6. Bóle głowy

 6. Bóle głowy

Bóle głowy są znane dopiero od kilku stuleci. Nasilają się  zwłaszcza w krajach cywilizowanych, gdzie dwadzieścia  procent ludzi „zdrowych” przyznaje się, że cierpi na tę  dolegliwość. Statystyki wykazują, że dotyka ona nieco  częściej kobiety, zwłaszcza osoby z „warstw wyższych”. Nie  będzie nas to dziwić, jeśli spróbujemy połamać sobie trochę  głowę nad symboliką głowy. Głowa to szczególny biegun  w stosunku do brzucha. Jest najwyższą instancją naszej  konstrukcji cielesnej. Reprezentuje górę, podczas gdy  brzuch – dół.
Głowa to miejsce, gdzie zamieszkuje rozum, rozsądek,  myśl. Kto działa bez głowy, działa nierozsądnie. Można  komuś zawrócić w głowie, ale wtedy nie należy się spodzie­wać, że będzie on postępował z głową. Uczucia tak irrac­jonalne jak miłość są szczególnie groźne dla głowy, więk­szość ludzi traci przecież głowę z miłości (a jeśli nie, to  głowa bardzo ich boli!). Bywają jednak wśród nas tacy  twardogłowi, którzy nie muszą się obawiać, że stracą głowę,  nawet wtedy gdy chcą przebić gzową mur. Niektórzy  twierdzą, że tę szczególną niewrażliwość można wytłuma­czyć osobliwą ciasnotą umysłu, ale nie zostało to potwier­dzone naukowo.
Ból głowy o charakterze opasującym jest bólem roz­lanym i najczęściej utrzymuje się przez całe godziny, dni, tygodnie... Powstaje prawdopodobnie na skutek za wyso­kiego napięcia naczyń krwionośnych. Towarzyszy mu nieje­dnokrotnie silne napięcie mięśni głowy jak też mięśni w okolicach ramion, pleców i kręgosłupa szyjnego. Tego rodzaju ból głowy występuje często, gdy człowiek znajduje się pod silną presją lub też w obliczu zadań przekraczających jego możliwości.
To „droga w górę” powoduje przeciążenie naszego górnego bieguna, głowy. Człowiek cierpiący na bóle głowy to często człowiek bardzo ambitny, perfekcjonista, który stara się przeforsować swoją wolę (przebić głową mur). Zbyt łatwo w takich wypadkach ambicja i żądza władzy uderzają do głowy, gdyż ten, kto kieruje się w swym postępowaniu tylko głową, kto akceptuje tylko to, co racjonalne, rozsądne i rozumne, i tak też żyje, szybko traci związek ze swym „dolnym biegunem”, a tym samym i swoje korzenie, które mogą mu dawać w życiu oparcie. Po prostu głowa mu ciąży. Wymogi dolnej części ciała jednak i jego najczęściej nie­świadome funkcje są – patrząc z perspektywy ich rozwoju historycznego – starsze niż umiejętność rozsądnego myś­lenia, która jest późnym osiągnięciem człowieka, datującym się dopiero od czasu rozwoju kory mózgowej.
Człowiek posiada dwa ośrodki centralne: serce i mózg – czucie i myślenie. Człowiek naszych czasów i naszej kultury rozwinął w szczególnym stopniu siły swego mózgu i dlatego grozi mu niebezpieczeństwo, że zaniedba swój drugi ośrodek, serce. Nie ma jednak powodu, by w związku z tym potępiać myślenie, rozum, mózg. Żaden z dwóch ośrodków nie jest lepszy lub gorszy od drugiego. Człowiek nie powinien się opowiadać za jednym lub drugim, lecz dążyć do osiągnięcia równowagi między nimi.
Ludzie, u których dominuje biegun dolny, brzuch, też nie są zdrowi. Nasza kultura jednak w takim stopniu rozwinęła biegun górny, że najczęściej odczuwamy deficyt w dolnym.
Rodzi się teraz następny problem, a mianowicie w jakim celu używamy naszego rozumu. Najczęściej wykorzystuje­my zdolność racjonalnego myślenia do zabezpieczenia swe­go ja. Stosując przyczynowe schematy myślenia, próbujemy lepiej chronić się przed losem, aby móc umacniać swoje ego. Takie postępowanie jest koniec końców zawsze skazane na niepowodzenie. Prowadzi, podobnie jak budowa wieży Babel, w najlepszym razie do chaosu. Głowa nie może stać się samodzielna i próbować funkcjonować z pominięciem brzucha, serca. Ten, kto odrywa myślenie od bieguna dolnego, odcina się od korzeni. Funkcjonalne myślenie nauki na przykład jest myśleniem pozbawionym korzeni. Brakuje mu więzi z praprzyczyną – z religią. Człowiek, który kieruje się w swym postępowaniu wyłącznie głową, wdrapuje się na majaczące gdzieś w górze szczyty, nie będąc zakotwiczonym w dole. Nic dziwnego, że kręci mu się w głowie. Głowa bije na alarm.
Głowa najszybciej ze wszystkich narządów reaguje bó­lem. W innych organach muszą najpierw nastąpić głęboko sięgające zmiany. Głowa jest naszym najczulszym czuj­nikiem ostrzegawczym. Jej ból wskazuje, że nasze myślenie idzie w złym kierunku, że posługujemy się nim w niewłaś­ciwym celu, że dążymy do czegoś ryzykownego. Bije na alarm, gdy łamiemy sobie głowę bezowocnymi rozmyś­laniami nad najwymyślniejszymi sytuacjami, przed którymi chcemy się zabezpieczyć. Człowiek w ramach swej material­nej formy egzystencji nie może się przeciwko niczemu zabezpieczyć – wszelkie próby, jakie podejmuje, są po prostu śmieszne.
Głowimy się nad sprawami zupełnie nieistotnymi, aż nam huczy w czaszce. Po napięciu przychodzi odprężenie, ale jest to tylko inne słowo oznaczające uwolnienie. Gdy głowa bije na alarm, najwyższy czas uwolnić się od myśli o własnym ja, od ambicji, która pcha nas w górę, pozbyć się uporu i zawziętości. Najwyższy czas skierować swój wzrok ku dołowi i przypomnieć sobie o swoich korzeniach. Nie sposób pomóc tym, którzy te sygnały ostrzegawcze przez całe lata tłumią tabletkami przeciwbólowymi – ryzykują oni głową.