Tak: Papież jest nieomylny, nie jako człowiek, ale jako zastępca Chrystusów.

Tak: Papież jest nieomylny, nie jako człowiek, ale jako zastępca Chrystusów.

Joachim Pecci jest omylny, Panowie – nieomylnym jest tylko Papież Leon XIII. Pecci został Leonem – lecz Leon Peccim być nie przestał.

Joachim Pecci, jako Papież Leon XIII, nie stał się wolny od grzechu – nie jest nieomylnym we wszystkim, co powie, zrobi, więc w poufnej rozmowie – więc w dziełach swoich uczonych, w poezji wreszcie nie posiada nieomylności.

Ale i Papież Leon XIII nie we wszystkim jest nieomylny – nie jest nim jako monarcha, więc w dyplomacji, w polityce, w urządzeniu dworu, w wyborze ludzi.

Jako Głowa Kościoła, Najwyższy Pasterz i Nauczyciel jest wtedy tylko nieomylny w sprawach wiary i moralności, gdy przemawia do całego Kościoła i zobowiązuje wszystkich wiernych do przyjęcia jakiegoś prawa, rozporządzenia, czy nauki. I takie jego orędzie jest nieomylne, nieodwołalne, obowiązujące pod utratą zbawienia.

Mocą tych słów sam tylko Symon syn Jony nazwany Piotrem z następcami swymi stał się fundamentem całego Kościoła, aby piekło nie pokonało Kościoła Chrystusowego. Gdyby więc Piotr i jego następcy mieli ulec kiedykolwiek błędom, to nie tylko Kościół zostałby zwyciężony, ale i jego opoka zmożona by została przez piekło.

Przypuśćmy, że Piotr, jako Pasterz, błądzi – cóż się stanie?

Owce idą za nim, jak Chrystus przykazał: „paś owce moje” a wtedy? wtedy cały Kościół błądzi – zatraca prawdę, przestaje być Kościołem Chrystusowym.

Ale Kościół Chrystusów nie ustanie do końca świata i błądzić nie może, jest nieomylnym.

Owce i baranki razem są nieomylne, bo stanowią Kościół nieomylny, więc owce nieomylne nie pójdą za omylnym Pasterzem – owce na prawo – Pasterz na lewo.

Owce za prawdą, Pasterz za błędem – gdzie indziej poszły owce i gdzie indziej Pasterz. A powiedziano: „ubi Petrus, ibi Ecclesia”. Więc aby nie być bez Pasterza, owce nieomylne nawołują omylnego Pasterza, aby zawrócił i z nimi się połączył, by Pasterz był nieomylny, ale przez owce nieomylne.

W tym jednak przypuszczeniu nie iści się słowo Chrystusowe „paś owce moje”, bo nie Pasterz pasie owce, ale owce Pasterza. Dziwnym by było zaprawdę, aby Chrystus, zakładając owczarnię, nadając jej Pasterza, nieomylności udzielił owczarni, nie Pasterzowi, aby nad nieomylną owczarnią był Pasterz omylny sam z siebie, nieomylny przez owce.

Chrystus dał Kościołowi nieomylność, ale nie bezpośrednio, lecz pośrednio przez Głowę Kościoła.

Kościół więc jest nieomylny, o ile nim rządzi nieomylna Głowa. Owce nieomylne, o ile je prowadzi nieomylny Pasterz. Sobory powszechne są nieomylne, ale te tylko są powszechnymi i nieomylnymi, które zwołuje Papież – którym przewodniczy i które potwierdza.

Wbrew woli Papieża zebrany sobór nie byłby soborem i nie byłby nieomylnym.

Chrystus Piotra uczynił nieomylnym. Uczynił go nauczycielem, pasterzem, głową, opoką, rządcą najwyższym, nieograniczonym względnie do wiernych, ograniczonym prawem Chrystusa, celem i dobrem Kościoła, mającym w sobie pełność władzy, której nikt w Kościele ani odebrać, ani ograniczyć nie może – ani też Pasterz zatwierdzenia ze strony Kościoła swoich postanowień wyczekiwać nie potrzebuje.
NIECH ŻYJE LEON XIII
WIELKI PAPIEŻ i KRÓL.
Ks. Dr Abp Antoni Szlagowski

http://www.ultramontes.pl/Papiestwo.htm