Między nami antysemitami – kim są Semici?

Wiemy kim są Słowianie, Anglosasi, Germanie, to są narody podzielone jako grupy językowe. Semici są również grupą językową i nie są to tylko żydzi, czyli wyznawcy religii mojżeszowej.

Języki semickie stanowią gałąź rodziny języków afroazjatyckich. Należą do nich arabski, amharski, tigrinia, aramejski, hebrajski, maltański i wiele innych języków starożytnych i współczesnych. Posługuje się nimi ponad 330 milionów ludzi w dużej części Azji Zachodniej, Afryce Północnej, Rogu Afryki, Malcie oraz w dużych społecznościach imigrantów i emigrantów w Ameryce Północnej, Europie i Australazja.

Terminologii tej użyli po raz pierwszy w latach osiemdziesiątych XVIII wieku członkowie szkoły historycznej w Getyndze, którzy wywodzili tę nazwę od Sema, jednego z trzech synów Noego z Księgi Rodzaju.

Języki semickie występują w formie pisanej od bardzo wczesnych dat historycznych w Azji Zachodniej, przy czym teksty wschodnio-semickie akadyjskie (znane również jako asyryjskie i babilońskie) i eblaickie (zapisane pismem zaadaptowanym z sumeryjskiego pisma klinowego) pojawiają się od ok. 2600 p.n.e. odpowiednio w Mezopotamii i północno-wschodnim Lewancie.

I tak jak w piśmie klinowym, pisane i czytane są od strony z prawej do lewej , gdyż w pismie klinowym było zręczniej tak używać narzędzi, prawie rzeźbiąc pismo na tabliczkach glinianych.

Jedynymi wcześniej poświadczonymi językami są sumeryjski i elamicki (2800–550 p.n.e.), oba izolowane języki, oraz egipski (ok. 3000 p.n.e.), siostrzana gałąź rodziny afroazjatyckiej, spokrewniona z językami semickimi, ale niebędąca ich częścią.

Amoryt – semicki język archaiczny – zachowany wyłącznie w nazwach i imionach, pojawił się w Mezopotamii i północnym Lewancie ok. 2100 p.n.e., po których następują wzajemnie zrozumiałe języki kananejskie (w tym hebrajski, fenicki, moabicki, edomicki i amonicki, a być może ekronicki, amalekicki i sutejski), wciąż używany aramejski i ugarycki w drugim tysiącleciu p.n.e.

Większość pism używanych do pisania języków semickich to abiady – rodzaj pisma alfabetycznego pomijającego część lub wszystkie samogłoski, co jest wykonalne w przypadku tych języków, ponieważ spółgłoski są głównymi nośnikami znaczeń w językach semickich. Należą do nich alfabet ugarycki, fenicki, aramejski, hebrajski, syryjski, arabski i starożytny alfabet południowoarabski. Pismo Geʽez, używane do zapisywania języków semickich Etiopii i Erytrei, jest technicznie abugidą –rodzaj zapisywania, zmodyfikowanym abiadem, w którym samogłoski są zapisywane za pomocą znaków diakrytycznych dodawanych zawsze do spółgłosek, w przeciwieństwie do innych języków semickich, które wskazują samogłoski na podstawie potrzeby lub w celach wprowadzających.

Maltański to jedyny język semicki zapisywany alfabetem łacińskim i jedyny język semicki będący językiem urzędowym Unii Europejskiej.

Języki semickie wyróżniają się niekonkatenacyjną morfologią. Oznacza to, że rdzenie wyrazów same w sobie nie są sylabami ani słowami, ale zamiast tego stanowią izolowane zestawy spółgłosek (zwykle trzy, tworząc tak zwany rdzeń trójliterowy). Wyrazy powstają z rdzeni nie tyle poprzez dodanie przedrostków lub przyrostków, ile raczej poprzez wypełnienie samogłosek pomiędzy spółgłoskami rdzeniowymi, choć często dodawane są również przedrostki i przyrostki. Na przykład w języku arabskim rdzeń oznaczający „pisać” ma formę k-t-b. Z tego rdzenia tworzy się słowa poprzez uzupełnienie samogłosek i czasami dodanie spółgłosek,

Podobieństwo języków hebrajskiego, arabskiego i aramejskiego zostało zaakceptowane przez wszystkich uczonych od czasów Średniowiecza. Języki te były znane uczonym z Europy Zachodniej dzięki kontaktom historycznym z sąsiednimi krajami Bliskiego Wschodu oraz dzięki studiom biblijnym, a analiza porównawcza języka hebrajskiego, arabskiego i aramejskiego została opublikowana po łacinie w 1538 r. przez Guillaume’a Postela. Prawie dwa wieki później Hiob Ludolf opisał podobieństwa między tymi trzema językami a etiopskimi językami semickimi.

Termin „semicki” został stworzony przez członków szkoły historycznej w Getyndze, początkowo przez Augusta Ludwiga von Schlözera (1781), na określenie języków blisko spokrewnionych z arabskim, aramejskim i hebrajskim. Imię zostało zaczerpnięte od Sema, jednego z trzech synów Noego w genealogicznych przekazach biblijnej Księgi Rodzaju, a dokładniej od greckiego tłumaczenia imienia Koine, Σήμ (Sēm).

Johannowi Gottfriedowi Eichhornowi przypisuje się spopularyzowanie tego terminu, szczególnie w artykule z 1795 r. „Semitische Sprachen” (języki semickie), w którym uzasadniał terminologię krytyką twierdzącą, że hebrajski i kananejski były tym samym językiem pomimo Kanaanu bycie „chamickim” w Tabeli Narodów.

W Mojżeszowej Tablicy Narodów nazwy wymienione jako Semici są wyłącznie nazwami plemion posługujących się tak zwanymi językami orientalnymi i zamieszkujących Azję Południowo-Zachodnią. O ile możemy prześledzić historię tych właśnie języków, zawsze zapisywano je za pomocą sylabogramów lub alfabetu (nigdy za pomocą hieroglifów lub piktogramów); a legendy o wynalezieniu sylabogramów i pisma alfabetycznego sięgają Semitów.
Wcześniej języki te były powszechnie znane w literaturze europejskiej jako „języki orientalne”. W XIX wieku potoczną nazwą stała się nazwa „semicka” oraz później wprowadzona alternatywna nazwa – języki syroarabskie.

>https://en.wikipedia.org/wiki/West_Asia

Anna-PK
Zwyczajna kobieta, zwykły człowiek.
https://an40na.neon24.net