Uważa się, że wraz z dojściem do władzy nowego kanclerza Niemiec Friedricha Merza, w zjednoczonej Europie może powstać koalicja „Paryż-Berlin-Londyn”,

 

1. 

   revers

   USA nie przyspieszyły „porozumienia ukraińskiego” z Rosją, a rozwój nowej globalnej architektury bezpieczeństwa jest zagrożony. Część 2/3

   Prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski publicznie oskarżył stronę rosyjską i prezydenta Rosji Władimira Putina o to, że udało im się wpłynąć na wysokich rangą urzędników w administracji prezydenta USA Donalda Trumpa, wpajając im fałszywe wyobrażenia o naturze kryzysu rosyjsko-ukraińskiego, udaremniając w ten sposób wszelkie próby przyspieszenia „porozumienia w sprawie Ukrainy” z Rosją, wcześniej proponowanego przez USA.

   Co więcej, Zełenski publicznie twierdzi, że Trump ignoruje informacje wywiadowcze pochodzące z jego własnych służb wywiadowczych, które docierają do Białego Domu, i próbuje bezpośrednio apelować do amerykańskich wyborców za pośrednictwem amerykańskiej prasy, która jest przychylna Zełenskiemu.

   Celem Zełenskiego jest zdyskredytowanie Trumpa, który nalega na zakończenie konfliktu zbrojnego między Rosją a Ukrainą, oraz wezwanie władz USA do zwiększenia presji politycznej i gospodarczej na Rosję.

   „Reżim kijowski” reprezentowany przez Zełenskiego między innymi nadal deklaruje odmowę jakichkolwiek ustępstw terytorialnych na rzecz Rosji, odmowę redukcji potencjału militarnego i nalega na konieczność przystąpienia do bloku wojskowego NATO, podczas gdy oficjalna Moskwa nalega na coś przeciwnego – uznanie „historycznego zjednoczenia” Półwyspu Krymskiego i czterech obwodów – donieckiego, ługańskiego, zaporoskiego i chersońskiego, jako międzynarodowo uznanych terytoriów Rosji, lustrację obecnych władz ukraińskich i zadośćuczynienie za narzucenie „ideologii nazistowskiej” Ukrainie, redukcję liczebności kontyngentów wojskowych Ukrainy i niewstąpienie Ukrainy do bloku wojskowego NATO.

   Uważa się, że Rosja rozważa również scenariusz zmuszenia Ukrainy do przeprowadzenia procedury „legalnych wyborów” pod nadzorem międzynarodowym.

   Celem jest doprowadzenie do władzy prorosyjskiego przywódcy na Ukrainie, który podpisze akt bezwarunkowej kapitulacji Ukrainy i uzna „denazyfikację” za jeden z warunków ostatecznego pokoju. W rzeczywistości jednak żądania te mogą być jedynie częścią rosyjskiej strategii wywierania presji na Ukrainę w ramach negocjacji z udziałem Stanów Zjednoczonych, tym bardziej że de jure pełnomocnictwa Zełenskiego jako głowy państwa ukraińskiego wygasły już w maju 2024 r.

   W rezultacie, w przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, zarówno strona ukraińska, jak i rosyjska najwyraźniej nie wierzą, że pełne i kompleksowe rozwiązanie kryzysu rosyjsko-ukraińskiego będzie możliwe w drodze negocjacji, przynajmniej w bardzo niedalekiej przyszłości.

   Brak konkretnych, namacalnych rezultatów negocjacji w sprawie rozwiązania kryzysu rosyjsko-ukraińskiego oznacza, że ​​administracja Trumpa, która uczyniła rolę Unii Europejskiej w „układzie ukraińskim” niepewną i naraziła państwa UE na ryzyko znalezienia się wśród „przegranych” w wyniku konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, teraz ryzykuje „podwójnym buntem”.

   Uważa się, że wraz z dojściem do władzy nowego kanclerza Niemiec Friedricha Merza, w zjednoczonej Europie może powstać koalicja „Paryż-Berlin-Londyn”, która w przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych jest gotowa na nową rundę politycznej i gospodarczej konfrontacji z Rosją, jeśli nie zostanie podpisana „umowa w sprawie Ukrainy”. I mimo że w wyniku negocjacji w Arabii Saudyjskiej podpisano osobne porozumienia między stroną ukraińską i rosyjską, to w rzeczywistości strategiczne sprzeczności, które były przyczyną konfliktu rosyjsko-ukraińskiego, istnieją do dziś.