Polski kodeks honorowy - Władysław Boziewicz 21

ROZDZIAŁ XXI.

Pojedynek na pistolety.
Art. 318.
Obowiązują tutaj wszystkie w rozdziale XVI. i XVII. wymienione przepisy, o ile odnoszą się do
pojedynku na pistolety.
Art. 319.
Pojedynek na pistolety można obostrzać stosownie do stopnia obrazy:
a)   ilością wymienić się mających strzałów;
b)   sposobem strzelania.
Art. 320.
Przy najcięższym pojedynku, opiewaj ącym na zupełną niezdolność do pojedynku walczących —
dozwolona jest najwyżej trzechkrotna wymiana strzałów.
Bezskuteczna trzechkrotna wymiana strzałów, nawet przy pojedynkach „do zupełnej niezdolności",
nie pozwala na wymienienie choćby jednego, dalszego strzału.
Art. 321.
Z uwagi na sposób oddawania strzałów, znamy następuj ące rodzaje pojedynków:
1.   pojedynek ze stanowiskiem stałym, z dowolnym porządkiem strzałów lub na komendę;
2.   pojedynek z awansem;
3.   z awansem wzdłuż linii równoległych.
Art. 322.
Przeciwnicy nie mogą do siebie strzelać z odległości mniejszej niż 12 m.
Art. 323.
0   ile między sekundantami nie ma zgody co do dystansu, natenczas można:
a)   ustalić dystans przez losowanie;
b)   lub przez przyjęcie średni arytmetycznej; lub
c)   rozstrzygnąć spór uprzednim orzeczeniem sędziego rozjemczego.
Art. 324.
Przy zniewagach trzeciego i czwartego stopnia przysługuje obrażonemu prawo:
a)   oznaczenia rodzaju pojedynku;
b)   określenia dystansu.
Natomiast los rozstrzyga, który z przeciwników pierwszy oddaje strzał.
Art. 325.
W powietrze strzelać nie wolno. Strzał dany w powietrze, uważa się za uchylenie od pojedynku,
nawet wówczas, gdy go oddaje obraziciel.
Art. 326.
Strojem przy pojedynku pistoletowym jest anglez lub żakiet. Ubrań jasnych należy unikać. Wolno
postawić kołnierz anglezu lub żakietu, aby zasłonić białość kołnierzyka.
Art. 327.
Po przybyciu na miejsce i oznaczeniu dystansu, winni sekundanci zbadać wierzchnie okrycie piersi
swoich klientów, aby stwierdzić, czy w kieszeniach nie posiadają portfelu, pugilaresu, papierosów
1   t. p. przedmiotów, mogących osłabić bieg kuli.
Opór przeciw tego rodzaju badaniu jest jednoznaczny z odmową pojedynku.
Art. 328.
W obecności 4 sekundantów otwiera kierujący pojedynkiem kasetkę i dobywa pistolety, a sekun-
danci wręczają je kolejno swoim klientom, dla wypróbowania siły spadowej kurka.
Art. 329.
Po wypróbowaniu pistoletów następuje ich ładowanie. O ile pistolety ładują sekundanci, muszą to
w ten sposób czynić, by ładowanie odbywało się w oczach i pod kontrolą sekundantów
przeciwnika.
Art. 330.
Aby osiągnąć prawdopodobieństwo identycznej obu sztuk broni celności, należy baczyć, aby oba
pistolety naładowano jednakową ilością prochu tego samego gatunku, przy założeniu kuli na to, iż
mniej lub więcej silne przybijanie kuli przytyczką, może wpływać na różnicę w precyzyjności
strzału.
Art. 331.
Również powinni baczyć sekundanci, aby kabzla została szczelnie wciśnięta w piston — czego
można dokonać przez ostrożne i powolne opuszczanie kurka, a skoro tenże zupełnie zostanie
opuszczony, przez wolne, a silne naciskanie główki kurka.
Art. 332.
Następnie sekundanci ustawiaj ą przeciwników na wyznaczonych stanowiskach, zaś kierujący
pojedynkiem zwraca się do stron z krótką przemową, pouczającą strony o ważności pojedynku jako
rycerskiego spotkania, o obowiązkach walczących, warunkach starcia i o komendzie.
Art. 333.
Przy pojedynku na pistolety daje kierujący starcia następuj ące komendy:
a)   komendę „Gotuj!" — na którą przeciwnicy odwodzą kurki broni;
b)   „Pal!" — po której walczący oddają strzały w sposób i w kolejności warunkami określonej;
c)   „Stój!" — po drugiej komendzie nie wolno wystrzelić nawet wówczas, jeżeli walczący
poprzednio strzału nie dał.
Art. 334.
O ile jeden z walczących nie odda w czasie przepisanym strzału, uważa się tak, jakby go był oddał.
Art. 335.
Walczącym pozostawia się do woli używanie do strzału ręki prawej lub lewej, jednakowoż nie
wolno wspierać się ciałem o cokolwiek, ani też wspierać ręki przy strzale.
Art. 336.
Zasadniczo nie wolno sekundantom ustanowić w warunkach dłuższego czasu do oddania strzału,
niźli 20 sekund. Ranionemu przysługuje prawo oddania strzału w przeciągu 40 sekund od chwili
otrzymania rany, nawet wówczas, kiedy upadł na ziemię. Jednakowoż i wtedy nie wolno mu
wspierać się przy strzale w jakikolwiek sposób.
Art. 337.
Następnie jeden z sekundantów obrażonego bierze do każdej ręki jeden pistolet i ofiaruje je
klientowi, który jedną sztukę wybiera, zaś pozostałą oddaje sekundant jednemu z sekundantów
przeciwnika, który swemu klientowi wręcza pozostałą sztukę broni.
Art. 338.
Sekundanci stają w ten sposób, iż sekundanci jednego przeciwnika ustawiają się po jednej stronie
linii strzału, zaś sekundanci przeciwnika po drugiej w ten sposób, iż jeden ze sekundantów znaleźć
się musi u boku klienta strony przeciwnej.
Art.. 339.
W środku między walczącymi na zewnątrz linii strzału staje kierownik pojedynku i jeden przez
niego obrany sekundant, który po komendzie kierującego: „Pal!" liczy sekundy z trzymanego
w dłoni sekundnika półgłosem.
Art. 340.
Jeżeli jedna ze stron jest ranioną, a warunki starcia opiewają na walkę do niezdolności pojedyn-
kowej — względnie na kilkakrotną wymianę strzałów, natenczas na żądanie sekundantów należy
dalsze wymiany strzałów uskutecznić.
O ile lekarz ma głos decydujący, wówczas on rozstrzyga, czy ranny jest niezdolny do dalszej walki.
Art. 341.
Jeżeli jeden z przeciwników lub sekundantów dopuścił się ciężkiego złamania zasad
pojedynkowych, należy pojedynek natychmiast przerwać, spisać protokół zajścia, po czym
obowiązują postanowienia analogiczne rozdziału XIX.
Art. 342.
Jeżeli skutkiem złamania zasad pojedynkowych— jest śmierć jednego z walczących, należy
wypadek traktować jako morderstwo i protokół odnośny wraz z opinią obecnych przy pojedynku
lekarzy, przedłożyć bezzwłocznie władzom państwowym.
Art. 343.
O ile przy pojedynkach pistoletowych strzał zawiedzie z powodu wady materialnej, amunicji lub
broni — uważa się go jako oddany.