MOPS Podejmuje Próby Wyłudzenia Nienależnych Świadczeń I Perfidnie Gwałci [Nie Tylko] Młodzież.

 

1. 

   MOPS Podejmuje Próby Wyłudzenia Nienależnych Świadczeń I Perfidnie Gwałci [Nie Tylko] Młodzież. Ponieważ sprawa jest delikatna i dotyczy bardzo prywatnych kwestii, emocjonalnych kwestii dziecka i jego psychiki, nie będę publikował nawet zanonimizowanego pisma, jak również postaram się pominąć każdy, możliwy szczegół, aby nikt nie mógł zidentyfikować tej osoby, ani urzędu itd..

   Jak wiemy nie tylko urzędnicy są wyzuci z empatii, pozbawieni moralności i obrzydliwie złośliwi. Tumany mściwe są wszędzie, tak samo jak jednostki czerpiące przyjemność ze znęcania się nad innymi z wykorzystaniem poufnych informacji na temat innej osoby. W przypadku wsi lub małego miasta, informacje poruszane w urzędzie, rozchodzą się bardzo często w mgnieniu oka, ponieważ ci ludzie z urzędów nie mają potrzeby milczenia w kwestiach ich niedotyczących a informacje prywatne są często mocną pożywką do opowieści przekazywanych pocztą pantoflową.

   Zwrócono się do mnie o pomoc w sprawie zadziwiającego pisma, jakie zostało przesłane przez MOPS, do pewnej młodzieży. Dostałem na skrzynkę mailową owo pismo i ze zdumieniem przeczytałem, że owa młodzież wzywana jest do tej instytucji w celu złożenia wyjaśnień, przedstawienia dokumentów o zarobkach, weryfikacji statusu ekonomicznego, ponoszonych wydatków miesięcznych czyli przeprowadzenia jakiegoś wywiadu środowiskowego, aby ustalić czy owa młodzież posiada możliwości wsparcia jakiegoś typa.

   Młody człowiek, który dostał to pismo cały się wystraszył i nie wiedząc co ma z tym zrobić, planował iść do urzędu wyspowiadać się przed bandytą, który postanowił wyłudzić od niego pieniądze i zgwałcić go obrzydliwie, podpierając się jedynym artykułem t.j. art 51 ustawy z dnia 14.06.1960r. kodeksu postępowania administracyjnego (Dz.U. z dnia poz. 775 ze zm.), który stanowi:

   Art. 51. § 1. Do osobistego stawienia się wezwany jest obowiązany tylko w obrębie gminy lub miasta, w którym zamieszkuje albo przebywa.

   § 2. Obowiązek osobistego stawiennictwa dotyczy również wezwanego, zamieszkałego lub przebywającego w sąsiedniej gminie albo mieście.

   Żadnego uzasadnienia w piśmie nie odnalazłem. Poza wymienioną podstawą prawną i treścią związaną ze wsparciem jakiegoś gościa, na dole pisma figurowało jeszcze:

   Stawiennictwo obowiązkowe oraz, że pismo to rzekomo zostało wygenerowane z upoważnienia wyższego organu.

   Zadałem emailem delikatnie kilka pytań i to co się dowiedziałem, spowodowało obecne moje podejście do problemu i oskarżenia wobec urzędu, jakie w treści tego posta zostały podkreślone.

   Okazuje się bowiem, że młody człowiek nie ma żadnego ojca, nigdy nie miał ojca, nigdy ojca nie było obok niego, nigdy ojciec nie potwierdził ojcostwa, nigdy żaden mężczyzna nie przyszedł i nie powiedział, że jest ojcem tego młodego człowieka.

   Obecnie, kiedy młody człowiek skończył swoje 18 lat, nagle pojawia się jakiś ktoś i z pomocą MOPS’u, próbuje wyłudzić na siebie alimenty z powodu swojej obecnej sytuacji życiowej i z powodu rzekomego bycia ojcem.

   Więcej zresztą nie ma co tutaj opisywać, bo nie ma to żadnego znaczenia i stanowi prywatną część, która zupełnie nas nie interesuje. Nas interesują realia prawne.

   Realia natomiast są takie, że ów młody człowiek w akcie urodzenia wpisane ma:

   ojciec nieznany, osiągnął już status pełnoletni oraz nosi nazwisko swojej mamy.

   Według przepisów prawa kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz.U. 2020 poz. 1359 tekst jednolity), prawo stanowi:

   Art. 73. § 1. Uznanie ojcostwa następuje, gdy mężczyzna, od którego dziecko pochodzi, oświadczy przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, że jest ojcem dziecka, a matka dziecka potwierdzi jednocześnie albo w ciągu trzech miesięcy od dnia oświadczenia mężczyzny, że ojcem dziecka jest ten mężczyzna. (…)

   Art. 76. § 1. Uznanie ojcostwa nie może nastąpić po osiągnięciu przez dziecko pełnoletności. !!

   Art. 84. § 1. Sądowego ustalenia ojcostwa mogą żądać dziecko, jego matka oraz domniemany ojciec dziecka.

   § 2. Matka ani domniemany ojciec nie mogą wytoczyć powództwa o ustalenie ojcostwa po osiągnięciu przez dziecko pełnoletności.

   Zatem skierowane do tej młodej osoby wezwanie, NIE MA ŻADNEGO umocowania w prawie! I jest tylko i wyłącznie bandyckim naruszeniem całego szeregu dóbr osobistych, ale też wypełnia znamiona przestępstwa.

   Ośrodek Pomocy Społecznej i jego kierownik mogą wytoczyć na rzecz rodzica powództwo o roszczenie alimentacyjne. Nie może zaś nałożyć na dzieci obowiązku płacenia alimentów.

   Pismo to godzi w dobra osobiste tej osoby i narusza je w potężnym zakresie, dlatego dla osób, które znajdą się w podobnej sytuacji, przygotowałem trochę informacji a treść jest tak napisana, że można ją kopiować jako część treści pisma, jakie skierujecie do urzędu.

   Poniżej omawiam naruszone dobra osobiste, co może stanowić podstawę dla uzasadnienia naruszenia tych dóbr przez urząd, w przypadku niedopełnienia obowiązków weryfikacji a co za tym idzie, przekroczenia uprawnień, niewłaściwe działania w kwestii alimentacyjnej i nie tylko. Nie ma przy tym znaczenia, czy młody człowiek jest dorosły, ponieważ mocno zostały naruszone jego dobra osobiste w kontekście „bycia czyimś dzieckiem”. Każdy jest czyimś dzieckiem a osoba, która ledwie osiągnęła pełnoletność, ma jeszcze przed sobą wiele lat kształtowania tej dorosłości i nie jest odporna na kwestie emocjonalno-rodzinne tak, jak osoby starsze.

   1. Prawo do Prywatności:

   Naruszenie prawa do prywatności poprzez dostarczanie informacji o rzekomym ojcu, które są nieprawdziwe, dotyczące intymnych kwestii rodzinnych i co do których dotykania, nie ma żadnych praw, osoba trzecia.
   Prawo do prywatności jest fundamentalnym atrybutem godności każdego jednostki, szczególnie w kontekście delikatnych i intymnych spraw rodzinnych. Jest to aspekt, który wymaga szczególnej ochrony, a naruszanie go przez dostarczanie nieprawdziwych informacji na temat rzekomego ojca stanowi rażące przekroczenie granic.

   Dorosłe dzieci, które stają się niewinnych ofiar takich nieuczciwych działań, doznają nie tylko bezpośredniego uszczerbku na swojej prywatności, ale także niosą ze sobą ciężar emocjonalny i psychiczny. Wprowadzanie nieprawdziwych informacji dotyczących intymnych kwestii rodzinnych jest atakiem na integralność jednostki, zdolność do formowania własnej tożsamości i utrzymywania zdrowych relacji.

   Osoba trzecia, która dokonuje takich działań, nie posiada żadnych uprawnień do ingerencji w prywatność jednostki i manipulowania jej historią rodzinną. To działanie nie tylko zagraża stabilności emocjonalnej poszkodowanego, ale również wpływa na związki rodzinne i społeczne, prowadząc do poważnych konsekwencji psychologicznych.

   W kontekście praw człowieka i szacunku dla jednostki, nie ma usprawiedliwienia dla takiego naruszania prywatności. Ochrona prywatności dorosłego dziecka staje się priorytetem, a wszelkie próby manipulacji czy szerzenia nieprawdziwych informacji powinny być potępione i karane zgodnie z obowiązującym prawem.

   Warto podkreślić, że poszkodowane dorosłe dziecko zasługuje na poszanowanie swojej historii rodzinnej, autonomię w kształtowaniu swojej tożsamości i ochronę przed fałszywymi narracjami narzucanymi przez osoby trzecie. Prawo do prywatności jest filarem godności każdej jednostki, której naruszenie powinno być surowo piętnowane i eliminowane ze społeczeństwa.

   2. Prawo do Dobrej Sławy:

   Naruszenie dobrej sławy dziecka poprzez niewłaściwe wiązanie go potencjalną sytuacją alimentacyjną z osobą, który nigdy nie uznała dziecka i nie była z nim związana.
   Prawo do Dobrej Sławy każdego dziecka jest kluczowe dla jego integralnego rozwoju i szacunku w społeczeństwie. Naruszanie tego prawa poprzez niewłaściwe łączenie dziecka z potencjalną sytuacją alimentacyjną, związaną z osobą, która nigdy nie uznała dziecka i nie miała z nim związku, stanowi dotkliwe naruszenie godności jednostki.

   Dziecko, będąc niewinną stroną takich niesprawiedliwych działań, doświadcza nie tylko bezpośredniego ataku na swoją reputację, ale również narażane jest na społeczne stygmatyzowanie i trudności w budowaniu zdrowych relacji z otoczeniem. Wiązanie go fałszywie z sytuacją alimentacyjną, z dala od prawdy, przyczynia się do formowania nieprawdziwej narracji wokół jego osoby.

   Osoba odpowiedzialna za naruszenie dobrej sławy dziecka nie posiada żadnych podstaw, by wplatać je w kontekst, który nie odzwierciedla prawdziwych relacji rodzinnych. To działanie nie tylko szkaluje reputację dziecka, ale również wpływa na jego rozwój emocjonalny, prowadząc do potencjalnych trudności w kształtowaniu tożsamości i zachowywaniu zdrowego poczucia własnej wartości.

   W świetle ochrony praw dziecka i szacunku dla jego godności, takie naruszenie prawa do Dobrej Sławy jest niedopuszczalne i zasługuje na potępienie. Wspólnota społeczna powinna aktywnie dążyć do eliminacji wszelkich prób szkalowania reputacji dzieci i chronić ich prawo do godnego życia, wolnego od fałszywych oskarżeń czy nieprawdziwych powiązań. Prawo do Dobrej Sławy stanowi fundament dla pełnego rozwoju każdego dziecka, którego naruszenie należy traktować jako poważne przewinienie wymagające konsekwencji prawnych.

   3. Prawo do Własnego Imienia:

   Naruszenie prawa do własnego imienia poprzez próbę utożsamienia dziecka z osobą, której nie uznano za ojca, i nie figuruje w akcie urodzenia.
   Prawo do Własnego Imienia jest jednym z podstawowych atrybutów tożsamości każdego jednostki, szczególnie w kontekście dzieciństwa. Naruszanie tego prawa poprzez próbę utożsamienia dziecka z osobą, której nie uznano za ojca, i która nie figuruje w akcie urodzenia, stanowi bezprecedensowe naruszenie autonomii jednostki w kształtowaniu własnej tożsamości.

   Dziecko, będąc niewinną stroną takich działań, doznaje bezpośredniego ataku na swoje indywidualne prawo do posiadania własnego imienia. Próba fałszywego powiązania z osobą, której nie uznano za ojca, wprowadza dezorientację co do prawdziwej tożsamości i rodzinnych powiązań. To naruszenie nie tylko zagraża stabilności emocjonalnej dziecka, ale również kwestionuje jego prawo do swobodnego kształtowania swojej tożsamości na podstawie prawdy.

   Osoba odpowiedzialna za naruszenie prawa do własnego imienia ingeruje w intymną sferę dziecka, zakłócając spójność i klarowność jego tożsamości. To działanie, poza bezpośrednim uszczerbkiem na zdrowiu psychicznym, może wpływać na relacje rodzinne oraz budzenie w nim uczuć niepewności i dezorientacji co do własnego pochodzenia.

   W kontekście ochrony praw dziecka i szacunku dla jego tożsamości, naruszenie prawa do Własnego Imienia jest niedopuszczalne i zasługuje na potępienie. Społeczeństwo powinno aktywnie dążyć do eliminacji wszelkich prób manipulacji tożsamością dzieci i gwarantować im prawo do pełnego poszanowania ich imienia, wolnego od fałszywych powiązań czy nieuzasadnionych prób utożsamienia z osobą, której nie uznano za ojca. Prawo do Własnego Imienia jest kluczowe dla pełnego i zdrowego rozwoju każdego dziecka, a jego naruszenie powinno być traktowane jako poważne przewinienie wymagające konsekwencji prawnych.

   4. Prawo do Równego Traktowania:

   Naruszenie prawa do równego traktowania, poprzez postawienie dziecka jako potencjalnego płatnika alimentów, bez przeprowadzenia odpowiedniej weryfikacji faktów.
   Prawo do Równego Traktowania stanowi nieodzowny fundament sprawiedliwości społecznej, zwłaszcza w kontekście ochrony praw dziecka. Naruszanie tego prawa poprzez przedstawienie dziecka jako potencjalnego płatnika alimentów, bez przeprowadzenia odpowiedniej weryfikacji faktów, jest rażącym przypadkiem niesprawiedliwości i niewłaściwego traktowania.

   Dziecko, będąc niewinną stroną takich działań, staje się obiektem niesłusznych oskarżeń, co stanowi bezpośrednią negację jego prawa do równego traktowania. Postawienie go w roli potencjalnego płatnika alimentów bez solidnej analizy faktów jest działaniem krzywdzącym, które nie tylko szkaluje reputację dziecka, ale również wprowadza niesprawiedliwość do procesu ustalania praw i obowiązków finansowych.

   Osoba odpowiedzialna za naruszenie prawa do równego traktowania nie tylko zakłamuje rzeczywistość, ale także przyczynia się do społecznego stygmatyzowania dziecka, obarczając je fałszywymi obowiązkami finansowymi. To działanie nie tylko prowadzi do potencjalnych trudności materialnych, ale także wpływa na psychospołeczny rozwój dziecka, naruszając jego poczucie sprawiedliwości i równości.

   W kontekście ochrony praw dziecka i budowania sprawiedliwego społeczeństwa, naruszenie prawa do Równego Traktowania w zakresie ustalania alimentów jest nieakceptowalne i zasługuje na jednoznaczne potępienie. Społeczeństwo powinno dążyć do eliminacji wszelkich prób dyskryminacji dzieci w procesie ustalania zobowiązań finansowych i gwarantować im równe traktowanie, oparte na rzetelnej analizie faktów. Prawo do Równego Traktowania jest niezbędne dla godnego życia każdego dziecka, a jego naruszenie powinno być traktowane jako poważne przewinienie, wymagające odpowiednich sankcji prawnych.

   5. Prawo do Rodzinnej Harmonii:

   Naruszenie spokoju i harmonii rodzinnej poprzez niesprawdzenie faktycznego stanu spraw, przed wysłaniem pisma o ustalenie statusu materialnego dziecka.
   Prawo do Rodzinnej Harmonii stanowi kluczowy element integralności życia rodzinnego, a naruszanie tego prawa poprzez niesprawdzenie faktycznego stanu spraw przed wysłaniem pisma o ustalenie statusu materialnego dziecka, jest działaniem, które zakłóca spokój i harmonię w rodzinie.

   Rodzinna harmonia wymaga troski o rzetelną i sprawiedliwą ocenę sytuacji przed podjęciem decyzji dotyczących statusu materialnego dziecka. Naruszenie tego prawa poprzez wysłanie takiego pisma bez należytej weryfikacji stanowi bezpośrednie zagrożenie dla spokoju rodzinnej atmosfery. Dziecko, będąc bezpośrednim podmiotem takich działań, doznaje nie tylko naruszenia swojego prawa do rodzinnego bezpieczeństwa, ale również jest świadkiem zakłóceń w relacjach między członkami rodziny.

   Osoba odpowiedzialna za naruszenie prawa do Rodzinnej Harmonii nie tylko ignoruje ważność tego fundamentu dla rozwoju dzieci, ale także wprowadza chaos i niepokój do życia rodzinnego. Brak odpowiedzialności w procesie ustalania statusu materialnego dziecka może prowadzić do konfliktów, nieporozumień oraz negatywnie wpływać na psychospołeczny rozwój wszystkich członków rodziny.

   W kontekście ochrony praw dziecka i zachowania spokoju w rodzinie, naruszenie prawa do Rodzinnej Harmonii powinno być potępiane. Społeczeństwo powinno aktywnie dążyć do zapewnienia, że wszelkie decyzje dotyczące statusu materialnego dziecka są podejmowane w sposób rzetelny, z poszanowaniem integralności rodziny. Prawo do Rodzinnej Harmonii stanowi fundament dla zdrowego rozwoju dzieci, a jego naruszenie wymaga stosownych środków prawnych i społecznych, aby przywrócić równowagę i spokój w życiu rodzinny.

   6. Prawo do Spokoju Ducha:

   Naruszenie spokoju psychicznego dziecka poprzez nagłe konfrontowanie go z sytuacją, z którą już dawno się pogodziło i przeszło do dorosłego życia.
   Prawo do Spokoju Ducha stanowi fundamentalne prawo każdego dziecka, a naruszenie tego prawa poprzez nagłe konfrontowanie go z sytuacją, z którą już dawno się pogodziło i przeszło do dorosłego życia, jest rażącym naruszeniem spokoju psychicznego jednostki.

   Dziecko, które już wcześniej zakończyło pewny etap życia i osiągnęło harmonię psychiczną wobec danej sytuacji, doznaje bezpośredniego ataku na swoje prawo do spokoju ducha. Nagłe konfrontowanie z przeszłością, z którą już się pogodziło, zakłóca równowagę psychiczną i może prowadzić do powrotu niezdrowych emocji oraz negatywnie wpływać na ogólny stan psychiczny.

   Osoba odpowiedzialna za to naruszenie nie tylko ignoruje wcześniejszą adaptację dziecka do danej sytuacji, ale także naraża je na dodatkowy stres psychiczny, który może mieć negatywne konsekwencje dla jego zdrowia psychicznego. Naruszenie prawa do Spokoju Ducha jest działaniem, które wyróżnia się brakiem empatii i zrozumienia dla psychologicznego dojrzewania jednostki.

   W kontekście ochrony praw dziecka i szacunku dla jego zdrowia psychicznego, naruszenie prawa do Spokoju Ducha jest nieakceptowalne i zasługuje na jednoznaczne potępienie. Społeczeństwo powinno aktywnie dążyć do tego, aby szanować przeszłość dzieci i unikać działań, które mogą zakłócać ich spokój psychiczny. Prawo do Spokoju Ducha jest kluczowe dla pełnego rozwoju jednostki, a jego naruszenie wymaga uwzględnienia w procesie ochrony praw dziecka oraz zapewnienia środków pozwalających na przywrócenie równowagi psychicznej.

   7. Prawo do Ochrony Dzieciństwa:

   Możliwość naruszenia prawa do ochrony dzieciństwa poprzez ponowne otwarcie i uwydatnienie bolących wspomnień związanych z brakiem ojca i wpisem w akcie urodzenia.
   Prawo do Ochrony Dzieciństwa jest niezwykle istotnym aspektem w życiu każdego dziecka, a możliwość naruszenia tego prawa poprzez ponowne otwarcie
   i uwydatnienie bolących wspomnień związanych z brakiem ojca i wpisem w akcie urodzenia, jest działaniem, które zagraża integralności i spokoju dzieciństwa.

   Dziecko, które doświadczyło braku ojca i skonfrontowania z tą sytuacją w przeszłości, ma prawo do ochrony przed ponownym otwieraniem tych bolesnych wspomnień. Możliwość naruszenia tego prawa poprzez przypominanie wpisu w akcie urodzenia może prowadzić do zakłóceń emocjonalnych i psychologicznych, zagrażając zdolności do budowania pozytywnej tożsamości w okresie późniejszym.

   Osoba odpowiedzialna za ponowne uwydatnianie bolących wspomnień nie tylko ignoruje wcześniejsze doświadczenia dziecka, ale także naraża je na potencjalne traumy psychiczne. To działanie, poza bezpośrednim naruszeniem prawa do Ochrony Dzieciństwa, może prowadzić do niezdrowego rozwoju emocjonalnego, utrudniając dziecku skupienie się na radosnych aspektach dzieciństwa.

   W kontekście ochrony praw dziecka i szacunku dla jego doświadczeń, naruszenie prawa do Ochrony Dzieciństwa w postaci ponownego otwierania bolesnych wspomnień jest nieakceptowalne i zasługuje na jednoznaczne potępienie. Społeczeństwo powinno aktywnie pracować nad ochroną dzieci przed sytuacjami, które mogą narażać ich na niezdrowe konfrontacje z przeszłością. Prawo do Ochrony Dzieciństwa jest kluczowe dla zdrowego rozwoju dziecka, a jego naruszenie wymaga uwzględnienia w procesie ochrony praw dziecka oraz podejmowania działań, które wspierają zachowanie spokoju i integralności dziecięcej psychiki.

   8. Prawo do odpoczynku od Dziedzictwa Przeszłości:

   Naruszenie prawa do odpoczynku od dziedzictwa przeszłości poprzez ponowne wprowadzenie do życia dziecka kwestii, które uznawało już za zamknięte i przeszłe.
   Prawo do Odpoczynku od Dziedzictwa Przeszłości jest kluczowym elementem ochrony psychicznej każdego dziecka, a naruszenie tego prawa poprzez ponowne wprowadzenie do życia kwestii, które już uznało za zamknięte i przeszłe, jest działaniem, które zakłóca spokój i równowagę psychiczną jednostki.

   Dziecko, które wcześniej podjęło wysiłek zrozumienia i zaakceptowania pewnych kwestii z przeszłości, ma prawo do odpoczynku od tych tematów. Ponowne wprowadzenie ich do życia, zwłaszcza w kontekście, który uznaje się za zamknięty, narusza spokój psychiczny dziecka i może prowadzić do uczuć dezorientacji czy zagrożenia.

   Osoba odpowiedzialna za naruszenie prawa do Odpoczynku od Dziedzictwa Przeszłości nie tylko ignoruje wcześniejsze starania dziecka w zrozumieniu i zaakceptowaniu pewnych faktów, ale także naraża je na ponowne doświadczenie bolesnych emocji i niezdrowych refleksji związanych z przeszłością.

   W kontekście ochrony praw dziecka i poszanowania jego zdrowia psychicznego, naruszenie prawa do Odpoczynku od Dziedzictwa Przeszłości jest nieakceptowalne i zasługuje na jednoznaczne potępienie. Społeczeństwo powinno aktywnie dążyć do tego, aby szanować procesy przetwarzania i akceptacji przeszłości przez dzieci, unikając działań, które mogą narażać je na ponowne psychiczne obciążenia. Prawo do Odpoczynku od Dziedzictwa Przeszłości jest kluczowe dla zachowania zdrowia psychicznego dzieci, a jego naruszenie wymaga uwzględnienia w procesie ochrony praw dziecka oraz podejmowania działań, które wspierają utrzymanie spokoju psychicznego i równowagi.

   9. Prawo do Samookreślenia:

   Możliwość naruszenia prawa do samookreślenia poprzez narzucanie tożsamości związkowej, z którą nie chce się identyfikować.
   Prawo do Samookreślenia jest fundamentalnym atrybutem każdej jednostki, a możliwość naruszenia tego prawa poprzez narzucanie tożsamości związkowej, z którą nie chce się identyfikować, jest działaniem, które ingeruje w autonomię i integralność osobistą jednostki.

   Osoba, które narusza to prawo, nie szanuje decyzji i wyborów związanych z własną tożsamością związkową. Wymuszone narzucanie pewnej tożsamości, z którą jednostka nie identyfikuje się dobrowolnie, stanowi rażące naruszenie jej prawa do samookreślenia i decydowania o własnej tożsamości.

   Osoba będąca obiektem takiego naruszenia, doznaje nie tylko ingerencji w swoją autonomię, ale także staje się podmiotem niepożądanej presji związkowej. To działanie neguje prawo jednostki do decydowania o własnym życiu emocjonalnym i związkowym, co może prowadzić do zakłóceń w procesie kształtowania swojej tożsamości.

   W kontekście ochrony praw człowieka i poszanowania jego indywidualności, naruszenie prawa do Samookreślenia w obszarze tożsamości związkowej jest nieakceptowalne i zasługuje na jednoznaczne potępienie. Społeczeństwo powinno aktywnie wspierać jednostki w procesie kształtowania swojej tożsamości związkowej, respektując ich wybory i preferencje. Prawo do Samookreślenia jest kluczowym elementem godności każdej jednostki, a jego naruszenie wymaga uwzględnienia w procesie ochrony praw jednostki oraz podejmowania działań, które wspierają respektowanie indywidualnych wyborów związanych z tożsamością związkową.

   10. Prawo do ochrony przed Krzywdzeniem Emocjonalnym:

   Naruszenie prawa do ochrony przed krzywdzeniem emocjonalnym poprzez wywołanie silnych emocji, niepokoju i stresu.
   Prawo do Ochrony przed Krzywdzeniem Emocjonalnym jest zasadniczym atrybutem bezpieczeństwa psychicznego każdej jednostki, a naruszenie tego prawa poprzez wywołanie silnych emocji, niepokoju i stresu stanowi działanie, które zagraża integralności emocjonalnej jednostki.

   Osoba odpowiedzialna za naruszenie tego prawa nie tylko ignoruje konieczność szanowania granic emocjonalnych jednostki, ale także naraża ją na negatywne skutki psychiczne. Wywoływanie silnych emocji, niepokoju czy stresu może prowadzić do poważnych konsekwencji dla zdrowia psychicznego jednostki, zakłócając jej równowagę emocjonalną i wpływając negatywnie na ogólny stan dobrostanu psychicznego.

   Osoba będąca bezpośrednim obiektem takiego krzywdzenia emocjonalnego, doznaje nie tylko chwilowej turbulencji emocjonalnej, ale także może ucierpieć na dłuższą metę, ze względu na negatywne wpływy na procesy rozwojowe.

   W kontekście ochrony praw człowieka i szacunku dla jego zdrowia psychicznego, naruszenie prawa do Ochrony przed Krzywdzeniem Emocjonalnym jest nieakceptowalne i zasługuje na jednoznaczne potępienie. Społeczeństwo powinno aktywnie dążyć do stworzenia środowiska, które respektuje granice emocjonalne jednostek, eliminując wszelkie działania, które mogą prowadzić do krzywdzenia emocjonalnego. Prawo do Ochrony przed Krzywdzeniem Emocjonalnym stanowi fundamentalny element ochrony zdrowia psychicznego każdego człowieka, a jego naruszenie wymaga uwzględnienia w procesie ochrony praw jednostki oraz podejmowania działań, które wspierają tworzenie bezpiecznego i wsparcia pełnego środowiska emocjonalnego.

   —

   Urząd, poprzez niewłaściwą weryfikację danych / niedopełnienie obowiązków, naruszył szereg moich fundamentalnych praw jako pełnoletniego dziecka. Wspomniane działania skutkują poważnymi konsekwencjami emocjonalnymi, związanymi zarówno z przeszłością, jak i obecnym życiem. Jako osoba dorosła, która już dawno pogodziła się z brakiem ojca, zostałam/em niespodziewanie skonfrontowana/y z pismem sugerującym, że jestem zobowiązany/a płacić alimenty na rzekomego ojca. Ta sytuacja wywołała chaos emocjonalny, naruszając moją prywatność, moje dobre imię, mój spokój psychiczny i inne moje dobra.

   Urząd, działając w sposób nieprzemyślany, bez należytej staranności, naruszył moje podstawowe prawa. Poprzez niewłaściwe utożsamienie mnie z ojcem, który nigdy mnie nie uznał, nie pojawił się w moim życiu i został oficjalnie uznany za „ojca nieznanego„, urząd naruszył prawo do prywatności, moje dobre imię oraz inne dobra. Wprowadzenie w życie sytuacji alimentacyjnej z rzekomym ojcem, który według prawa nie posiada żadnych praw, stanowi rażące naruszenie równego traktowania.

   Nie musisz się z niczego tłumaczyć, nawet jeśli wiesz, kto jest biologicznym ojcem. Jeśli on cię nie uznał a w szczególności, jeśli nie było go w twoim życiu. To są twoje, prywatne, intymne, delikatne sprawy i w ogóle nie musisz się z tego tłumaczyć nikomu!

   Dodatkowo, urząd zaniedbał sprawdzenie podstawowych danych, jak wpis w akcie urodzenia, który jednoznacznie stwierdza, że ojciec jest nieznany. Ten błąd prowadzi do naruszenia prawa do własnego imienia, które zostało niewłaściwie skojarzone z sytuacją, z którą już dawno się pogodziłam/em.

   Naruszenie prawa do rodzinnej harmonii jest oczywiste, gdyż urząd, zamiast chronić spokój rodzinny, wprowadził chaos i niepewność. Ponowne otwarcie sprawy ojcostwa, z którą się pogodziłam/em, narusza prawo do odpoczynku od dziedzictwa przeszłości i prawo do samookreślenia.

   W rezultacie, urząd wyrządził mi krzywdę emocjonalną, naruszając prawo do ochrony przed takim krzywdzeniem. Wspomniane działania są nie tylko nieodpowiedzialne formalnie, ale przede wszystkim etycznie, powodując znaczne cierpienie psychiczne i destabilizację mojego życia.

   Jest istotne mocno podkreślić, że wymiana formalności o treści dotykającej moich dóbr osobistych, miała miejsce w ramach relacji między urzędem a mną i nie wynikała z mojej inicjatywy. Konieczność udzielenia odpowiedzi w tej sprawie skupiała się na kwestiach prywatnych, co z kolei stanowi naruszenie moich kolejnych praw, ponieważ nie jestem świadom/a, kto czyta te dokumenty i kto w przyszłości będzie miał do nich dostęp. Delikatność i wrażliwość obszaru prywatnego poruszanego w piśmie wykracza poza zakres mojej akceptacji, zwłaszcza że działania urzędu nie mają uzasadnienia prawnego i dotykają najbardziej subtelnych, intymnych oraz skrytych aspektów mojego życia. Treść pisma stanowi dla mnie ogromne upokorzenie, a konieczność udzielenia prywatnych informacji w odpowiedzi na nieuprawnione wezwanie, tylko dodatkowo mnie upokarza. Takie postępowanie z ramienia urzędu jest NIEWYBACZALNE!

   Odpowiedzialność urzędu:

   Osoba z urzędu, nie przeprowadzając należytej weryfikacji stanu faktycznego, wystosowała pismo o ustalenie mojego statusu materialnego, co stanowi niedopełnienie obowiązków i ewidentne przekroczenie uprawnień. W rezultacie, urząd dokonał próby wyłudzenia ode mnie nienależnego świadczenia alimentacyjnego, pomijając fundamentalne aspekty prawne i faktyczne, które miały kluczowe znaczenie w tej sprawie. Naruszenie zasad staranności i obowiązku weryfikacji danych jest nie tylko niedopuszczalne formalnie, ale również prowadzi do potencjalnego nienależnego świadczenia, co stawia urząd w kontekście nieetycznych praktyk i rażących działań.

   Kontekst cywilny:

   Na podstawie przepisów artykułu 410 Kodeksu Cywilnego (KC), definicja świadczenia nienależnego obejmuje każde celowe i świadome przysporzenie majątku innej osoby, które można przyporządkować pewnemu zobowiązaniu, nawet jeśli to zobowiązanie nie istnieje jeszcze lub jest nieważne. Przysporzenie rozumiane jest jako każde działanie prowadzące do wzbogacenia innej osoby.

   W kontekście tego artykułu, przepisy artykułów poprzedzających, a zwłaszcza artykuły określające zasady świadczeń, stosuje się szczególnie do świadczenia nienależnego. Zgodnie z § 2 artykułu 410 KC, świadczenie jest uznawane za nienależne w sytuacji, gdy osoba wykonująca to świadczenie nie była w ogóle zobowiązana do jego spełnienia lub nie była zobowiązana wobec osoby, której świadczyła. Ponadto, świadczenie jest nienależne również w przypadku, gdy podstawa świadczenia odpadła, zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, lub gdy czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

   W związku z powyższym, działania urzędu, które doprowadziły do próby wyłudzenia nienależnego świadczenia alimentacyjnego ode mnie, mogą być interpretowane jako naruszenie przepisów artykułu 410 KC. Urząd, nie zweryfikowawszy stanu faktycznego, dopuścił się próby przysporzenia majątku obcej osobie a z mojego majątku – w sposób niezgodny z prawem, co może skutkować odpowiedzialnością prawno-cywilną za działania wbrew przepisom prawa obowiązującego w zakresie świadczeń alimentacyjnych.

   Pytanie:

   Jak w ogóle mogło dojść do sytuacji, że w związku z obcym typem, urząd wysyła pismo do osoby całkowicie niezwiązanej formalnie z młoda osobą?

   Polecam pozwać urząd o poważne naruszenie dóbr osobistych i szkody psychiczne z tego wynikające. Ja bym osobiście pozwał osobę, która podpisała się pod pismem i zrobiłbym to z deliktu.

   Jeśli ktoś nie chce się bawić w żadne oskarżenia i poruszanie kwestii prywatnych, ja osobiście odpisałbym jedynie: Pan X. Y. nie jest moim ojcem.

   Powiązane:

   Stale rozbudowywana lista dóbr osobistych jakie mogą zostać naruszone z powodu korupcji

   Polaku! Naucz się bronić. Poznaj swoje prawa, poznaj prawo, zrozum prawo! Część I

   Dlaczego Polacy ponoszą odpowiedzialność finansową, za nieodpowiednie poczynania urzędników?

   Mam sprawę w sądzie. Koperta. Sąd Najwyższy. Odpowiedzialność deliktowa. Pozew wobec immunitetu.

   Mam sprawę w sądzie, którą „skomplikowali”. Czy mogę skarżyć sędziego, prokuratora?

   Opublikowano za: https://bitomat.wordpress.com/2024/01/06/mops-podejmuje-proby-wyludzenia-nienaleznych-swiadczen-i-perfidnie-gwalci-mlodziez/