ROZDZIAŁ XXIV.
Pojedynek z awansem wzdłuż linii równoległych.
Art. 364.
Przy tej najniebezpieczniejszej odmianie pojedynku pistoletowego wykreślają sekundanci na miej-
scu starcia dwie linie równoległe, t. zw. linie awansu, przestrzegając następuj ących zasad:
a) długość linii ma wynosić 20 m.
b) odległość ich od siebie 12 m.
Art. 365.
Przeciwników ustawiają sekundanci na przeciwległych końcach linii przeciwległej.
Art. 366.
Po ustawieniu przeciwników, naładowaniu broni i wręczeniu jej przeciwnikom, zwraca się do nich
kierujący starciem z jasnym wyszczególnieniem zasad tego rodzaju starcia, po czym podaje
komendy: „Baczność!" i „Pal!".
Art. 367.
Po komendzie „Pal!", wolno przeciwnikom albo natychmiast wystrzelić, albo też rozpocząć awans
po swej linii w kierunku przeciwnika i w każdej chwili strzelić, celując przez czas dowolny,
przerywając celowanie nawet kilkakrotnie.
Art. 368.
O ile jeden z przeciwników nie ruszył się z miejsca, może drugi podejść po swej linii aż do miejsca
przeciwległego tak, iż obu rozdzielać będzie przestrzeń 12 m. i stąd dać ognia.
Art. 369.
Na wszelki sposób strzał musi nastąpić w ciągu l minuty po komendzie.
Art. 370.
Po oddanym strzale należy stanąć nieruchomo i w tej pozycji oczekiwać strzału przeciwnika, który
może zbliżyć się i oddać strzał w przeciągu pół minuty po strzale poprzednim.
Art. 371.
Tempo awansowania jest dowolne. Musi to być jednak chód. Poruszać się po linii skokami lub
biegiem nie wolno. Zabronionym jest również zboczyć z linii awansu, lub cofać się.
ROZDZIAŁ XXV.
Pojedynki obostrzone i pojedynki amerykańskie.
Art. 372.
Pojedynkami obostrzonymi nazywamy starcia, przy których sekundanci w warunkach pojedynku
postanawiają, by przeciwnicy po bezskutecznym użyciu jednej broni, ujęli za inną broń honorową.
Art. 373.
Sekundantom dozwalają postanowienia honorowe na spisanie warunków pojedynku obostrzonego,
przy zachowaniu następuj ących prawideł:
a) obostrzenie pojedynku może nastąpić tylko przy ciężkim naruszeniu honoru jednego z przeciwni-
ków, tegoż żony, narzeczonej, matki, siostry lub czci familii, albo też przy zniewadze czynnej.
Spisywanie warunków obostrzonego pojedynku przy wszystkich innych obrazach pociąga za sobą
niehonorowość spisujących warunki sekundantów;
b) obostrzyć pojedynek można tylko bronią honorową, przy zastosowaniu wszelkich w niniejszym
kodeksie umieszczonych postanowień;
c) przeciwnicy mogą uj ąć za broń drugą tylko wówczas, jeżeli użycie broni pierwszej pozostało bez
rezultatu, np. trzechkrotna, bezskuteczna wymiana strzałów, albo uniemożliwiło przeciwnikom lub
jednemu z nich władanie bronią pierwszą przy zachowaniu zdolności do walki bronią drugą.
Art. 374.
Jeżeli przeciwnik zdolny jest wprawdzie do walki bronią drugą, jednakowoż rana, zmęczenie lub
zdenerwowanie widocznie przechyla wynik na jego niekorzyść — należy zaniechać użycia drugiej
broni.
Art. 375.
O tym, czy przeciwnicy zdolni są do walki drugą bronią, orzekają zawsze lekarze. Zastrzeżenie
sekundantów, umieszczone w warunkach starcia, zastrzegające im głos w tej kwestii decydujący,
a pozostawiające lekarzom głos doradczy — jest nieważne i bez znaczenia.
Art. 376.
Opinia obu lekarzy musi być jednomyślna. W razie gdy jej nie ma, odzyskują sekundanci prawo de-
cyzji o użyciu drugiej broni.
Art. 377.
Obostrzać pojedynek można tylko w ten sposób, iż przeciwnicy:
a) po walce na szable lub szpady użyją pistoletów lub
b) po trzykrotnej wymianie kul ujmą za szable lub szpady.
Art. 378.
Niedozwolone jest obostrzenie pojedynku przez przydanie broni cech, których broń honorowa nie
posiada (np. gwinty do pistoletów). Taki pojedynek jest aktem niehonorowym, a osoby, biorące
w nim udział staj ą się niehonorowymi.
Art. 379.
Pojedynkiem amerykańskim nazywamy pojedynek, w którym o życiu i śmierci przeciwników lub
0 nadaniu jednemu z nich w jakikolwiek sposób widocznej przewagi podczas walki — decyduje los
(np. pojedynek nakazujący przeciwnikowi wyciągającemu los, popełnienie samobójstwa, lub
w którym los rozstrzyga, który z przeciwników posługiwać się będzie bronią nabitą, a który
nienabitą i t. p.).
Pojedynki amerykańskie są aktem niehonorowym, nie mającym nic wspólnego z odwiecznymi
zasadami honoru i ściągają niehonorowość na wszystkie osoby biorące w nich udział.
Art. 380.
Niedozwolone są również t. zw. pojedynki wyjątkowe, pod pojęcie których podciągamy wszystkie
inne formy starcia dwóch osób, a które nie są pojedynkami amerykańskimi, ani też walką hono-
rową. Z nadzwyczaj wielkiej ilości takich pojedynków wyj ątkowych wyliczamy przykładowo:
1. pojedynek na broń gwintowaną;
2. pojedynek pistoletowy na odległość mniejszą niż 12 m. lub z nieograniczonym czasem do
celowania;
3. pojedynek, w którym przeciwnicy obróceni do siebie plecami, odwracają się na komendę
1 równocześnie strzelają;
oraz inne bardziej fantastyczne:
4. pojedynek na szable, przy czym obaj przeciwnicy maj ą zawiązane oczy;
5. pojedynek na noże;
6. odbyty konno;
7. z jednym pistoletem;
8. na szable w ciemnościach, przy czym jeden z przeciwników ma w ręku latarkę, zaś drugi chustę,
którą usiłuje latarkę przeciwnika zgasić;
9. pojedynki, mające miejsce bezpośrednio po obrazie.
Art. 381.
Zarówno ci, którzy bezpośrednio biorą czynny udział w tego rodzaju pojedynkach, jak również ci,
którzy przy nich interweniują, np. sekundanci, kierujący starciem — stają się niehonorowymi.
Wyjątek stanowią lekarze, których funkcje zasadzają się zawsze na względach właściwie pojętej
humanitarności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz