Rozważanie zbliżającego się systemowego krachu, który immanentnie naciska na nasz obecny świat, jest bardziej niż trochę przygnębiające.
Od 1971 r., Kiedy kurs dolara amerykańskiego się unosił, niegdyś dumny i produktywny zachodni przemysłowy system gospodarczy został w coraz większym stopniu pozbawiony aktywów przez deregulację banków, outsourcing, tanią siłę roboczą i monetaryzm, przekształcając się w kult postindustrializmu, który zrujnował moralnie i spowodował gospodarcze spustoszenie na świecie.
Jeśli Ameryka i zachodni porządek mają w jakiś sposób znaleźć swoją moralną przydatność do przetrwania i jeśli w najbliższej przyszłości chcemy uniknąć wojny światowej, potrzebne będą pewne fundamentalne reformy bankowe.
[Mnie tam wcale nie zależy, aby Ameryka czy aktualny zachodni „porządek” przetrwały – admin]
Jedną z najważniejszych z tych reform będzie rozbicie działalności bankowej na dwie kategorie w ramach odnowienia reformy bankowej Glassa-Steagalla, która została uchylona przez Billa Clintona w 1999 r. Te dwie kategorie obejmowałyby:
1) spekulacyjne śmieci i nielegalną lichwę które muszą zostać „usunięte” w ramach jubileuszu zadłużenia oraz
2) legalne oszczędności i inne użyteczne komercyjne działania bankowe powiązane z „prawdziwymi” wartościami, bez których społeczeństwo nie mogłoby się utrzymać.
Wielu czytelników mogłoby od razu szydzić z moich słów i twierdzić, że taka reforma byłaby niemożliwa na tak późnym etapie zgnilizny i korupcji w zachodnim społeczeństwie, ale odpowiedziałbym pytaniem: jeśli to było tak niemożliwe, to jak to zrobiono już na podobny czas kryzysu zaledwie 87 lat temu w podobnych okolicznościach załamania gospodarczego, faszyzmu i wojny światowej?
W jaki sposób inne narodowe ruchy oporu zablokowały powodzenie tego rodzaju mizantropijnego programu w przeszłości ?
W tym przypadku mówię oczywiście o zapomnianej Komisji Pecory i często zapomnianej wojnie na Wall Street, która zmieniła bieg historii ludzkości.
Czym była Komisja Pecora?
Wielu zdaje sobie sprawę z gospodarczego krachu 24 października 1929 r., Który zapoczątkował cztery lata kryzysu w Ameryce (i większości zachodniego świata). Jednak niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z intensywnej walki, którą patrioci w obu partiach rozpoczęli przeciwko pasożytowi z Wall Street / głębokiego państwa w tamtym wieku, który zapobiegł zarówno faszystowskiemu zamachowi stanu przeciwko nowo wybranemu Franklinowi Rooseveltowi, jak i paraliżując kontrolę Wall Street nad amerykańskim życiem .
Pomimo wybielających rewizjonistycznych książek historycznych, które skaziły ostatnie 70 lat, wyjście Ameryki z depresji nigdy nie nastąpiło bez walki na śmierć i życie, a walka ta była możliwa, w dużej mierze dzięki odważnej pracy włoskiego prawnika z Nowego Jorku. Nazywał się Ferdinand Pecora.
W 1932 roku, kiedy senatorowie Peter Norbeck (R-SD) i George Norris (R-NB) stanęli na czele powołania amerykańskiego Komitetu Bankowości i Walut , amerykańska gospodarka była na podtrzymywaniu życia, a ludzie byli tak zdesperowani, że faszystowska dyktatura w Amerykę powitano by z otwartymi ramionami, gdyby na stole można było położyć tylko chleb.
Bezrobocie osiągnęło 25%, podczas gdy ponad 40% banków zbankrutowało, a 25% populacji straciło oszczędności. Tysiące miast namiotowych zwanych „Hoovervilles” było rozsianych po całych Stanach Zjednoczonych, a ponad 50% potencjału przemysłowego Ameryki zostało zamknięte. Tysiące farm zostało przejętych, a silniki amerykańskiego przemysłu zatrzymały się z piskiem.
Za oceanem faszystowskie reżimy Niemiec, Włoch i Hiszpanii stawały się coraz potężniejsze z dnia na dzień, zasilane zastrzykami kapitału setek milionów dolarów od bankierów z Londynu i Wall Street.
Wśród tych pro-faszystowskich finansistów był nikt inny niż patriarcha rodziny Busha, Prescott, która dostarczyła miliony na pożyczki do upadłego NSDAP Hitlera w 1932 roku (i nadal robić interesy z partii przez 1942- posiadające tylko zatrzymał Po uznany winnym za „handlu z wróg”).
Komitet ds. Bankowości i Walut był stosunkowo bezsilnym organem, gdy powstał w 1932 r. Ale kiedy senator Norbeck wezwał Ferdynanda Pecorę, aby nim kierował w kwietniu 1932 r., wszystko zaczęło się zmieniać.
Pochodzący z pierwszego pokolenia Amerykanin pochodzenia włoskiego, Pecora był zmuszony rzucić szkołę średnią po kontuzji ojca, aby utrzymać rodzinę. Wiele lat później młody człowiek znalazł pracę jako urzędnik w kancelarii prawniczej i udało mu się ukończyć szkołę prawniczą, zdając poprzeczkę w 1911 roku.
Jego nienaganna reputacja przyniosła mu wrogość potężnych finansistów z Nowego Jorku, którzy zapewnili, że jego sukcesy w ściganiu brokerzy nigdy nie doprowadzili do uzyskania tytułu Prokuratora Generalnego, gdzie zasłynął z zamknięcia ponad 100 nielegalnych domów maklerskich spekulujących na fałszywych papierach wartościowych podczas kryzysu.
W ciągu kilku dni od przyjęcia stanowiska w Waszyngtonie jako Rady Głównej komitetu Norbecka (za skromną pensję w wysokości 250 dolarów miesięcznie), Pecora otrzymał szerokie uprawnienia do wezwania do sądu banków i ściągania najpotężniejszych ludzi w Ameryce, aby zeznawali w przesłuchaniach komisji.
W ciągu pierwszych dwóch tygodni Pecora trafił na pierwsze strony gazet, sprawdzając księgi głównych banków na Wall Street i ściągnął pro-faszystowskiego prezydenta National City Charlesa Mitchella (wówczas przygotowywał się do doradzania Benito Mussolini), aby zeznawał.
W ciągu kilku dni zespół drogich adwokatów Mitchella nie mógł nic zrobić, tylko patrzeć z rozpaczą, jak potężny finansista przyznał się do krótkiej sprzedaży akcji własnego banku podczas kryzysu, oszukując deponentów kupując kubańskie śmieciowe długi i unikając podatków przez lata. Mitchell został zmuszony do rezygnacji ze wstydu, a kilka dni później prezes NY Stock Exchange Dick Whitney, który opuścił sąd w kajdankach.
Ta rozprawa z nadużyciami Wall Street została szeroko nagłośniona i zwróciła uwagę na przestępcze schematy wykorzystywane do hazardu oszczędnościami i komercyjnymi depozytami bankowymi na rynkach papierów wartościowych i kontraktów terminowych, które doprowadziły do zaaranżowanego upadku gospodarki bankowej w 1929 r. podczas „dni łatwych pieniędzy” „szalonych lat dwudziestych” koncentrował się na rynku mieszkaniowym). Prześladowanie Pecory nadało również ton nadchodzącej administracji Roosevelta.
