Chcecie coś od bab płaczących po Stalinie? Są takie idiotki? Proszę bardzo, coś z pierwszej ręki:
Pod koniec 1940 i na początku 1941 zaczęły chodzić uproczywe słuchy o wojnie z Niemcami. Od dnia przekroczenia granicy przez wojska niemieckie wjazd do Moskwy został zabroniony wszystkim, poza partyjnymi i funkcjonariuszami GPU. Usiłowałam prosić o pozwolenie na wyjazd do siostry, ale nie dostałam. Zostałam więc w Możajsku. Nie jest moim celem opisywanie wydarzeń wojennych, powiem tylko prawdę o tym, że gdy zbliżał się front, na rozkaz Stalina, uciekający w szalonej panice komsomolcy podpalali miasta butelkami z naftą. Nie było widać jeszcze żadnych Niemców, a płomień już buszował ze wszystkich stron. Dwa dni przed wkroczeniem Niemców do Borodina został spalony, albo raczej – całkowicie oszpecony (gdyż nie został całkowicie zrujnowany) historyczny Sobór w Możajsku. Gdy Niemcy zajęli Borodino, nakazano uciekać na tyły. Stałam, rozmyślając, na ganku domu. W mieście dokonywano masowych aresztów i wszystkich, których podejrzewali o sympatię wobec Niemców, natychmiast, po odprowadzeniu w kierunku przedmieść, rozstrzeliwali. Armia Czerwona wycofywała się w panice.
(…)
Ciężki kamień świadomości, że oto Rosja dostaje się pod panowanie obcego państwa, tego rana jednak spadł mi z serca. Z piersi wszystkich, którzy miłowali swoją najdroższą ojczyznę, Rosję, wyrwało się westchnienie ulgi i wyzwolenia z piekielnego życia.
Nikt wtedy nie wierzył w zwycięstwo Stalina. Niemcy pod Moskwą. W ciągu trzech dni ją zajmą i uwolnią zamęczonych, tych, którzy jeszcze żyją, z obozów Północy i Syberii, ze strasznego więzienia na Łubiance. Ludzie spotykali Niemców rzucając się na kolana, podnosząc ręce do nieba, dziękując Bogu. Wszyscy płakali i gratulowali sobie nawzajem. Był to nieopisany poryw radości.
Tak, bolszewizm z ludzką twarzą, k… mać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz