Być wyjątkowym w Kościele.

Zmiana obyczaju katolickiego bazuje na argumentacji, że dojrzałość katolika dzisiejszych czasów jest tak duża, iż pozwala na pominięcie infantylnych form jakie stosowały przeszłe pokolenia. Nasi przodkowie byli czasem niepiśmienni, inaczej wychowani, ich stosunek do Boga był niedojrzały, dlatego wymagał innych form kultu.

Tłumaczy się nam, że my dzisiaj możemy poczuć się dojrzalsi od nich, i możemy według własnego stopnia religijnej świadomości i wiedzy podchodzić do sakramentów, do Boga, do Kościoła. Możemy dojrzale podchodzić do własnej roli w Kościele i godności wobec Boga, o której dzisiaj się uczy w Kościele, że jest wszystkim, niezależnie od tego, kim jestem i jak żyję.

Dzisiaj, nim skomentuje się zdawkowo najplugawsze grzechy popełniane publicznie, najpierw zapewnia się o bezwzględnym szacunku dla każdej osoby, nawet gorszyciela i deprawatora, nawet ostatniego łajdaka. Wtedy dopiero przepraszająco zasugeruje się, że dopuszcza się on bezprawia.

Tak oto personalizm zamienił wielu kapłanów, a przeważającą liczbę medialnych, w milczące psy. Nikt już nie musi niczym zasłużyć na szacunek, jest stosowany bezwzględnie, nawet wobec ludzi, którzy poza posiadaniem ludzkiego ciała w niczym innym ludzkiej istoty nie przypominają ani moralnie ani intelektualnie a swoje zbydlęcenie manifestują i narzucają wszystkim innym.

Ale wracając do dojrzałości religijnej katolika dzisiejszych czasów.

Komunię Świętą możemy brać na rękę, a nie przyjmować jak dzieci z ręki kapłana prosto do ust. Nasze pokolenie jest za poważne, żeby pozwalać sobie na tak infantylną pozę, bycia karmionym przez Kościół, przed Boga, jak bezbronne dziecko, albo pisklę w gnieździe.

Kobiety mogą zajmować się czynnościami, które w poprzednich pokoleniach od samego początku Kościoła zastrzeżone były tylko dla mężczyzn. Niepoświęceni mężczyźni mogą brać Pana Jezusa do rąk i rozdawać innym świeckim także do rąk, i dający i przyjmujący uważają się za grupę ludzi szczególnie wtajemniczonych, uprzywilejowanych.

Ci, których takie zwyczaje gorszą, są marginalizowani, jako nie rozumiejący godności ludzkiej, nowej dojrzałości religijnej. Patrzy się na takich z góry, okazuje lekceważenie. Widać to w całej Polsce, kiedy główną nawą wierni maszerują po Ciało Chrystusa na rękę. W bocznych nawach, jako wierni drugiej kategorii ustawiają się ci infantylni ludzie, którzy swoim zacofaniem paraliżują dynamizm akcji liturgicznej i przeszkadzają sprawnie, dojrzale przejść do ogólnej, nowoczesnej formy rozdawania Komunii, do nowej normalności w religii.

Kiedy wskazuje się nowe zwyczaje jako bezprawie, słychać krzyk, że jest pozwolenie Kościoła, a przede wszystkim jesteśmy dojrzali, godni nowych form, godni nowego aktywnego uczestnictwa. Są gorliwi obrońcy takiego stanu rzeczy. Są ludzie, którzy raz zakosztowawszy nowej formy, nie chcą wracać na kolana, nie chcą wracać do przyjmowania Pana Jezusa do ust. Upór niereformowalnych wsteczników i obskurantów drażni i razi ich nowoczesną, dojrzałą religijność.

Mechanizm ten jest doskonały. Ukazano zniszczenie formy liturgicznej podkreślającej sacrum Najświętszego Sakramentu, jako dojrzałość, jako nową formę dla bardziej oświeconych, dla bardziej spoufalonych z Bogiem.

Kiedy reformatorzy rytów i obyczajów z takim przekazem wstrzykują w ciało Kościoła truciznę form niszczących wiarę, znajdą zawsze jakieś nowoczesne i niedowartościowane kobietki szukające spełnienia w religii. Zawsze reformatorzy znajdą jakąś niespełnioną katechetkę, która ogień reformy poniesie na własnych barkach, żeby zostać zauważoną i docenioną, uznaną za godną takiego wtajemniczenia. Zawsze znajdą jakąś niedowartościowaną kobiecinę, która zamiast dbać o dom i dzieci, albo pomóc przy wnukach, zasiądzie w radzie parafialnej, załapie się na zakrystiankę, poleci pierwsza z wyciągniętą łapą na zachętę proboszcza po Komunię Świętą. Wszak każdy chce być wyjątkowy i mieć swoje pięć minut.

O mężczyznach nie wspominamy, gdyż im więcej „pobożnych” lektorek i ministrantek, tym mniej mężczyzn w kościele.

Już dawno z parafialnych kościołów znikły kazania mówiące jak żyć po bożemu. Już dawno matka nie usłyszała kazania, jak wypełniać obowiązki stanu i być dobrą matką i żoną, dobrą gospodynią. Już od dawna sumienia ojców przestały by poruszane kazaniami o tym, jak być pobożnym mężczyzną, mężem i ojcem, pracownikiem. Już dawno księża zaprzestali wyjaśniać dzieciom, jak ważne i święte jest wypełnianie obowiązków stanu. Już dziesiątki lat nie słyszeliśmy porządnego kazania o sposobie przeżywania starości, wdowieństwa, bycia babcią, dziadkiem. Jak na każdym miejscu wypełniać dobrze i po bożemu zadane na różnych etapach życia role.

Każdy chce być kimś wyjątkowym, także w Kościele. Już przestała smakować duchowość wypełniania tego, co do nas należy z racji stanu, z racji płci, z racji hierarchii i obowiązku. Wiele osób chce mieć własne pięć minut, być widocznymi i wyjątkowymi, błysnąć na ołtarzu, błysnąć na tle parafii, wyróżnić się pośród szarego, prozaicznego tłumu. Robiąc to, co do mnie należy, nie jestem widoczny. Nikt nie dziękuje pracownikowi za to, że zrobił to, co należy do jego obowiązków.

Jezus powiedział do swoich apostołów: Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać.(Łk 17,7-10)

Nikt dzisiaj nie chce być sługą, o którym mówi Pan Jezus, każdy chce błyszczeć. Niemodnie przypominać, że Chrystus przyszedł służyć i my mamy służbą zasługiwać na Niebo. Jeśli ktoś mówi o służącym Jezusie, najczęściej ukazuje Go w kontekście tego, jak On człowieka kocha i ile dla człowieka zrobił. Wspomina się o służbie jak trzeba z ambony poprzeć proislamską propagandę. Ukazuje się postać Jezusa – sługi, jako obraz karmiący ludzką pychę, bo czymże jest człowiek, skoro sam Bóg przyszedł mu służyć?

Brak pogłębionej refleksji i porządnych nauk, kazań czerstwych i prawdziwych, dotykających życia i obowiązków, a jednocześnie spektakularna duchowość heretyckiego charyzmatyzmu którą promowało się w kościołach przez ostatnie dziesięciolecia, sprawiły, że każdy chce być kimś specjalnym i wyjątkowym w Kościele.

Nie szuka się tej wyjątkowości w wypełnianiu obowiązków, pracy dla rodziny i ojczyzny, modlitwie i pracy duchowej, bo tego nie widać. Duchowość człowieka wypełniającego co do niego należy, jest niewidoczna i ukryta. Jednak ten, kto za zachętą duchownych sięga po nie swoje obowiązki i nie swoje zadania, jest widoczny dla wielu, i to schlebia jego próżności, choćby w życiu był nikim.

Pycha człowieka, któremu się przypochlebiło, że jest wyjątkowy, lepszy od zacofanych obskurantów trzymających się starych obyczajów, powoduje, że jest doskonałym narzędziem zniszczenia. Gdy powie mu się, że może więcej i inaczej, z przyjemnością i bezrefleksyjnie pozwala przejmować z rąk duchownych zdrajców ogień rewolucji trawiącej kościelną dyscyplinę, obyczaje i wiarę. Wszystko pod pozorem większej dojrzałości, godności człowieka, z której dzisiejsze pokolenie zdaje sobie sprawę a o której przeszłe pokolenia nie miały pojęcia.

Ten mechanizm służy też do wykluczenia ludzi, którzy są przywiązani do form, liturgii, obyczajów i dyscypliny kościelnej. Człowiek, któremu się wmówiło, że jest lepszy, bardziej wtajemniczony, patrzy na swoich adwersarzy, przeciwników sporu jako na gorszych, pieniaczy, którzy nie chcąc się dostosować do zmian są pyszałkami, i sieją zamęt.

Nie było lepszego sposobu na wtrącenie Kościoła w wieczny zamęt i spór, nieporozumienia i scysje, bałagan i rozłam. W tak ważnych sprawach jak liturgia i stosunek do Najświętszego Sakramentu, nie mogło być mowy o pokoju, gdy już się cokolwiek zmieniło. Zmiana obyczaju z katolickiego, wypracowanego przez tysiąclecia, do którego Kościół dojrzewał i ustalił jako najgodniejszy, na obyczaje protestanckie, z uwagi na obecność Boga w Hostii Świętej i każdej partykule, jest nie do przyjęcia przez wiernych, wierzących w realną obecność Boga w Eucharystii.

Jeśli bowiem ktoś mówi, że wierzy, a chce Pana Jezusa brać do rąk, jego argumenty są wewnętrznie sprzeczne. Wewnętrznie sprzeczny jest szatan, ojciec kłamstwa. Nie można wierząc w Boga w Hostii Świętej ukrytego walczyć jednocześnie o upowszechnienie komunii na rękę. Spór w Kościele o formę komunikowania jest więc sporem pomiędzy wiarą i niewiarą w obecność realną Chrystusa w Eucharystii.

Ta rana Kościoła, podziałów i napięć pomiędzy wiarą a niewiarą się nie zagoi, nie ma możliwości się zagoić, dopóki Kościół nie powróci do tysiącletniego obyczaju komunikowania do ust. Wierzący nie mogą milczeć i pozwalać na poniżanie Najświętszego Sakramentu. Nikt wierzący nie będzie słuchał o dojrzałości i godności człowieka, kiedy ktoś kruszy Eucharystycznym Ciałem Bożym po kościelnych podłogach.

Jednak już powstało grono „wtajemniczonych” i „dojrzałych”, wychowanych na kazaniach o Chrystusie słudze i na personalizmie i godności człowieka, których zarażono pychą i mniemaniem o własnej wyjątkowości tak skutecznie, że oni już przed Bogiem nie uklękną. Tacy „dojrzali” za bożka mają własne spoufalenie z religią. Mają w nabożeństwie swoją rolę Prometeusza, zanoszącego światło obskurantom i religijnym prymitywom trzymającym się tradycji przeszłych pokoleń. Oni już nie zrezygnują z tej swojej „dojrzałości”. Zostali pouczeni , że to Bóg im usługuje a nie oni Bogu, więc zdobytej godności „tych lepszych” już nikt im z pazurów nie wyrwie.

Będą nieść światło rewolucji, zmiany obyczaju, zmiany wiary z przekonaniem o swojej dziejowej misji i godności pośród prymitywnego, ciemnego katolickiego ludku. Będą tak samo nieść światło zmian, i tak przy tym mówić o swojej godności ludzkiej, jak niegdyś pewien anioł o swojej anielskiej. On również był wtajemniczony wyjątkowo, i niósł światło, on również chciał przeprowadzić rewolucję w Niebie w imię swojego specjalnego w nim miejsca i specjalnej godności.

Oby się nawrócili i ich koniec nie był ten sam, co jego. Wtedy w Niebie znalazł się anielski sługa, który wyznał że nie ma większego, niż Bóg. I wygnał z Nieba rewolucjonistę, pyszałka i reformatora. A w Kościele, a na polskiej ziemi …

https://swietatradycja.wordpress.com/