W przeciwieństwie do poprzedniej Komisji Pujo z 1911 r. , która również ujawniła nadużycia władzy na Wall Street, Komisja Pecora była wspierana przez prezydenta, który faktycznie dbał o konstytucję i jeszcze bardziej wzmacniał uprawnienia Pecory. Kiedy FDR powiedziano, że wspieranie ujawniania przestępstw finansowych przez Pecorę zaszkodziłoby gospodarce, prezydent odpowiedział, że „powinni byli o tym pomyśleć, robiąc rzeczy, które są teraz ujawniane”. FDR zastosował się do tego ostrzeżenia, zachęcając prawnika do walki z Johnem Pierpontem Morganem Jr.
Zamiast kontrolować amerykańską instytucję, jak wielu uważało 70 lat temu i dziś, JP Morgan Jr. faktycznie prowadził operację, która została wcześniej stworzona w połowie XIX wieku w ramach brytyjskiej infiltracji Ameryki. Jak zauważył historyk John Hoefle w badaniu EIR z 2009 roku:
„House of Morgan był tak naprawdę brytyjską operacją od samego początku. Zaczęło się jako George Peabody & Co., bank założony w Londynie w 1851 roku przez Amerykanina George’a Peabody’ego. Kilka lat później do firmy dołączył inny Amerykanin, Junius S. Morgan, a po śmierci Peabody firma stała się JS Morgan & Co. , a biuro w Nowym Jorku stało się JP Morgan & Co. Od swojej pierwotnej roli w pomaganiu Brytyjczykom w przejęciu kontroli nad amerykańskimi kolejami, bank Morgan stał się wiodącą siłą w wojnie oligarchii przeciwko systemowi amerykańskiemu, wykorzystując głębokie kieszenie swoich imperialnych władców stać się potęgą nie tylko w finansach, ale także w przemyśle stalowym, samochodowym, kolejowym, energetycznym i innych”.
Do 1933 roku House of Morgan stał się wielogłową hydrą, kontrolującą przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, holdingi, banki i niezliczone inne spółki zależne.
Kiedy JP Morgan jr. został wezwany do złożenia zeznań, bankier niósł na kolanach karła, szydząc z „cyrku komisji”. Gdy jednak pojawiły się pytania, aroganckiego bankiera zaskoczył dowód Pecory na tajne „listy preferowanych klientów” Morgana, polityków, których był właścicielem i którzy otrzymali akcje po obniżonych stopach procentowych.
Wymieniony wśród tysięcy zdrajców na tej liście, Pecora ujawnił byłego prezydenta Calvina Coolidge’a, sekretarza skarbu Coolidge Andrew Mellona (zwolennika Schacht-Hitlera od samego początku), finansisty Bernarda Barucha, sędziego Sądu Najwyższego Owena Robertsa i kontrolera Partii Demokratycznej Johna Jacoba Raskoba. Raskob był nie tylko głównym spekulantem, ale był także liderem Amerykańskiej Ligi Wolności który wielokrotnie próbował obalić FDR w latach 1933-1939 i działał na rzecz sprzymierzenia Ameryki z mocarstwami osi w latach 1939-1941.
Boskie ego Morgana zostało sprowadzone do poziomu śmiertelników, kiedy zdenerwowany bankier był w stanie tylko wielokrotnie odpowiedzieć „nie pamiętam”, gdy zapytano go, czy płacił podatki w ciągu ostatnich 5 lat. Jak się okazało, pod koniec procesu okazało się, że ŻADNA ze spółek zależnych House of Morgan nie płaciła żadnych podatków przez cały okres kryzysu i nie została przyłapana na hazardzie z aktywami deponentów z rachunków komercyjnych. Te rewelacje nie pasowały do ludzi umierających z głodu na ulicach Ameryki.
Podobne przejawy korupcji dokonywali szefowie Kohn Loeb, Chase Bank, Brown Brothers Harriman i inni.
W obliczu tych rewelacji magazyn The Nation donosił, że „Jeśli zdobędziesz 25 dolarów, jesteś złodziejem. Jeśli ukradniesz 250 000 dolarów, jesteś defraudantem. Jeśli ukradniesz 2,5 miliona dolarów, jesteś finansistą”.
Sojusznik Pecory, senator Burton Wheeler, powiedział, że „najlepszym sposobem przywrócenia zaufania do naszych banków jest wyciągnięcie z nich tych nieuczciwych prezesów i traktowanie ich tak samo, jak traktowaliśmy Ala Capone”.
FDR wysysa bagno
Gdy światło mocno rzucało się na ciemne cienie, w których mieszkają nikczemne stworzenia, takie jak JP Morgan i inne finansowe gremliny, ludność w końcu mogła zacząć rozumieć, jakie niesprawiedliwości spadły na nich w latach rozpaczy po 1929 roku. Chociaż nie każdy bankier poszedł do więzienia, jak by sobie tego życzył Wheeler czy Pecora, podano przykłady dziesiątków, którzy to zrobili i wielu innych, których kariera została haniebnie zakończona.
Co najważniejsze jednak, ta ekspozycja dała Franklinowi Rooseveltowi wsparcie potrzebne do osuszenia bagien i narzucenia bankom gruntownych reform.
W ciągu pierwszych stu dni FDR był w stanie:
1) Narzucić separację bankową Glass-Steagall (zmuszenie banków z Wall Street do zerwania ich funkcji i uniemożliwienie spekulantom hazardu aktywami produkcyjnymi)
2) Utworzyć Federalną Korporację Ubezpieczeń Depozytów (FDIC), która chroniłaby oszczędności obywateli przed przyszłymi kryzysami
3) Utworzyć Komisję Giełd Papierów Wartościowych w celu nadzorowania działalności Wall Street, w której składzie został mianowany komisarz Pecora w 1934 r.
4) Uwolnić szeroki kredyt za pośrednictwem Korporacji Finansowania Rekonstrukcji (RFC), która działała jako bank narodowy omijając prywatną Rezerwę Federalną, kierując 33 miliardy dolarów do gospodarki realnej do 1945 roku (więcej niż wszystkie prywatne banki komercyjne razem wzięte)
5) Nałożyć cła ochronne na rolnictwo, metale i towary przemysłowe, aby powstrzymać dumping tanich produktów w Ameryce i odbudować fizyczną gospodarkę Ameryki
6) Tworzenie rozległych prac publicznych, takie jak władze Tennessee Valley, tamy Grand Coulee, tamy Hoovera, rozwój St Laurence i niezliczone inne projekty, szpitale, szkoły, mosty, drogi i kolej w ramach Nowego Ładu, który działał wtedy na wiele sposobów jako pas Chin i Road Initiative w naszych czasach . Niestety Roosevelt zmarł, zanim ta nowa forma ekonomii politycznej mogła zostać umiędzynarodowiona za granicą w latach powojennych jako program antykolonialny.
Piękny zarys walki FDR przedstawiono w filmie z 2008 roku „1932: Mów nie o partiach, ale o zasadach uniwersalnych” .
Obalenie faszystowskiego zamachu stanu kiedyś i teraz
Komisja Ferdynanda Pecory tak intensywnie ukształtowała dynamikę Ameryki dzięki swojej prostej sile mówienia prawdy, że próby przeprowadzenia faszystowskiego zamachu stanu przeciwko FDR przy użyciu generała Smedleya Butlera również zostały cofnięte, zanim udało się to .
Butler przez kilka miesięcy grał zgodnie z planami Wall Street, zanim zdecydował się publicznie ogłosić gwizdek na kongresie. Butler ujawnił zamiar wykorzystania go jako „marionetkowego dyktatora”, prowadzącego tysiące amerykańskich legionistów podczas szturmu na Biały Dom, wypierając FDR.
Dziś często o tym zapomina się, ale na początku lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku Legion był wzorowany na faszystowskim squadristi Mussoliniego, a nawet jego przywódca Alvin Owsley w 1921 roku powiedział:
„Jeśli zajdzie taka potrzeba, Legion Amerykański jest gotowy do ochrony instytucji tego kraju i jego ideałów, w taki sam sposób, w jaki faszyści potraktowali destrukcyjne siły zagrażające Włochom. Nie zapominaj, że faszyści są dla dzisiejszych Włoch tym, czym Legion Amerykański dla Stanów Zjednoczonych ”.
Zdumiewające rewelacje Butlera wzmocniły popularne poparcie FDR i zaszczepiły dużą część populacji przed fałszywymi wiadomościami wypływającymi z agencji propagandowych z Wall Street rozsianych po mediach.
W 1939 Pecora napisał książkę pod tytułem „ Wall Street pod przysięgą: Historia naszej nowoczesnej Pieniądze zmieniaczami” [?? – admin] gdzie adwokat proroczo powiedział:
„Pod powierzchnią rządowej regulacji rynku papierów wartościowych te same siły, które wywołały gwałtowne spekulacyjne ekscesy„ dzikiej hossy ”z 1929 r., Nadal świadczą o ich istnieniu i wpływie. Chociaż obecnie są represjonowani, nie można wątpić, że przy odpowiedniej okazji wrócą do swojej zgubnej działalności”.
Pecora przeszedł do kolejnego ostrzeżenia, które obecne pokolenia powinny potraktować poważnie „Gdyby ujawniono w pełni, co zostało zrobione w ramach realizacji tych planów, nie przetrwałyby one długo w ostrym świetle rozgłosu i krytyki. Prawnicze szykany i ciemność były najmocniejszymi sojusznikami bankierów ”.
Dzisiejszemu krachowi gospodarczemu można zapobiec tylko wtedy, gdy lekcje z 1933 roku zostaną potraktowane poważnie, a patrioci, którzy faktycznie troszczą się o swoje narody i ludzie, przestaną legitymizować gospodarkę kasyna opartą na fikcyjnym kapitale, instrumentach pochodnych, niewolnictwie dłużnym i antyhumanizmie, która stała się tak powszechna w całym kraju. rządzące warstwy elity technokratycznej i bankowej próbują dziś kontrolować świat.
Ta elita, podobnie jak finansiści z lat dwudziestych, ostatecznie nie troszczy się o pieniądze jako cel, ale postrzega je jedynie jako środek do narzucenia światowej populacji faszystowskich form rządzenia. W ten sam sposób, w jaki wrogowie FDR z Wall Street / Londyn szukali wówczas światowego rządu pod nazistowskimi egzekutorami, dzisiejsi spadkobiercy tego antyludzkiego dziedzictwa kierują się religijnym zobowiązaniem do „zarządzania” nowym upadkiem światowej cywilizacji pod rządami Zielonego Nowego Ładu i rządu światowego.
Po co więc akceptować tę dystopijną przyszłość, skoro jaśniejsza jest nam oferowana przez sojusz Multipolar, na którego czele stoją dziś Rosja i Chiny?
Autor: Matthew Ehret Ostatnia aktualizacja: 7 października 2020 r
Matthew Ehret jest redaktorem naczelnym Canadian Patriot Review , ekspertem BRI ds. Taktycznych rozmów oraz autorem 3 tomów serii książek „Untold History of Canada” . W 2019 roku był współzałożycielem Fundacji Rising Tide z siedzibą w Montrealu, z którą można się skontaktować pod adresem matt.ehret@tutamail.com
Opublikowano za:
>https://fort-russ.com/2020/10/how-to-break-the-kneecaps-of-wall-street-sociopaths-before-its-too-late-ferdinand-pecora-revisited/
[Podziękowania dla komentatora Krnąbrny1 za nadesłanie i przetłumaczenie tego tekstu o historii walki z banksterami w USA w latach 30-tych ubiegłego wieku]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz