Alfons Mucha był Czechem, urodził się na Morawach, żył w latach 1860 – 1939. Był bardzo utalentowany; grał na skrzypcach, śpiewał, a także miał talent malarski.
Pochodził z dość biednej rodziny i rodzice, mając sześcioro dzieci, nie byli w stanie zapewnić mu edukacji w żadnej z tych dyscyplin.
Po skończeniu szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, nauczyciel muzyki skierował go Brna do klasztoru, gdzie uczył się śpiewu i muzyki, oraz skończył szkołę średnią, zarabiając grą na skrzypcach i śpiewem w chórze na swoje utrzymanie.
Mimo pewnych sukcesów w muzyce, Mucha wolał zostać malarzem. Wykonywał na zamówienie różne grafiki, mimo tego nie udało mu się dostać na studia w Akademii Sztuki w Pradze.
Mucha, mając lat 19, pojechał do Wiednia i tam zwiedzając muzea zetknął się z wielką sztuką malarską. Miał też okazję zapoznać się z niektórymi wiedeńskim artystami. Przez pewien okres z niektórymi współpracował.
W tym czasie zwrócił na siebie uwagę hrabiego Edwarda Khuen Belasi, który będąc malarzem amatorem, zafundował mu formalny trening malarski w Akademii Artystycznej w Monachium.
Pobyt w Paryżu.
Okazało się jednak, że nie może pozostać na zawsze w Monachium; władze Bawarii nałożyły coraz większe ograniczenia na zagranicznych studentów i mieszkańców. Hrabia Belasi zaproponował mu podróż do Rzymu lub Paryża. Przy wsparciu finansowym Belasiego zdecydował się w 1887 r. przenieść się do Paryża.
Kariera malarska w Paryżu.
Kiedy przybył do Paryża, Mucha znalazł schronienie u tamtejszej społeczności słowiańskiej. Zetknął się z paryskimi artystami oraz z różnymi stylami malarstwa. Mucha zajął się tworzeniem ilustracji do magazynów, co dało mu trwały zarobek.
Największy sukces osiągnął malując dekoracje i plakaty teatralne dla Sary Bernhardt, te prace przyniosły mu sławę i pieniądze. Tak zdobyta sława zwiększyła ilość zamówień i kontraktów od bogatych klientów.
Mucha projektował bardzo dekoracyjne plakaty, broszki i różne ozdoby i klejnoty, projektował też opakowania produkowanych masowo wyrobów, od papierosów, po czekoladę. Zdobył dużą sławę, miał również szereg wystaw.
Wystawa Powszechna w Paryżu 1900 roku była okazją, gdzie artysta mógł zademonstrować swój talent na dużą skalę, Przy poparciu Sary Bernhard dostał pozwolenie od rządu austriackiego na stworzenie fresku w pawilonie Bośni i Hercegowiny.
Oryginalną koncepcją Muchy była grupa murali przedstawiających cierpienia słowiańskich mieszkańców regionu spowodowane okupacją przez obce mocarstwa. Sponsorzy wystawy, rząd austriacki, nowy okupant regionu, zadeklarowali, że to trochę pesymistyczne jak na Światowe Targi. Mucha zmienił swój projekt tak, aby przedstawić przyszłe społeczeństwo na Bałkanach, w którym katolicy i prawosławni oraz muzułmanie żyli razem w harmonii; zostało to zaakceptowane i rozpoczął pracę.
Mucha natychmiast wyjechał na Bałkany, aby wykonać szkice bałkańskich kostiumów, ceremonii i architektury, które włożył do swojej nowej pracy. Jego dekoracja obejmowała jeden duży alegoryczny obraz „Bośnia oferuje swoje produkty na wystawie powszechnej” oraz dodatkowy zestaw murali na trzech ścianach, przedstawiający historię i rozwój kulturowy regionu. Dyskretnie zamieścił kilka obrazów cierpień Bośniaków pod obcymi rządami, które pojawiają się w łukowatym pasku u góry muralu.
Praca na wystawie przyniosła mu tytuł kawalera Orderu Franciszka Józefa I od rządu austriackiego i Legię honorową rządu francuskiego.
Wyjazd do USA.
W 1904 roku Mucha udał się w podróż do USA, gdzie był natychmiat uznany za wielkiego artystę,
Na pan-słowiańskim bankiecie w Nowym Jorku poznał Charlesa Richarda Crane’a, bogatego biznesmena i filantropa, który był zapalonym słowianofilem. Zlecił artyście wykonanie portretu swojej córki w tradycyjnym słowiańskim stylu. Co ważniejsze, podzielał entuzjazm Muchy do serii monumentalnych obrazów o historii Słowian i został najważniejszym mecenasem Muchy. Kiedy Mucha projektował czechosłowackie banknoty, wykorzystał portret córki Crane’a jako wzór dla Slavii do banknotu 100 koron.
Po tym Mucha kilkakrotnie bywał w Nowym Jorku W 1906 r. Wrócił do Nowego Jorku ze swoją nową żoną Mariż Chytilovą, którą poślubił 10 czerwca 1906 r. W Pradze.
W USA przebywał do 1909 roku. Ich pierwsze dziecko, Jaroslav, urodziło się w Nowym Jorku w 1909 roku. Prowadził tam też wykłady w zakresie malarstwa w New York School of Applied Design for Women, w Philadelphia School of Art przez pięć tygodni, i został profesorem wizytującym w Art Institute of Chicago. Odrzucił większość propozycji komercyjnych,
Praca w Pradze i słowiańska epopeja (1910–1928)
Jego pierwszym projektem w 1910 r. Była dekoracja sali przyjęć burmistrza Pragi. Szybko stało się to kontrowersyjne, ponieważ lokalni prascy artyści byli oburzeni, że praca została przekazana artyście, którego uważali za outsidera. Osiągnięto kompromis, w wyniku którego udekorował Salę Prezydenta Miasta, podczas gdy pozostali artyści ozdobili pozostałe pokoje.
Zaprojektował i stworzył serię wielkoformatowych malowideł ściennych na kopulasty sufit i ściany z atletycznymi postaciami w heroicznych pozach, przedstawiających wkład Słowian w historię Europy na przestrzeni wieków oraz temat jedności Słowian. Te obrazy na suficie i ścianach kontrastowały z jego paryską twórczością i miały na celu przesłanie patriotycznego zaangażowania artysty.
Sala Burmistrza została ukończona w 1911 roku i Mucha mógł poświęcić uwagę temu, co uważał za najważniejsze dzieło; Epopeja słowiańska, seria wielkich obrazów ilustrujących dokonania narodów słowiańskich na przestrzeni dziejów. Cykl składał się z dwudziestu obrazów, w połowie poświęconych historii Czechów i dziesięciu innym ludom głownie słowiańskim (Rosjanom, Polakom, Bułgarom, również Węgrom oraz innym ludom Bałkańskim), a także prawosławnym wiernym z klasztoru na górze Athos.
Płótna były ogromne; gotowe prace mierzy 6x 8 metrów. Aby je pomalować, wynajął mieszkanie i pracownię w Zamku Zbiroh w zachodnich Czechach, gdzie mieszkał i pracował do 1928 r.
Stworzył dwadzieścia płócien w latach 1912-1926. Pracował przez całą I wojnę światową, kiedy Cesarstwo Austriackie toczyło wojnę z Francją, pomimo wojennych ograniczeń, które utrudniały zdobycie płótna. Kontynuował swoją pracę po zakończeniu wojny, kiedy powstała nowa Republika Czechosłowacji. Cykl zakończył się w 1928 roku w dziesiątą rocznicę proklamacji Republiki Czechosłowackiej.
Jedna z największych kolekcji dzieł Muchy jest w posiadaniu dawnego leadera światowego tenisa, Ivana Lendla, który zaczął kolekcjonować jego prace po spotkaniu z Jiřím Muchą, synem Alfonsa w 1982 roku. Jego kolekcja została zaprezentowana publicznie po raz pierwszy w 2013 roku w Pradze.
Zob: http://en.wikipedia.org/wiki/Alphonse_Mucha
Godny uwagi komentarz „viridiany” pod oryginalnym artykułem:
… Wizerunki kobiet są tym, co uważam w Jego twórczości za najpiękniejsze. Te kobiety są niczym anioły. W mojej sypialni wisi reprodukcja czytającej książkę, tworząc urokliwy, pełen spokoju nastrój…
Anna-PK
https://an40na.neon24.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz