Wyróżniki cywilizacyjne cz.1

Wyróżniki cywilizacyjne cz.1

Kategorie bytu muszą rozwijać się harmonijnie, jeśli jedna z nich za bardzo wyprzedza inne w rozwoju, to prędzej czy później następuje zahamowanie również i w tej dziedzinie.

            Wszystkie kategorie bytu są ze sobą powiązane i muszą być ze sobą współmierne, to znaczy nie może być między nimi sprzeczności. Każda sprzeczność między kategoriami bytu świadczy o tym, że w społeczeństwie funkcjonuje mieszanka cywilizacyjna,która prędzej czy później prowadzi cywilizację do zagłady.

Temat: Wyróżniki cywilizacyjne.

            W poniższym temacie będziemy zastanawiać się nad zasadniczymi czynnikami, które determinują charakter cywilizacji i nazywać będziemy je wyróżnikami cywilizacyjnymi. Nauka porównawcza o cywilizacjach wylicza sześć takich wyróżników:

1. Istnienie lub nie istnienie monogamicznej rodziny wyemancypowanej z pod władzy rodu. Przy czym rodzinę definiujemy jako związek rodziców i dzieci.

            Rodzina może mieć następująca strukturę:

a) rodzina monogamiczna (1 mężczyzna + 1 kobieta),

b) rodzina poligamiczna (1 mężczyzna + wiele kobiet),

c) rodzina poliandryczna (wielu mężczyzn + 1 kobieta),

            Z poligamią łączy się problem prawa rodzinnego, majątkowego i spadkowego.Poligamia i poliandria warunkuje tyranię władzy państwowa, ponieważ prawo majątkowe i spadkowe się w tym momencie bardzo komplikuję i aby utrzymać porządek w państwie potrzebne jest używanie siły. Krokiem do poligamii jest osłabianie monogamicznego małżeństwa, a to z kolei implikuje to stopniową turanizację życia społecznego.

            „W społeczeństwach monogamicznych kobieta staje się pełnoprawnym członkiem społeczeństwa, praca przestaje być spychana na kobietę i w skutek tego praca przestaje hańbić. Monogamiczna, nierozerwalna rodzina wymaga istnienia nie tylko prywatnej własności, lecz również dziedziczenia majątku rodziców przez dzieci. Chęć przekazania majątku i kultury dzieciom staje się potężnym bodźcem działalności gospodarczej i ogólnocywilizacyjnej. (…)

            Monogamiczna rodzina wyemancypowana z pod władzy rodu, stwarza niezbędne przesłanki psychologiczne do powstania cywilizacji wyższego typu, opartych na związkach narodowych.”

2. Opanowanie czasu.

            Opanowanie przestrzeni polega na tym, że człowiek może według powziętego z góry planu dotrzeć do dowolnego punktu przestrzeni i powrócić z powrotem oznaczoną z góry drogą. Opanowanie przestrzeni rozwija intelekt i kategorię prawdy.

            Opanowanie czasu polega na tym, żeby własnego zamiaru w oznaczonej na to cząstce czasu stało się coś, co może być zależne od woli ludzkiej. Termin ten odgrywa analogiczną rolę jak meta- w przestrzeni i stanowi kryterium opanowania czasu. Opanowanie czasu wpływa bezpośrednio na rozwój etyki, gdyż kształci wolę. Końcowym etapem opanowania czasu jest historyzm, to jest świadomość historyczna danego społeczeństwa i wyciąganie z niej wniosków na przyszłość. Wraz z historyzmem powstaje początek łączności z tradycję poprzednich pokoleń oraz poczucie obowiązku wobec pokoleń następnych. Historyzm umożliwia i przyśpiesza postęp w każdej dziedzinie pozwala bowiem następnym pokoleniom zaczynać w tym miejscu do którego poprzednie pokolenie zdążyło już dotrzeć. Postęp nie jest możliwy tam, gdzie następne pokolenia nie mogą korzystać z dorobku poprzedników.

            „Najwyższy szczebel opanowania czasu to historyzm, bez którego utrudniony jest postęp i niemożliwe powstanie narodów oraz rozwój etyki. Do historyzmu doszła dopiero cywilizacja rzymska i łacińska. Pod wpływem tych cywilizacji zaczęły się pojawiać, a następnie rozwijać elementy historyzmu w cywilizacji żydowskiej. Natomiast w cywilizacji bizantyńskiej historyzm zaczął zanikać, a nawet w niektórych kulturach tej cywilizacji zniknął prawie zupełnie doprowadzając do fałszowania własnej historii i zaniku poczucia obowiązku.”

3. Stosunek do prawdy.[1]

            Chodzi tutaj o istnienie bądź nie istnienie pojęcia prawdy obiektywnej (istnieje nie zależnie od naszego poznania) traktowanej jako wartość społeczna dostępna dla każdego. Z miłości do prawdy wypływa szereg zalet etycznych jak poznanie godności osobistej, prawość, szczerość. Bez pojęcia prawdy obiektywnej nie może istnieć historyzm i nie ma mowy o rozwoju etyki.

            „W społeczeństwach, w których prawda uważana jest za wartość bezwzględną, zaczyna się wszechstronny rozwój nauk, przy czym przez naukę rozumiemy metodyczne dochodzenie do prawdy. Nauka  tych społeczeństwach rozwija się  na podstawie swobodnej, nieskrępowanej, publicznej dyskusji, a jej wyniki są dostępne w zasadzie dla każdego. Nauka też nie odrywa się od życia, lecz służy mu i co najwyżej może je wyprzedzać. Z rozwoju nauk rodzi się upowszechnienie oświaty,a swobodna dyskusja wpływa na rozwój krytycyzmu i dynamizuje rozwój nie tylko nauk ale i innych dziedzin życia społecznego.”

Powyższy wykład został wygłoszony przez doc. Józefa Kosseckiego w ramach „Narodowej Akademii Informacyjnej” częściowo tylko został uzupełniony o cytaty z pracy tegoż autora „Podstawy nowoczesnej nauki porównawczej o cywilizacjach” Katowice 2003, s. 75-80.

[1] Wyróżnik dodany przez Józefa Kosseckiego, gdyż nasunęła się ona autorowi po przeczytaniu prac F. Konecznego, ona była tam zawarta tylko nie wyróżniona do tej rangi.

Źródło: newbielink:http://nai.blog.onet.pl/2012/03/07/wyrozniki-cywilizacyjne-cz-1/ [nonactive]


Wyróżniki cywilizacyjne cd. Prawda, prawo

Notatki z seminarium doc. Kosseckiego, 14 stycznia 2014 r.
 
Kolejne wyróżniki cywilizacyjne: stosunek do prawdy i stosunek prawa prywatnego do publicznego.
 
Stosunek do prawdy

Stosunek do prawdy był w myśli Konecznego obecny, choć nie explicite. Aby rozpoznać obecność i funkcjonowanie tego wyróżnika należy się zastanowić, czy w danej cywilizacji istnieje - czy nie - pojęcie prawdy obiektywnej, możliwej do badania, dostępnej dla ludzi.

Pojęcie to po raz pierwszy pojawiło się w starożytnej Grecji. Nie zawsze występuje w takiej postaci. W cywilizacjach turańskiej i bizantyńskiej kryterium prawdy jest uznanie jej przez uprawnione autorytety (władcę lub instytucję - liturgia biurokratyczno-poznawcza). W cywilizacji żydowskiej zachodzi podporządkowanie prawdy ideologii; ogólnie w cywilizacjach sakralnych podporządkowanie religii. W średniowieczu Kościół oparł się tej tendencji i wychował dwie cywilizacje: łacińską i bizantyńską.

Stosunek prawa prywatnego do publicznego

Podstawą wszelkiej własności jest własność ziemi. Tymczasem w Polsce na obszarach wiejskich jest ona nadal regulowana Dekretem PKWN z 9 IX 1944 r. mimo, że ciało to było wówczas uznawane jedynie przez Moskwę (inne państwa nadal uznawały Rząd Londyński), a na obszarach miejskich dekrety Bieruta z 1945 r. Dzierżawa wieczysta jest instytucją typowo turańską (car udzielał bojarowi własności, a po jego śmierci jej część przyznawał żonie i dzieciom jako opryczninę).

Czy sfery te są w danej cywilizacji wyraźnie oddzielone i czy obowiązuje zasada bezwzględnego poszanowania każdej z nich?

Chodzi tu nie tylko o bezpieczeństwo każdego obywatela wobec aparatu państwa, ale i zapewnianie obywatelowi ochrony, a z drugiej strony zabezpieczenie interesów państwowych przed zepchnięciem ich na drugi plan przez interesy prywatne, zwłaszcza osób sprawujących władzę.

Właściwe funkcjonowanie obu tych obszarów jest warunkiem istnienia organizacji społecznej niezależnej od państwa. [? MT]

Definicje konecznańskie:
 
Przez prawo prywatne rozumiemy trójprawo: prawo rodzinne, majątkowe i spadkowe, oraz wszelkie normy prawne regulujące stosunki między poszczególnymi członkami społeczeństwa - przede wszystkim prawo cywilne.
 
Przez prawo publiczne rozumiemy normy prawne regulujące ustrój państwa, sposób funkcjonowania jego organów oraz stosunki między poszczególnymi organami władzy państwowej, oraz członkami społeczeństwa a tymi organami.

Technika nie determinuje rodzaju cywilizacji. To spostrzeżenie to differentia specifica Konecznego względem marksizmu i, ogólniej, ekonomizmu. Przykładem III Rzesza, która mimo technologicznego zaawansowania szybko się turanizowała.

Początki prawa publicznego to władza starostów rodowych, potem książąt. W turańszczyźnie państwo traktowane jest jako prywatna własność władcy.

Pełny rozdział prawa prywatnego od publicznego istnieje tylko w cywilizacji łacińskiej.

W cyw. arabskiej prawo publiczne wyprowadza się z prywatnego (Koran nie zawiera p. publicznego): podatki podciągnięto pod jałmużnę, służbę wojskową pod świętą wojnę. Władca jest skrępowany tylko Koranem; podważenie tak zbudowanego systemu autokratycznego wywołuje natychmiast anarchię.

Plan Himmlera w materiałach procesowych Carla Clauberga - kopia znikającego z bibliotek nr 2/1958 Zeszytów Oświęcimskich wykonana przez słuchacza NAI dostępna jest tu: newbielink:http://filmyprawdy.files.wordpress.com/2012/08/zeszyty-oswiecimskie.pdf [nonactive]. Obecnie Plan Himmlera realizuje się nie przymusem administracyjnym i fizycznym, ale środkami ekonomicznymi.

W cyw. bizantyńskiej dominuje prawo państwowe, stąd ingerencje urzędników w życie rodzinne i traktowanie dzieci niemal jak własności państwa.
W Polsce kluczowe grupy, na których opiera się państwo, nie zostały po '89 oczyszczone. Milicja Obywatelska nie była objęta lustracją, a formalne przeszeregowanie funkcjonariuszy oraz tajnych współpracowników z SB do MO nie było problemem. Nie został również oczyszczony aparat sędziowski, profesura, sfera kultury (literaci, reżyserzy) ani biurokracja państwowa i samorządowa, za wyjątkiem najwyższych stanowisk. Wniosek: praktycznie zachowana została bizantyńska ciągłość z okresem PRL.

W cyw. żydowskiej nie ma rozdziału prawa, całość jest wyprowadzona z religii.


Wykład NAI pt: Stosunek prawa prywatnego do prawa publicznego.
newbielink:https://www.youtube.com/watch?v=aoGnWy7iLh0 [nonactive]

Źródło: newbielink:http://mufti.polacy.eu.org/4734/wyrozniki-cywilizacyjne-cd-prawda-prawo/ [nonactive]