ROZDZIAŁ XXVI.
Po pojedynku.
Art. 382.
Z chwilą, kiedy sekundanci ewentualnie lekarze orzekają u jednego z walczących niezdolność do walki lub (zależnie od brzmienia warunków) pierwszą, drugą albo trzecią krew — kierownik starcia ogłasza pojedynek za ukończony i równocześnie stwierdza jego honorowy przebieg.
Art. 383.
Po ukończeniu pojedynku mogą sekundanci poczynić kroki, zmierzające do pojednania się przeciwników. Czynić to jednak mają dyskretnie i ostrożnie, aby przez odmówienie podania ręki, drugi przeciwnik nie został obrażony.
Art. 384.
Nikt nie ma obowiązku pojednania się z przeciwnikiem po pojedynku — jeżeli jednak pojednanie następuje, natenczas pierwszy podaje rękę przeciwnik nieuszkodzony w walce lub lżej ranny. Jeśli obaj przeciwnicy wyszli bez szwanku lub jednakowo ciężko zostali ranni, pierwszy ma podać rękę wyzwany.
Art. 385.
Następnym obowiązkiem sekundantów jest spisanie protokołu odbytego pojedynku. Spisanie to ma nastąpić bezpośrednio po pojedynku, a w każdym razie jeszcze tego samego dnia.
Art. 386.
Protokół odbytego pojedynku ma zawierać:
1. dokładną datę, czas co do godziny i miejsce starcia;
2. nazwiska: walczących, sekundantów, prowadzącego starcie i lekarzy;
3. przebieg starcia uwidaczniający ilość złożeń, względnie wymiany strzałów;
4. kto, przy którym złożeniu (wzgl. wymianie kul) odniósł ranę;
5. opisanie rany;
6. zarządzone pauzy i przerwy starcia;
7. który z walczących i na jakiej podstawie uznany został za niezdolnego do dalszej walki (przy pojedynkach do niezdolności);
8. stwierdzenie honorowego przebiegu starcia, względnie dokonane złamanie zasad honorowych;
9. podanie, czy nastąpiło pojednanie się przeciwników, czy nie;
10. podpisy czterech sekundantów.
Art. 387.
Protokół odbytego pojedynku należy wygotować w dwóch egzemplarzach i doręczyć po jednym egzemplarzu każdemu przeciwnikowi. Protokół taki stanowi dowód honorowego zakończenia sprawy.
Art. 388.
O postępowaniu w razie pogwałcenia zasad honorowych pojedynku traktuje rozdział XIX.
Art. 389.
Należy zaniechać odwiedzenia ciężko rannego przeciwnika, tym więcej, jeżeli znajduje się przy rodzinie, gdyż wystarcza zasiągnięcie przez sekundantów wiadomości o stanie zdrowia rannego.
Art. 390.
Po honorowo odbytym pojedynku nie należy nigdy roztrząsać powodu tegoż, charakteru zniewagi, która pojedynek wywołała, lub wdawać się w polemikę na jakikolwiek temat, związany z raz już załatwionym zajściem.
POPRZEDNI ROZDZIAŁ
SPIS TREŚCI
NASTĘPNY ROZDZIA
ROZDZIAŁ XXVI.
Po pojedynku.
Art. 382.
Z chwilą, kiedy sekundanci ewentualnie lekarze orzekają u jednego z walczących niezdolność do walki lub (zależnie od brzmienia warunków) pierwszą, drugą albo trzecią krew — kierownik starcia ogłasza pojedynek za ukończony i równocześnie stwierdza jego honorowy przebieg.
Art. 383.
Po ukończeniu pojedynku mogą sekundanci poczynić kroki, zmierzające do pojednania się przeciwników. Czynić to jednak mają dyskretnie i ostrożnie, aby przez odmówienie podania ręki, drugi przeciwnik nie został obrażony.
Art. 384.
Nikt nie ma obowiązku pojednania się z przeciwnikiem po pojedynku — jeżeli jednak pojednanie następuje, natenczas pierwszy podaje rękę przeciwnik nieuszkodzony w walce lub lżej ranny. Jeśli obaj przeciwnicy wyszli bez szwanku lub jednakowo ciężko zostali ranni, pierwszy ma podać rękę wyzwany.
Art. 385.
Następnym obowiązkiem sekundantów jest spisanie protokołu odbytego pojedynku. Spisanie to ma nastąpić bezpośrednio po pojedynku, a w każdym razie jeszcze tego samego dnia.
Art. 386.
Protokół odbytego pojedynku ma zawierać:
1. dokładną datę, czas co do godziny i miejsce starcia;
2. nazwiska: walczących, sekundantów, prowadzącego starcie i lekarzy;
3. przebieg starcia uwidaczniający ilość złożeń, względnie wymiany strzałów;
4. kto, przy którym złożeniu (wzgl. wymianie kul) odniósł ranę;
5. opisanie rany;
6. zarządzone pauzy i przerwy starcia;
7. który z walczących i na jakiej podstawie uznany został za niezdolnego do dalszej walki (przy pojedynkach do niezdolności);
8. stwierdzenie honorowego przebiegu starcia, względnie dokonane złamanie zasad honorowych;
9. podanie, czy nastąpiło pojednanie się przeciwników, czy nie;
10. podpisy czterech sekundantów.
Art. 387.
Protokół odbytego pojedynku należy wygotować w dwóch egzemplarzach i doręczyć po jednym egzemplarzu każdemu przeciwnikowi. Protokół taki stanowi dowód honorowego zakończenia sprawy.
Art. 388.
O postępowaniu w razie pogwałcenia zasad honorowych pojedynku traktuje rozdział XIX.
Art. 389.
Należy zaniechać odwiedzenia ciężko rannego przeciwnika, tym więcej, jeżeli znajduje się przy rodzinie, gdyż wystarcza zasiągnięcie przez sekundantów wiadomości o stanie zdrowia rannego.
Art. 390.
Po honorowo odbytym pojedynku nie należy nigdy roztrząsać powodu tegoż, charakteru zniewagi, która pojedynek wywołała, lub wdawać się w polemikę na jakikolwiek temat, związany z raz już załatwionym zajściem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz