Kobieta i hinduizm

 Kobieta i hinduizm

W Pismach Wedyjskich można odnaleźć wiele tekstów rozważających rolę kobiety, która jest przez nie jednoznacznie określana. W Bhagardgiecie stwierdza się, że mężczyzna jest istotą wyższą od kobiety, a sama kobieta jest źródłem pokus i jego przeszkodą w rozwoju życia duchowego. Kobiety są określane jako istoty łatwo ulęgające deprawacji, dlatego mają one znajdować się pod ścisła kontrolą. Pisma Wedyjskie pojecie rozwoju duchowego odnoszą praktycznie wyłącznie do mężczyzn, roi się w nich od stwierdzeń, że kobieta hipnotyzuje mężczyzn odciągając ich od spraw ducha, że przez nią mężczyzna łatwo może poddać się panowaniu materii itp. Kobieta sprowadzona została do roli kusicielki starającej się utrudnić lub wręcz uniemożliwić rozwój duchowy mężczyźnie, który jest przedstawiony jako istota wybrana do osiągnięcia wyżyn duchowych.

„Kobieta, która na początku jest bardzo atrakcyjna, lecz bardzo niepokojąca na końcu, jest dokładnie jak kwiat, piękny na początku i wstrętny na końcu. Będąc z kobietą, żywa istota uwikłana jest w pożądliwe pragnienia i oddaje się przyjemnością seksualnym” (Canto 4cz.2). Jak wynika z powyższego cytatu kobieta nie jest nawet zaliczana do istot żywych, a na pewno jest wstrętną bo doprowadza żywe istoty (mężczyzn) do grzesznych pragnień seksualnych. Dalej można przeczytać; ”pragnienie seksualne kobiety jest dziewięć razy silniejsze niż u mężczyzn”; no i jak ten biedny słabowity mężczyzna może się oprzeć tej dziewięciokrotnie wyższej sile?

Święte teksty hinduizmu stwierdzają też z naciskiem, iż kobiety są pod wpływem emocji, są mniej inteligentne i są pazerne na korzyści materialne. O niższości poziomu intelektualnego kobiety mówi się w tych tekstach bardzo często, liczne są też opisy zachowań kobiety świadczących o ich życiu psychicznym i tak np. poruszanie noga po ziemi oznacza, że kobieta intensywnie myśli. Natomiast doskonała, świetlana istota męska zapewne nigdy nie bywa pod wpływem emocji (ach, jacy ci mężczyźni są opanowani), mężczyzna jest super inteligentny (męska mądrość jest niezmierzona i to zapewne w ramach tej mądrości mężczyźni mordują się wzajemnie podczas wojen) i absolutnie, pod żadnym pozorem nie jest zachłanny (bezinteresowność mężczyzn jest nieograniczona) no i mężczyzna myśląc nie porusza noga po ziemi.

Opisywane są tez zalety kobiety a są nimi m.in. posłuszeństwo rozumiane jako bezwzględne podporządkowanie się woli mężczyzny z rodziny; ojcu i braciom; wreszcie niewolnicze posłuszeństwo wobec męża. Postęp kobiety samorealizacji duchowej (oczywiście na poziomie niższym niż ten możliwy do osiągnięcia przez mężczyznę) oprócz religijności i skromności może zapewnić jedynie posłuszeństwo i wierność swojemu mężowi, który nie jest wybrany przez kobietę tylko przez ojca.

Oczywiście dziewictwo kobiety w chwili zawierania małżeństwa jest niezbędne i aby ten nakaz wypełnić aż do ślubu powinna być ona dopilnowana, nie do pomyślenia jest np. samotne jej wychodzenie z domu. Święte teksty stwierdzają, ze gdy kobieta dozna pierwszego krwawienia natychmiast staje się pełną pragnień seksualnych. Dlatego obowiązkiem ojca jest wydanie córki za maż zanim osiągnie wiek dojrzewania płciowego, gdyż podobno inaczej będzie ona upokorzona nie mając męża. Tak wiec nakazem religijnym jest wydawanie za maż małych dziewczynek nie mających nawet wpływu na wybór swego męża.

Jeżeli maż ulega kontroli żony (np. poprzez dopuszczenia partnerstwa w małżeństwie) to tym samym poświęca on swoja cechę dobroci i podporządkowuje się cechom pasji i ignorancji. Taki wiec mężczyzna z natury jest dobry, ale swa dobroć straci gdy będzie słuchał żony i gdy będzie ja traktować na równi z sobą. Mężczyzna może zachować swoja dobroć tylko wtedy gdy będzie w sposób bezwzględny narzucał swoja wole żonie, gdy jej słuch zostaje podporządkowany demonicznym cechom kobiety.

Jak bezwzględny i okrutny jest obowiązek wierności żony wobec męża świadczy fragment Ramajany opisujący wyzwolenie swoje żony z niewoli. Porwana Site Rama wyzwolił nie dlatego, że jej współczuł i chciał jej pomoc (podobno przed porwaniem bardzo ja kochał) lecz wyłącznie dla ochrony rodu (rzecz jasna męskiej linii). Site, jej pan-mąż „powitał” z oziębłością i powiedział iż święte obyczaje zabraniają powrotu do normalnego małżeństwa kobiecie, która przebywała samotnie w domu obcego mężczyzny, nawet wtedy gdy została do tego zmuszona siłą, tak więc nie może być mowy o dalszym wspólnym życiu małżeńskim. Rama powiedział jej, że w tej sytuacji może ona sobie iść sobie gdzie zechce bo on nie chce już mieć z nią nic wspólnego. Sita słysząc to wpadła w rozpacz, raz, ze kochała Rame, dwa że jako kobieta wyrzucona z domu przez męża stawała się dosłownie śmieciem bez nawet szczątkowych praw. Sita wiec w tej sytuacji rzuciła się, zgodnie z nakazem tradycji w płomienie lecz nie spłonęła gdyż z opresji wybawił ja bóg Agni, który wyprowadzi ją z ognia i oddal Ramie ze słowami błogosławieństwa. Rama przyjął ją z powrotem gdyż udowodniła swoją wierność. Sita przeżyła więc „sad płomieni” ale niezliczone miliony innych kobiet zmuszonych do tego samego ginęło w męczarniach płonąc na stosach, a żaden bóg nie chciał im pomoc.

„Wierna żona nie może żyć bez swego pana-męża, dlatego wszystkie wdowy zwykły dobrowolnie wchodzić w ogień trawiący zwłoki ich mężów. Zwyczaj ten powszechny był w Indiach, ponieważ wszystkie żony były oddane i wierne swym mężom. Później wraz z postępem wieku Kali, przywiązanie żon do mężów zaczęło stopniowo słabnąć i też zwyczaj dobrowolnego wstępowania w ogień zniknął.” Tak pisze w Canto 32 wielki guru Hare Kriszna Prabhupada. Niestety w obecnym, okropnym, złym i bez wątpienia niehumanitarnym wieku Kali , te podłe kobiety nie chcą się już żywcem spalać się na stosie po śmierci ich panów-mężów i dlatego jest na świecie tyle zła i dysharmonii.

A to dalsze zalecenia: „Pełnienie służby dla męża, bycie zawsze życzliwie uosobiona do męża, bycie jednakowo dobrze uosobiona do krewnych i przyjaciół męża oraz zachowanie ślubów złożonych mężowi, są to cztery zasady, których powinny przestrzegać kobiety. Kobieta musi się wspaniale ubierać i zdobić złotymi ozdobami dla przyjemności męża. Kobieta musi być gotowa spełniać pragnienia swojego męża” (Canto 7,11). Wszystko dla męża, nic dla siebie.

Przy wyborze żony (czy raczej przy kupieniu) należy zwrócić uwagę na takie cechy jak atrakcyjność fizyczna, płodność, wierność czyli podporządkowanie się mężczyźnie, tolerancje wobec błędów popełnionych przez mężczyznę. Kobieta natomiast nie ma nic do gadania - musi spełniać wszelkie zachcianki męża, nie może sama wybrać męża a mąż może ją karać za wszystko co mu się nie spodoba.

W pożyciu seksualnym satysfakcja kobiety również nie ma żadnego znaczenia, jest ona jedynie ciałem służącym rozkoszy mężczyzny. Kobiety są pouczane o sposobach mających dostarczać jak największe przyjemności mężczyźnie, same zaś maja się zadowalać rozkoszą jaka osiągają przy zadawalaniu mężczyzny.

Właściwym modelem życia mężczyzny jest spłodzenie dzieci (oczywiście najlepiej samych chłopców) następnie porzucenie rodziny i oddanie się duchowemu rozwojowi - dalsze losy rodziny, w szczególności żony są już nieistotne. ”Mężczyzna powinien stopniowo porzucać nadmierne przywiązanie do żony, pod wpływem którego myśli, że jest ona jego lepszą połową lub jest z nim tożsama (...) należy porzucić przywiązanie do żony”(Cento7).

W hinduizmie życie seksualne, małżeństwo, rodzina są traktowane jako niższe formy bytu, stwarzające zagrożenie dla rozwoju duchowego; tylko asceza w męskim towarzystwie prowadzi do zbawienia. „Z myślą o wygodach cielesnych człowiek wybiera sobie żonę”(Canto2), no tak, człowiek to znaczy mężczyzna, któremu kobieta potrzebna jest jedynie do zaspakajania żądzy seksualnych.

Wielki mistrz Hare Kriszna, Prabhupada, jak przystało ortodoksyjnemu wyznawcy hinduizmu, pisze o kobietach jak istotach skłonnych do upadku, niezbyt inteligentnych i niegodnych zaufania. Oczywiście wyklucza to aby kobieta, będąc w swej naturze istotą nieczystą, mogła kiedykolwiek zostać nauczycielką duchową.

Prabhupada powiedział: ”Mózg kobiety jest o połowę mniejszy od mózgu mężczyzny i z tego powodu są one głupsze”. Za to odkrycie powinien chyba dostać nagrodę Nobla bo mózg kobiety rzeczywiście jest trochę mniejszy, ale na pewno nie o połowę. A taki słoń na przykład, ma mózg większy od mężczyzny, no więc wynika z tego, że słoń jest mądrzejszy. Jedno jest pewne, głosząc takie teksty Prabhupada udowadnia, że w jego męskim, większym guru-mózgu są śladowe ilości myślących komórek. Prabhupada zawsze twierdził, że rola kobiety jest służenie mężczyźnie; ojcu, braciom, mężowi, guru i rodzenie dzieci dla chwały Kriszny. Według niego skala ewolucji jest następująca; mężczyzna – krowa – kobieta – pies. Jak z tego widać prędzej krowa osiągnie doskonałość duchową niż kobieta. Ach, jakie wspaniale mądrości powstały w tym guru - mózgu.

W dzisiejszych Indiach pozycja i swoboda kobiety jest z pewnością większa niż jeszcze 50-60 lat temu. Obecnie kobiety już nie rzucają się w płomienie (dobrowolnie, z własnej nieprzymuszonej woli) lecz los wdów mimo to jest przeważnie bardzo smutny. Powtórne wyjście za mąż po śmierci męża, jest powszechnie uważane za czyn ohydny i bardzo grzeszny. Wdowy są bardzo często odtrącane przez rodziny lub z ledwością tolerowane. Indyjski rząd i rożne instytucje charytatywne są zmuszane budować tysiące przytułków dla wdów, w których spędza resztę życia w poczuciu hańby, ze żyją dłużej niż ich mężowie.

We wrześniu 1994 r. Parlament indyjski zakazał przeprowadzania testów prenatalnych mających na celu określenia płci płodu gdyż dzięki temu były masowo usuwane płody żeńskie, dziewczynki, są bowiem niepożądane w rodzinie. Córka jest ciężarem, a jej urodzenie może zniechęcić męża do żony. Los kobiet rodzących same dziewczynki bywa tragiczny. Najbardziej rozpowszechnionym sposobem jest dokonywanie morderstw na żonach, jest to oblanie ich benzyna lub inna substancja palną i podpalenie. Takich przypadków w każdym roku notuje się tysiące, natomiast wyroków skazujących morderców jest niewiele (fakt, że gdy już są ,to są one bardzo surowe) gdyż brakuje świadków i dowodów popełnionego morderstwa. Zawsze jest to tłumaczone jako nieszczęśliwy wypadek np. kobieta w kuchni przez nieuwagę wylała tłuszcz na ubranie, benzynę czy coś innego, obok palił się ogień i ubranie się zajęło, a jedwabne sari plonie błyskawicznie. Po prostu wypadek i tyle a morderca szuka sobie następnej żony. Według danych UNICEF-u hinduskie dziewczynki dostaj mniej pokarmu od chłopców, wcześniej są odstawiane od piersi, mniej kształcone, gorzej opłacane. Życie kobiety i Indiach jest nadal ciężkie i bardzo często pełne poniżenia.

A na koniec pewna ciekawostka, otóż Kriszna miał 16.108 żon z którymi spłodził 180.000 synów i ani jednej córki. Najwyraźniej płodzenie córek było poniżej jego godności i wielkości Kriszny. Z Canto 1 wynika, że każda z żon miała pałac pełen luksusów i przepychu a wokół pałacu piękny ogród. Żony pod nieobecność Kriszny, który ze względu na ich wielką liczbę i jego obowiązki, trwała bardzo długo, miały obowiązek oddawać się medytacja. Nie mogły prowadzić publicznego życia, obowiązywał je zakaz wychodzenia poza obręb pałacu. Nie mogły też ozdabiać swojego ciała gdyż upiększać się mogły tylko w czasie obecności Kriszny, aby cieszyć jego oczy. Nawet śmiać się nie mogły, bo okazywanie radości podczas nieobecności Kriszny to wielka zbrodnia. Jedynie co mogły, a raczej bezwzględnie musiały oddawać się medytacji o doskonałości Kriszny i oddaniu wobec wspanialej osoby.

Radek Kisielewski

http://www.innyswiat.most.org.pl/07/kobietai.htm