Również Ks. K. Milik odpowiada na tak postawione pytanie: “Jaki był stosunek do Polaków Ks. Newgera byłego wikariusza generalnego Kardynała Bertrama? odpowiada: Niemcy liczyli, że właśnie on zostanie Administratorem Apostolskim.”

 

1. Również Ks. K. Milik odpowiada na tak postawione pytanie: “Jaki był stosunek do Polaków Ks. Newgera byłego wikariusza generalnego Kardynała Bertrama? odpowiada: Niemcy liczyli, że właśnie on zostanie Administratorem Apostolskim.”

   Odpowiedź: “Ks. Prałat Newger był raczej niechętnie ustosunkowany do Polaków. Po śmierci Kard. Bertrama Niemcy prawidłowo spodziewali się objęcia rządów przez jednego z prominentów, współpracowników Zmarłego.

   Proszę zapisać sobie w pamięci, że w Rzeszy Niemieckiej Archidiecezja Wrocławska to potęga przywódcza nie tylko w życiu kościelnym, ale i politycznym – to brama otwarta na wschód..

   I nikt z Niemców nie przypuszczał, że Polak mógłby przejąć władzę jurysdykcyjną w tej archidiecezji.

   Po przejęciu tej władzy przeze mnie, Ks. Prałat Newger przychodził do mnie i rozmawialiśmy szczerze i swobodnie. Przekonywałem go, że Odra – Nysa będzie granicą, on to uważał za niemożliwość.

   Inny z prominentów, też w swobodnej i szczerej rozmowie z serdeczną otwartością wypowiadał się, uderzając palcem w swoją głowę: “Ekscelencjo – w tę moją głowę absolutnie nie może sobie obprominentówtorować wejście myśl, że Wrocław mógłby być polskim”.

   Odpowiedziałem mu: “Wierzę Drogiemu Prałatowi, ale tak będzie a my współpracujemy razem mimo tej różnicy nad zbawieniem naszych narodów.

   Dlatego to Niemcy podnieśli taki alarm sprzeciwu po moim pierwszym liście pasterskim. (List: K. Milik do J. Pietrzaka. 17 02. 1974. Zbiory własne)

   Niemcy, a przede wszystkim niemieccy duchowni nie lubią głosić prawdy,

   że to Międzynarodowa Komisja wszystkich państw nakazała wysiedlić niemiecką ludność i szerzą fałsz propagandy: “wypędzeni przez Polaków”. (List: Ks. K. Milik do J. Pietrzaka. 3.10.1974. Zbiory własne)

   5. Czy nastąpiło uznanie podjętych decyzji przez Sekretariat Stanu.

   Na postawione pytanie: “Czy ustanowieni przez Prymasa Administratorzy Apostolscy zostali uznani przez Watykan, Ks. K. Milik, nie tylko świadek tamtych dni, ale i osoba szczególnie zainteresowana bowiem był jednym z 5 nowo mianowanych administratorów apostolskich odpowiada: “ pytanie brzmi może paradoksalnie.

   Mądre jest to stwierdzenie paradoksu, boć przecież Watykan nas ustanowił przez swego pełnomocnika o niesłychanym zakresie kompetencji.

   Ponieważ rozwijamy nasz proceder wyjaśnienia, w dziedzinie prawa, obowiązuje nas ścisła prawnicza logika we wnioskowaniu.

   Jeżeli premier PRL udzielił ambasadorowi PRL pełnomocnictwa do wykonania nadzwyczajnej czynności w imieniu PRL to dopełniona ta czynność nie potrzebuje już uznania przez Premiera.

   ==================
   W szeregach ludności niemieckiej jest dotychczas miłosierdzie jeszcze często uważane jako słabość”. (Sprawozdanie z działalności Administracji Apostolskiej Dolnego Śląska od 1.09.1945 – 31.10. 1947. Zbiory własne).
   ====================

   Szukając odpowiedzi odnajdujemy wspomnienie Ks. K. Milika, który jako świadek tamtych dni i obiekt “skarg” zauważa, że: “Dużo zaciemnienia powoduje twór propagandy niemieckiej “Kardynał Hlond zamianował”. Fałsz historyczny i prawny.

   Kardynał Hlond, arcybiskup Gnieźnieński i Poznański nie mianował Administratorów Apostolskich, mianował ich pełnomocnik (o niebywałej skale pełnomocnictw) Stolicy świętej, którym był Kardynał Hlond.

   Ten produkt propagandy niemieckiej powstał w czasie kiedy już Niemcy zaczęli podnosić poniżoną klęską wojenną głowę, widząc przejawiający się wśród państw zwycięskich rozdział: Zachód – Wschód.

   Sprawa powstawania samodzielnych Administratur Apostolskich uniemożliwiała penetrację ich planów politycznych na nasze ziemie odzyskane poprzez organizacje kościelne, a wtedy jeszcze inne ich organizacje nie istniały.

   Źródłem tym jest niemiec ks. Alfred Schulz, ongiś administrator parafii w Świdnicy (Schematyzm Diecezji Wrocławskiej – str. 90), a obecnie przebywający w Regensburgu jako “Leiter der bischö fl. Suchstelle, Regensburg”.

   Wydaje on powielane gazetki, które rozsyła do duchowieństwa w Niemczech. Pod płaszczykiem “Bischö fliche Suchstelle” wykorzystuje autorytet biskupiego urzędu, ażeby prowadzić oszczerczą kampanię.

   Ulotki te przyniósł mi wypisany na ostatniej stronie załącznika 1a ks. Maks Zipfel, pochodzący z tutejszej diecezji, który wrócił z Niemiec i jako Polak (matka jego była Polką) stanął do pracy duszpasterskiej i pracuje obecnie jako administrator parafii św. Wojciecha we Wrocławiu.

   Wspomniane ulotki są u mnie, załączam oryginalne 2 najważniejsze.

   Reszta ulotek zawiera treść polityczną (Mieszko I był pochodzenia germańskiego itd), a ta treść polityczna jest połączona z kampanią oszczerczą przeciwko polskim księżom oraz z treścią duszpasterską.
   b) Załącznik 2 jest znamiennym dokumentem chwili.
   c) Załącznik 3 jest wyrazem próby wciągnięcia Administratora Apostolskiego w akcję repatriacyjną i zwalenie na niego winy.
   d) Załącznik 4 i 5 niech wyrażą moją linię postępowania. W rozmowach odnośnych akcentuję, że nie po stronie Kościoła leży wina obecnego stanu
   e) Załącznik 6 niech będzie dalszym dowodem rzekomego “znęcania się” Administratora Apostolskiego nad Niemcami.

   Mam unikaty: 1) Przemówienie Piusa XII do Kolegium Kardynalskiego w dniu 2.6.1945 r. Treść: Ostre potępienie hitleryzmu.

   2) List Piusa XII do Episkopatu Niemiec z dnia 1 XI 1945 r., już w treści łagodny, wspominający o niemieckich ziemiach wschodnich, ale nie poruszający sprawy administratorów apostolskich, wykonujących swe rządy już od 3 miesięcy.

   Te materiały przechowałem z roku 1945. Były one rozpowszechniane wśród niemieckiego duchowieństwa jako kopie maszynopisu.

   Środki masowego przekazu informacji istnieją wtedy jako marzenie. Wiadomości o sprzeciwach Churchilla na Konferencji Jałtańskiej przeciw zbyt daleko na zachód proponowanej granicy Polski docierają bardzo powoli do wiadomości duchowieństwa niemieckiego.

   Bardzo dobrze jest uobecnić się w owych czasach (1945-1946). Niemcy nie mają odwagi podnieść głowy pochylonej bezwarunkową kapitulacją.

   Nie mają i mieć im ani organizować nie wolno żadnego organu politycznego władzy, żadnego stowarzyszenia, żadnej organizacji społecznej.

   Jest tylko jedna nie zniewolona organizacja kościelna i tej nadużywają dla swych politycznych celów tym skwapliwiej, że Pius XII to były nuncjusz apostolski w Niemczech, ich przyjaciel.

   Chwytają się więc tej deski ratunku wyrzuceni poza burtę ustroju państwowego (RFN rodzi się dopiero w r. 1949) na burzliwej fali propagandy i nienawiści, uderzającej na nich.

   Pisma i oskarżenia i delegacje Ks. Kapsa i innych zdążają do Watykanu. Śledziłem ten rozwój wydarzeń we Wrocławiu.

   Około Bożego Narodzenia 1945 roku zaczęły krążyć wieści o przekroczeniu uprawnień przez Kardynała Hlonda etc.

   Rodził się propagandowy fałsz, który zapładniał upokorzoną butę niemiecką, tak, że z czasem narodził się do dziś dnia atakujący kłamstwem rewizjonizm niemiecki – w podobny sposób jak po I wojnie światowej.

   Nienawiść poczynającego się rewizjonizmu bije zawzięcie w Kard. Hlonda, a z administracji apostolskiej w administratora apostolskiego Dolnego Śląska.

   Po Pierwszej wojnie światowej widzieli Niemcy, że Górny Śląsk dla nich stracony i ogniskowali swoją walkę o ratowanie Śląska Opolskiego. Teraz zużytkowali i sprzeciw Churchilla i czynili wszystko by uratować Wrocław i Dolny Śląsk. W jednym z paszkwilów przesyłanych do Watykanu na mnie przyznaje paszkwilant (sic!) między wierszami: “das wird meinen Schlesien nutzen”.

   A paszkwilantem był wybitny benedyktyn. etc. etc. Byliśmy mianowani “ad Nutum S. Sedis”, jak zlecały pełnomocnictwa.
   Kardynał Hlond nie mógł nas więc odwołać, tylko Rzym.” (List: Ks. K. Milik do J. Pietrzaka. 12.04.1975. Zbiory własne)
   https://hlond.blogspot.com/2010/10/ks-jan-konieczny-august-kard-hlond.html