na wyemitowaną przez siebie papierową walutę. Społeczeństwo było ogólnie świadome tego, co się dzieje i w obawie, że papierowy pieniądz USA stanie się bezwartościowy, wydawało papier i gromadziło złote monety i sztabki, a małe banki i firmy gromadziły złoty kruszec. Z tej pułapki nie było wyjścia. FED potrzebował ogromnego zastrzyku złota, by zapobiec załamaniu się waluty, ale jego właściciele nie mieli zamiaru inwestować własnych pieniędzy, by zapobiec finansowemu upadkowi Ameryki. Ich rozwiązaniem było przekonanie Roosevelta i Kongresu, że prawdziwym problemem są obywatele uniemożliwiający gospodarce naturalny rozkwit, poprzez przetrzymywanie złota.
Za ich radą Roosevelt uchwalił słynne postanowienie z 1602 roku [chyba 1933? – admin], które konfiskowało całe prywatnie posiadane złoto (we wszystkich formach) w USA, a wszyscy obywatele byli zmuszeni oddać swoje złoto FED-owi pod karą 10 000 dolarów grzywny i 10 lat więzienia. Zauważ, że złoto nie było oddawane Departamentowi Skarbu USA, ale prywatnemu FED.
Złoto zostało wymienione na papierowe pieniądze, co oznacza, że właściciele FED wykorzystali władzę rządu USA do skonfiskowania całego prywatnie posiadanego złota w USA, kosztem jedynie wydrukowania papieru. Według dostępnych zapisów, indywidualni obywatele oddali blisko 3000 ton metrycznych złota, głównie w monetach. Ilość złotych sztabek i kruszców oddanych przez sektor prywatny jest niezwykle trudna do dokładnego określenia. Wszystkie analizy historyczne koncentrują się na złotych monetach, a pomijają kruszce, a przecież to one musiały stanowić zdecydowanie większą część, gdyż w ówczesnych umowach handlowych standardem było rozliczanie się w złocie i zarówno firmy, jak i banki musiały posiadać jego duże zapasy.
Badania historyczne zadają sobie wiele trudu, by prześledzić wszystkie wyprodukowane złote monety, oszacować ich ilość pozostającą w obiegu, a tym samym ilość oddaną FED-owi. Wydawałoby się, że łatwiejszą metodą byłoby po prostu zażądać od FED-u informacji o ilości oddanych monet, ale FED najwyraźniej odmawia rozstania się z tą informacją i milczy w sprawie sztabek i kruszcu. Moje szacunki dotyczące kruszcu to około 6000 lub 7000 ton jako minimum, w sumie około 10 000 ton, ale Seagrave cytuje wiarygodne źródła twierdzące, że FED zakupił 18 000 ton, więc użyję tej liczby.
Jednak nie było to w żadnym stopniu wystarczające do pokrycia niedoboru 50 000 ton, więc żydowscy bankierzy – kierowani przez Żyda Morgenthau, który był wtedy sekretarzem skarbu – zdewaluowali dolara amerykańskiego o około 70% natychmiast po skonfiskowaniu złota, podnosząc w ten sposób cenę złota z 20 do 35 dolarów i znacznie zmniejszając niedobór FED. Ale miało to tragiczny skutek, że Amerykanie zostali oszukani nie tylko przez utratę swojego jedynego realnego aktywa pieniężnego, ale przez 70% utratę wartości. Oczywiście były pozwy sądowe, w których sądy zasadniczo stwierdzały, że działanie rządu było nielegalne i niekonstytucyjne, ale obywatele nie mieli żadnej możliwości odwołania się.
Podsumowując, aby ratować FED, Rotszyld (lub jego współpracownicy) przekonał Roosevelta do uchwalenia ustawy zezwalającej Rotszyldowi na konfiskatę całego prywatnie posiadanego złota w Ameryce i zdewaluowanie o 70% papieru, który Amerykanie otrzymali w zamian za to złoto. Te 18 000 ton metrycznych złota miało wówczas wartość około 20 miliardów dolarów(*), odebrane ludziom w środku najgorszej recesji w historii, co z pewnością było jednym z najokrutniejszych i najbardziej nieludzkich aktów, jakie były możliwe w tamtym czasie. Run na złoto w banku Rezerwy Federalnej był nieuchronny, a cały ten akt miał po prostu zapobiec finansowemu upadkowi FED – kosztem dalszego zubożenia ludności i przedłużenia Wielkiego Kryzysu o kolejne lata.[30][31][32][33]
(*) 32 150 oz. na tonę metryczną @ 35$/oz. (mniej więcej 1 mln $ za tonę) razy 18 000 ton metrycznych. Dzisiaj to złoto jest warte około 1700 dolarów za oz. czyli około 50 milionów dolarów za tonę, razy 18 000 ton = około 1 bilion dolarów.
(12) Ustawa o zakupie srebra przez USA z 1934 r.
Na tym nie poprzestali. W następnym roku, 1934, prezydent Roosevelt wprowadził w życie kolejne rozporządzenie wykonawcze, numer 6814, The Silver Purchase Act, które określało konfiskatę całego srebra w USA i ogromny program zakupu srebra na wolnym rynku po prawie trzykrotnej ówczesnej cenie rynkowej. Z każdego racjonalnego punktu widzenia, działanie to było dziwaczne. Rząd USA rzeczywiście znacjonalizował amerykańskie zapasy srebra, ale poprzez zakup tego srebra od Amerykanów po starej cenie 0,45 USD. Ta akcja odkurzyła miliardy deficytowych funduszy rządowych w głębi Wielkiego Kryzysu, kiedy większość Amerykanów walczyła o przetrwanie i uniknięcie głodu i bankructwa.[34]
Po osiągnięciu tego celu Roosevelt w jeszcze bardziej dziwaczny sposób wprowadził w życie drugą część ustawy, która nakazywała Skarbowi Państwa zakup srebra po cenie co najmniej 1,29 USD za uncję, co stanowiło prawie trzykrotność ówczesnej ceny rynkowej, jaką otrzymywali obywatele amerykańscy. Przepisy upoważniały przede wszystkim Skarb Państwa do zakupu srebra „od zagranicy” na otwartym rynku – na nowojorskiej giełdzie futures. Ale ta ustawa była całkowicie dziwaczna, ponieważ takie zakupy nigdy nie miały miejsca, ani nie miałyby. Nawet szalony człowiek nie wydawałby pieniędzy na zakup czegoś po 1,29 dolara, kiedy ten towar był powszechnie dostępny na światowych rynkach wszędzie po 0,45 dolara. Co więc tak naprawdę kierowało tą nową polityką?
Do tej pory Chiny od setek lat stosowały standard srebra jako jedyną walutę na świecie w pełni opartą na metalu szlachetnym i odpowiedzialną za stworzenie solidnej i stabilnej bazy ekonomicznej, co pozwoliło Chinom uniknąć Wielkiego Kryzysu, który spustoszył resztę świata. Amerykańska polityka srebra oczywiście zadała druzgocący cios tej wielowiekowej stabilności, ponieważ Amerykanie nie kupowali srebra z zagranicy na otwartym rynku, ale tylko w Chinach poprzez amerykańskie banki takie jak Citibank, Morgan i Chase, ponieważ były one odporne na chińskie przepisy eksportowe.
Ci amerykańscy agenci oferowali Chińczykom trzykrotną cenę rynkową za ich srebro, co naturalnie powodowało zalew srebra płynącego do tych banków, a stamtąd wysyłanego do USA na amerykańskich statkach wojskowych. Widziałem stwierdzenia historyków, że Chiny miały około 1 miliarda uncji srebra, co w tamtym czasie stanowiło 1/3 światowych zapasów, ale jest to oczywista nieprawda, ponieważ sam Szanghaj tracił pół miliarda uncji miesięcznie, a chińskie banki, które normalnie miały swoją walutę popartą w 60% srebrem, spadły do około 4%.[35][36]
Uważny czytelnik powinien był zauważyć, że brakuje najważniejszego elementu tej układanki. Podsumujmy:
(1) Rząd USA wykupił całe złoto istniejące w prywatnych rękach w USA, a następnie dał całe to złoto za darmo jako prezent Rothschildowi i innym żydowskim właścicielom FED.
(2) Następnie rząd USA wykupił całe srebro w USA i również przekazał je w prezencie FED-owi należącemu do Rothschilda.
(3) Następnie rząd USA wprowadził politykę kupowania całego srebra w Chinach za trzykrotność światowej ceny rynkowej i przekazania tego srebra FED-owi Rothschilda. Część, której brakuje, to pieniądze. Było to w środku najcięższej depresji w historii, ludzie głodowali, rząd USA nie miał pieniędzy, a waluta, jak również FED były zagrożone upadkiem. Jak Roosevelt mógł sobie pozwolić na zakup całego tego cennego metalu i podarowanie go kilku żydowskim bankierom? Łatwo. Oni pożyczyli mu pieniądze drukując papier i pobierając nie tylko kapitał, ale i odsetki. Roosevelt nie miał pieniędzy, żeby kupić Rothschildowi prezent świąteczny, więc Rothschild pożyczył Rooseveltowi pieniądze – na procent, żeby kupić jego prezent. I w ten sposób USA zadłużyły się na 33 miliardy dolarów 1n 1933 r.[37].
Nie jest możliwe dokładne oszacowanie całkowitej wartości srebra wydobytego z USA czy Chin.
Może Cię zastanowić, dlaczego żydowscy bankierzy w FED nie próbowali również wykupić całego złota w Chinach. Nie musieli, bo niektórzy z ich najbliższych przyjaciół byli już na tej drodze. Patrz Citibank, poniżej.
(13) Citibank – Wielki rabunek złota
Chińczycy zawsze gromadzili złoto, indywidualnie, jako zabezpieczenie i z pewnością robili to w 1902 roku, kiedy Citibank przybył do Chin na skraju bankructwa i potrzebował sprytnego sposobu na odbudowanie swojej bazy aktywów. Citi go znalazł. Bank reklamował w całym kraju, że trzymanie sztabek złota w skarpecie pod łóżkiem jest niebezpieczne i udało mu się przekonać co najmniej 100 milionów Chińczyków do zdeponowania swojego złota w skarbcach Citibanku, gdzie będzie ono bezpieczne.
Po ponad 40 latach tego procederu, kiedy zaczęły się zbierać chmury wojenne, Citi załadował dosłownie dziesiątki amerykańskich statków wojskowych całym tym chińskim złotem i zamknął swoje drzwi, nawet się nie żegnając. Złoto, oczywiście, zostałoby przekazane do FED w zamian za papier. Dziś ludzie wciąż próbują odzyskać swoje złoto od Citibanku. Ponieważ dokumentacja jest niepodważalna, sądy amerykańskie zezwoliły na pozwy, ale z zastrzeżeniem, że powodowie muszą się osobiście stawić na rozprawach. Nie ma problemu, ale amerykańskie konsulaty w Chinach odmawiają wydania wiz dla tych ludzi na podróż do USA. Brak wiz podróżnych, brak pozwów sądowych przeciwko Citibankowi, brak odzyskania chińskiego złota. Złoto zostało oczywiście zwrócone do US FED w zamian za papier.
Historia ta ma o wiele więcej sensu, gdyż Citibank wykonał ten sam wyczyn w chyba kilkunastu krajach. Jeśli to działa w jednym miejscu, to powinno działać wszędzie. W tym samym czasie, w 1902 roku, kiedy Citi (Międzynarodowa Korporacja Bankowa) zarejestrowała się w Chinach, otworzyła również operacje bankowe w Manili, Kalkucie, Singapurze, Jokohamie, Brazylii, Argentynie i w innych krajach. W Argentynie Citibank był tak znienawidzony za te kradzieże złota, że w 1927 roku grupa pokrzywdzonych „klientów” wzięła odwet wysadzając w powietrze zarówno siedzibę Citibanku jak i Banku Bostońskiego, a tak znienawidzili rząd USA (i ogólnie Amerykanów) za ochronę Citibanku, że zbombardowali również ambasadę USA i firmę Ford Motor.
Pomijając kradzieże ze wszystkich innych krajów, ilość złota skradzionego przez Citibank (oraz Chase i Morgan) tylko obywatelom Chin była liczona w dziesiątkach miliardów, obejmując okres od 1902 do 1949 roku, ale jest to prawie niemożliwe do dokładnego obliczenia, więc nie zrobię żadnego wpisu do legendy na ten temat.
(14) Wielki rabunek złota – część 2 – amerykański FED
Jest to jedno z najbardziej oszałamiających oszustw, jakie kiedykolwiek popełniono w historii świata. Wydaje się, że zostało ono usunięte ze wszystkich naszych podręczników historii, do tego stopnia, że wątpię, aby jedna osoba na milion miała o nim jakąkolwiek wiedzę.
Jak wszystkie dobre oszustwa, było to proste: Od 1932 roku do rozpoczęcia II wojny światowej, rząd USA i żydowskie media ekstrawagancko straszyły cały świat, że albo Japonia albo Niemcy napadną na każdy naród i nieuchronnie splądrują wszystkie ich banki centralne i komercyjne. Rozwiązaniem było przekazanie przez wszystkie banki wszystkich narodów świata wszystkich swoich rezerw złota do amerykańskiego FEDu na przechowanie do czasu zakończenia wojny. I tak zrobiły. Każdego dnia New York Times wiernie odnotowywał transporty milionów dolarów złota z tych wszystkich narodów do USA. Jeden z artykułów NYT twierdził, że siedem niszczycieli amerykańskiej marynarki wojennej załadowanych 125 000 ton metrycznych chińskiego złota przypłynęło do USA w 1938 roku, co było jednym z wielu takich przypadków. O tych „depozytach” świadczyły certyfikaty na złoto wydane przez Skarb Państwa USA, choć w rzeczywistości złoto trafiło do amerykańskiego FED-u.
Nie wydaje się jednak, by istniał choćby jeden wiarygodny przypadek zwrotu tego złota jego właścicielom. W każdym przypadku FED stwierdzał, że przedstawione certyfikaty były albo podróbkami z oczywistymi błędami ortograficznymi i innymi, albo że po prostu „nie mógł potwierdzić wydania certyfikatów” z tymi numerami seryjnymi, i odmawiał ich wykupu. Dziennikarz Financial Times twierdził:
Osiągnęło to teraz punkt, w którym możesz wejść do jednego z dużych banków w Nowym Jorku, Londynie lub Zurychu, dać im pół tony metrycznej złota w zamian za certyfikat własności, chodzić wokół bloku przez 10 minut, ponownie wejść do tego samego banku, a oni zaprzeczą, że kiedykolwiek widzieli cię wcześniej i każą cię aresztować za przedstawienie im fałszywego certyfikatu.
Ale potem nastąpiły bardzo dziwne wydarzenia. Odkryto samolot CIA rozbity w dżungli na Filipinach, zawierający biliony dolarów tych samych certyfikatów, wyraźnie oryginalnych, a nie sfałszowanych. Po tym odkryciu, wraz z towarzyszącym mu rozgłosem i pojawieniem się roszczeń o wykup tych certyfikatów, FED wpadł w panikę, co doprowadziło do czegoś naprawdę dziwacznego: FED nagle zdecydował się przetopić i odlać cały swój zasób złota, w celu stwierdzenia, że „woli mieć wszystkie złote sztabki w tym samym kształcie”. Nie zaoferowano żadnego wyjaśnienia, ale tak naprawdę żadne nie było potrzebne.
Przetapianie dziesiątek tysięcy ton złota jest ogromnym przedsięwzięciem, skomplikowanym i bardzo drogim, i nigdy nie byłoby robione z głupiego powodu zmiany kształtu sztabek. Niezależnie od tego, jaki był cel FEDu, głównym rezultatem było to, że przetopione złoto nie zawiera już swoich oryginalnych oznaczeń, co oznaczało, że nie było już żadnego sposobu na zidentyfikowanie oryginalnego źródła tego złota. A to oznaczało, że nikt nigdy nie mógł udowodnić, że złoto przechowywane przez FED było złotem, które – w rzeczywistości – zostało skradzione z niemal każdego kraju na świecie.
Jednym ze słynnych przykładów były zapasy złota z banku centralnego Chin. Kiedy Chiang Kai-Shek przegrał chińską wojnę domową i uciekł na Tajwan, jego ostatnim aktem było zrabowanie całego złota z banku centralnego Chin kontynentalnych i banków komercyjnych, i zabranie ton kruszcu ze sobą na Tajwan – pod ochroną Amerykanów. Aby zwiększyć swoją ochronę, USA przekonało Chianga, aby pozwolił im zabrać złoto do USA „na przechowanie” na wypadek, gdyby Chiny zaatakowały Tajwan i ukradły „jego” złoto. Kruszec ten nigdy nie został zwrócony. W rzeczywistości, długo po śmierci męża, aż do dnia swojej śmierci, pani Chiang spierała się, walczyła, błagała i pozywała rząd USA i FED o zwrot „jej” złota. Nie udało jej się, a sprawa umarła. Dzisiejszy Tajwan nie ma o tym pojęcia.
Wydaje się, że nie istnieje żaden ujednolicony zapis wszystkich przesyłek złota dostarczonych do amerykańskiego FED-u w ramach tego programu, ale musiały one wynosić co najmniej dziesiątki, jeśli nie setki miliardów, a miało to miejsce w latach 30. ubiegłego wieku, czyli prawie 90 lat temu. Jeśli przyjmiemy konserwatywną sumę zebraną na całym świecie w wysokości zaledwie pięciokrotności tej skonfiskowanej w samych Stanach Zjednoczonych, to daje nam to około 100 000 ton metrycznych, po około 50 milionów dolarów za tonę w dzisiejszych cenach, czyli około 5 bilionów dolarów. Całe to złoto trafiło do kieszeni kilku żydowskich bankierów, którzy są właścicielami amerykańskiego FED-u.
Rothschild i inni żydowscy bankierzy wymyślili plan, aby dosłownie ukraść wszystkie zapasy złota ze wszystkich banków centralnych i komercyjnych we wszystkich krajach świata. Żydzi byli w tym czasie w trakcie wywoływania drugiej wojny światowej i wykorzystali strach przed nią do wsparcia swojego planu. Wykorzystali oni pełen strachu wpływ propagandowy żydowskich mediów w połączeniu z rozległą siłą zastraszania Białego Domu i Departamentu Stanu USA oraz siłą przymusu amerykańskiego wojska, aby zmusić wszystkie światowe banki centralne i banki komercyjne wszystkich krajów do oddania swoich zapasów złota na „przechowanie” do amerykańskiego FEDu.
Nigdy nie było zamiaru zwrócenia tego złota po wojnie. Powinno być oczywiste, że rząd USA był zaangażowany w tę zbrodniczą operację po same uszy, działając jako egzekutor i człowiek-orkiestra dla Żydów, zbierając i dostarczając całe to złoto nie do amerykańskiego skarbu państwa, ale do FED, co nie przynosiło żadnych korzyści Stanom Zjednoczonym. Rząd USA był po prostu posłuszny swojemu panu.
Jak dużo złota jest na świecie?
Warren Buffett mówi o około 175 000 ton, ale jego szacunki są bezwartościowe i mało kto się z nim zgadza, a w rzeczywistości jego szacunki pochodzą z żydowskiego źródła Thompson Reuters[38] i powinny być zdyskontowane dla samej zasadzy. Szacunki wahają się od tego poziomu do jednego przez Gold Standard Institute wynoszącego ponad 2,5 miliona ton.
Część problemu polega na tym, że złoto wydobywano przez tysiąclecia i nikt nie wie, ile go tam jest. Ten sam problem istnieje w szacunkach dotyczących całkowitej podaży złota w różnych narodach w różnych momentach historii. Przedstawiciele amerykańskiego FED-u próbują zminimalizować skutki kradzieży złota na całym świecie w latach 30. ubiegłego wieku, rażąco zaniżając ilość złota w USA w tamtym czasie, i to samo robią w przypadku większości innych krajów. Mamy również problem w odwrotnej sytuacji, gdzie według relacji niektórych żydowskich tzw. historyków, naziści zrabowali samym Żydom dziesięć razy więcej złota niż istniało w tych krajach.
Ważny dodatek: amerykański FED
W 2013 roku pojawiły się doniesienia medialne, które szybko zostały pogrzebane i ocenzurowane w USA, choć nie w Europie, o dążeniu Niemiec do repatriacji swoich zasobów złota z amerykańskiego FED-u. Niemiecki rząd przechowywał około połowy swoich zapasów złota w skarbcach NYC FED. Niemiecki bank centralny postanowił sprowadzić do kraju całe swoje złoto, ale FED odrzucił tę prośbę, twierdząc, że taki ruch byłby niemożliwy, stwierdzając, że potrzeba czasu do 2020 roku, aby dokonać transferu.
Rząd niemiecki poprosił więc o możliwość odwiedzenia skarbców FED w celu zinwentaryzowania złota i ustalenia jego faktycznego istnienia, ale FED odmówił Niemcom zgody na zbadanie własnego złota. Jako powody podano „bezpieczeństwo” i „brak miejsca dla zwiedzających”. Po zdecydowanych naleganiach na ten dziwny obrót spraw, Niemcy w końcu wysłali do FED-u kilku pracowników, którzy zostali wpuszczeni jedynie do przedsionka skarbca, gdzie pokazano im 5 lub 6 sztabek złota jako „reprezentatywnych dla ich zasobów”, ale nie pozwolono im oglądać niczego innego.
Niemieccy urzędnicy wrócili po raz drugi, z jeszcze większą determinacją, a wtedy FED najwyraźniej otworzył tylko jeden z 9 skarbców i pozwolił Niemcom spojrzeć na stos złota ze znacznej odległości, ale nie pozwolił im ani wejść, ani dotknąć. Po wielokrotnych naleganiach, Niemcy odzyskali niewielką część swojego złota, ale zostało ono wysłane z banku centralnego Francji – należącego do tych samych Żydów, którzy są właścicielami FED.
Od wielu lat pojawiają się spekulacje, że FED nie ma zbyt wiele złota, a nawet nie ma go wcale, że albo je sprzedał, albo pożyczył, albo użył jako zabezpieczenia pożyczek. Obecnie powtarzają się twierdzenia, że złoto rzekomo przechowywane w imieniu wielu narodów, w rzeczywistości nie istnieje. Nikt, poza pracownikami FED, nie dostał pozwolenia na wejście do skarbców, aby zobaczyć lub zinwentaryzować jakiekolwiek złoto, i nie ma żadnych dowodów na to, że złoto faktycznie istnieje.
Co gorsza, podobnie jest z rzekomym depozytem złota w Fort Knox, gdzie przechowywane jest to, co ma być całym złotem należącym do skarbu USA. Większość ludzi wierzy, że Ft. Knox to rządowy skarbiec, ale choć jest zbudowany na rządowej ziemi, zarządzany jest przez FED, a cały kontyngent jest zarządzany przez FED, a nie Skarb Państwa USA. Od powstania Systemu Rezerwy Federalnej w 1913 roku prawdą jest, że zawartość Fortu Knox należy do FED, ale strzeżona jest przez wojsko USA. I nikt nie wie, co tam jest.
Ostatni audyt, i ostatnia publiczna wizyta, miała miejsce w 1953 roku, tuż po objęciu urzędu przez Eisenhowera. Podczas tego audytu nie dopuszczono żadnych zewnętrznych ekspertów, a zespół kontrolny przebadał tylko około 5% znajdującego się tam złota. Przez 70 lat nie przeprowadzono nawet inwentaryzacji, a tym bardziej kompleksowego audytu Fortu Knox. W 1974 roku sześciu kongresmenów, jeden senator i prasa zostali wpuszczeni do Fortu Knox, aby na własne oczy przekonać się, czy złoto tam jest, czy nie. Wycieczka wykazała, że w Forcie Knox było coś, co wyglądało jak złoto, ale wywołała jeszcze więcej kontrowersji. Tylko niewielka część złota została udostępniona do oglądania, a jeden z kongresmenów opublikował raport mówiący, że sztabki złota przechowywane w forcie były mniej ciężkie niż się spodziewano.
W ostatnich latach kilku amerykańskich polityków twierdziło, że istnieje duże prawdopodobieństwo, że ani Fort Knox, ani FED nie posiadają żadnego złota, i domagali się pełnej i publicznej inwentaryzacji i testów, ale FED stanowczo odmówił.
Biorąc pod uwagę niemalże pewność, że amerykański FED i Skarb Państwa mają niewiele złota, pojawiło się wiele spekulacji na temat lokalizacji światowych zasobów złota, które istnieją w FED na papierze, ale nie w rzeczywistości. Nie wiem, gdzie jest to złoto, ale gdybym miał zgadywać, to zgadywałbym, że siedzi głęboko w górach w Szwajcarii, w wielu setkach tuneli wydrążonych głęboko w skale pod nową siedzibą BIS – Banku Rozrachunków Międzynarodowych, który z kolei jest również własnością tego samego Rothschilda, który jest właścicielem FED i różnych innych europejskich banków centralnych.
(15) Łupy wojenne
Jest to temat, który rzadko, jeśli w ogóle, zwraca naszą uwagę – z godnym uwagi wyjątkiem uporczywych opowieści o Niemcach konfiskujących sztukę i inne skarby Żydom. Prawda historyczna jest jednak zupełnie inna i wiele wskazuje na to, że to Żydzi dokonywali wielu, a nawet większości grabieży w czasie wojny. Przez około 85 lat byliśmy raczeni ciągłymi oskarżeniami o to, że Niemcy plądrowali Żydów podczas dwóch wojen światowych, ale prawie nigdy nie przedstawiono na to żadnych wiarygodnych dowodów, a po zbadaniu historie o Niemcach plądrujących Żydów należą do tej samej kategorii, co kadzie pełne gałek ocznych i topienie żydowskiego tłuszczu w celu uzyskania gliceryny do materiałów wybuchowych.
Bez wątpienia wszystkie strony dopuszczają się grabieży podczas wszystkich wojen, ale jak zobaczymy, to Żydzi dokonują większości grabieży, przykrywając swoje zbrodnie poprzez kontrolę nad mediami.
Jako jeden z ostatnich przykładów, Irak został dokładnie opisany jako „kolebka cywilizacji”. W rezultacie, przed amerykańską inwazją, Irak był wypełniony po brzegi archeologicznymi artefaktami, skarbami sztuki, zwojami i innymi przedmiotami gromadzonymi przez wieki, z których wiele miało wielką wartość finansową, ale także ogromne znaczenie historyczne. Wszystkie zniknęły. Amerykańskie wojska splądrowały większość kraju, z doniesień wynika, że wszystkie irackie muzea są dziś całkowicie puste. Cenne przedmioty i historyczne artefakty zostały skradzione nie tylko z muzeów i bibliotek, ale także z prywatnych domów. Irak został splądrowany w całości.
Opublikowane szacunki twierdziły, że z irackich muzeów w Bagdadzie, Mosulu i innych miastach skradziono co najmniej 200 000 przedmiotów sztuki i kultury, z których wiele miało nieocenioną wartość dla historii świata. Rząd USA twierdzi, że było to tylko kilka nieuczciwych działań, których nie aprobował, ale fakty mówią co innego i rzeczywiście wiele z tych przedmiotów pojawiło się w innych muzeach i prywatnych kolekcjach żydowskich – między innymi w Izraelu. Nie da się tego wycenić, ale skala jest znaczna i jest to tylko jedna z wielu takich sytuacji.
Związek Radziecki upiera się, że USA i różni Żydzi nadal posiadają bezcenne kolekcje skradzionej sztuki radzieckiej, zagarniętej przez Żydów, gdy uciekali z Rosji po ich nieudanej rewolucji. USA i Żydzi oczywiście odrzucili to twierdzenie, ale potem zostali przyłapani na kłamstwie, gdy badacze odkryli dokumenty świadczące o tym, że USA rzeczywiście przechowywały ogromną ilość skarbów sztuki – które do tego czasu zniknęły w prywatnych kolekcjach zwykłych podejrzanych.
Istniały również udokumentowane doniesienia, że pod koniec II wojny światowej wojsko amerykańskie opróżniło pociąg składający się z 24 wagonów wypełnionych złotem, srebrem i różnymi drogimi niemieckimi przedmiotami sztuki, których wartość szacowano wówczas na wiele miliardów, a które to przedmioty Niemcy starali się chronić przed żydowskim i alianckim grabieżcą. Mniej więcej w tym samym czasie z Reichsbanku zniknęło dodatkowe wiele miliardów w złocie, które nigdy nie zostało rozliczone.
Szczegóły dotyczące kradzieży europejskich skarbów są mroczne i bardzo skomplikowane, z roszczeniami i kontrroszczeniami, łatwo i kusząco jest odrzucić opowieści o poszukiwaniu skarbów w Niemczech jako przesadzone opowieści o wojnie. Jednak przez ostatnie 70 lat byliśmy zalewani opowieściami o tym, że Niemcy plądrowali metale szlachetne i bezcenne dzieła sztuki w całej Europie, a w szczególności od Żydów.
Po pierwsze, po tym jak Żydzi zakończyli rewolucję bolszewicką w Rosji w 1917 roku, splądrowali cały kraj, zaczynając od całego złota w banku centralnym, które zostało wysłane do USA jako zapłata dla Jacoba Schiffa za finansowanie rewolucji. Ale Rosja została splądrowana nie tylko ze złota, stosunkowo dobrze sytuowana klasa średnia posiadała miliardy w metalach szlachetnych, artefaktach i bezcennych dziełach sztuki, jak również praktycznie cały majątek Romanowów – rosyjskiej rodziny królewskiej. Większość z tych dóbr została wywieziona z kraju, wiele z nich do Niemiec i Austrii, kiedy bolszewiccy Żydzi uciekli z Rosji. Wiele z tych zrabowanych skarbów i złota prawie na pewno trafiło w całości w ręce Żydów z londyńskiego City. Istnieje również istotna dokumentacja potwierdzająca twierdzenia, że USA i Żydzi rzeczywiście poważnie ograbili Niemcy pod koniec obu wojen. Biorąc pod uwagę fakty związane z Operacją Paperclip, nie powinno to być dla nikogo zaskoczeniem.
Ale jeśli chodzi o grabież i zniszczenia, było coś znacznie gorszego, dwa z największych aktów kulturowego ludobójstwa w historii świata zostały popełnione przez chazarskich Żydów, i oba w Chinach, kolejny kawałek historii, który udało im się całkowicie zakopać. Ten, który dotyczy nas tutaj, to splądrowanie i spalenie Letniego Pałacu Chin, Yuanmingyuan, który zawierał ponad dziesięć milionów najwspanialszych i najcenniejszych skarbów historycznych i dzieł naukowych zebranych w jednym miejscu z 5000 lat chińskiej historii.
Żydzi postanowili ukarać Chiny za odmowę ich opium, więc Rothschild i Sassoon uzyskali zgodę królowej Wiktorii i zobowiązanie do użycia jej wojsk do splądrowania i zniszczenia całego kompleksu[39], aby, według ich słów, „otworzyć ranę, która nigdy się nie zagoi”. Kompleks był tak ogromny (osiem razy większy od Watykanu), że do jego splądrowania i spalenia potrzeba było 7,5 tysiąca żołnierzy prawie trzy tygodnie. To, co nie mogło zostać splądrowane, zostało zniszczone, a cały masywny pałac spalony doszczętnie.
Ta bezmyślna kradzież i całkowite zniszczenie jednej z największych kolekcji historycznych skarbów świata zostało zaplanowane przez Rothschildów i Sassoonów w odwecie za chiński opór wobec ich opium. Na wieść o tym cesarz Chin zwymiotował krwią i wkrótce potem zmarł. Wielokrotnie niektóre z najcenniejszych artefaktów pojawiają się dziś na aukcjach, zawsze przez żydowskich sprzedawców. Można zrozumieć, dlaczego nie wszyscy współczują Żydom, jeśli rzeczywiście Niemcy zrabowali niektóre z ich dzieł sztuki. Według wszelkiego prawdopodobieństwa, większość z nich została zrabowana przez Żydów komuś innemu.
Ponieważ nie możemy uzyskać niezbędnych szczegółów, aby udokumentować grabież dokonaną przez Żydów we wszystkich rewolucjach od Rosji po Egipt, Chiny, Irak, Libię, ani grabież dokonaną przez Amerykanów w ich imieniu, a w szczególności w Niemczech, nie zrobię żadnego wpisu na ten temat, ale po prostu podam to, aby zarejestrować wielkość i podkreślić, że wiele z tego, co zostało skradzione przez tych Żydów jest bezcenne.
(16) Złota lilia Japonii
Jest jednak inna sprawa grabieży, ta dotycząca Japonii, która jest nieco bardziej złowroga i w lidze własnej, jeśli chodzi o zwycięzców domagających się łupów wojennych. Wydaje się, że prawie wszyscy wiedzą o grabieżach, głównie wyimaginowanych, dokonanych przez Niemcy, ale prawie nikt nie zdaje sobie sprawy z ogromnego katalogu niewiarygodnych wręcz grabieży dokonanych przez Japończyków. Japonia rzeczywiście splądrowała nie tylko banki centralne, ale każde możliwe źródło skarbów podczas ich przeczesywania Chin i całej Azji. Złoto, srebro, klejnoty, dzieła sztuki, wszystko, co miało wartość, zostało zrabowane, także z prywatnych domów, i wysłane do Japonii we wczesnej fazie inwazji. Wiedza o tym została całkowicie stłumiona i nigdy nie przedostała się do świadomości masowej opinii publicznej, z wyjątkiem krótkich komentarzy.
Niewielu jest dziś świadomych warunków kapitulacji Japonii wobec USA pod koniec II wojny światowej. Nie jest powszechnie znany fakt, że kiedy Amerykanie sporządzali dokumenty kapitulacji Japonii, wyraźnie zabronili roszczeń o reparacje wojenne wobec Japonii. Artykuł 14(b) traktatu stwierdzał:
„Mocarstwa Sprzymierzone zrzekają się wszelkich roszczeń reparacyjnych Mocarstw Sprzymierzonych, innych roszczeń Mocarstw Sprzymierzonych i ich obywateli (kursywa moja) wynikających z jakichkolwiek działań podjętych przez Japonię i jej obywateli w trakcie prowadzenia wojny, oraz roszczeń Mocarstw Sprzymierzonych z tytułu bezpośrednich wojskowych kosztów okupacji”.
(…)
O autorze:
Artykuły Larry Romanoffa zostały przetłumaczone na 32 języki i umieszczone na ponad 150 obcojęzycznych portalach informacyjnych i politycznych w ponad 30 krajach, a także na ponad 100 platformach anglojęzycznych. Larry Romanoff jest emerytowanym konsultantem ds. zarządzania i biznesmenem. Zajmował wysokie stanowiska kierownicze w międzynarodowych firmach konsultingowych i był właścicielem międzynarodowej firmy importowo-eksportowej. Był profesorem wizytującym na Uniwersytecie Fudan w Szanghaju, prezentując studia przypadków w sprawach międzynarodowych dla starszych klas EMBA.
Pan Romanoff mieszka w Szanghaju i obecnie pisze serię dziesięciu książek dotyczących Chin i Zachodu. Jest jednym z autorów współtworzących nową antologię Cynthii McKinney „When China Sneezes”. (Chapt. 2 – Dealing with Demons).
Jego pełne archiwum można zobaczyć na.
https://www.bluemoonofshanghai.com/
https://www.moonofshanghai.com/
Można się z nim skontaktować pod adresem: 2186604556@qq.com
Oryginalny artykuł jest o wiele dłuższy. Bardzo polecam przeczytanie go do końca. Nawet gajowego, wiele rzeczy zaskoczyło.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz