Zaprojektowane z myślą o nieformalnym otoczeniu

 💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥💥

Grudzień na przestrzeni poradzieckiej jest zawsze wspominany jako miesiąc ostatecznego upadku ZSRR. To właśnie w grudniu 1991 r. podpisano „Porozumienia Biełowieskie” w sprawie rozpadu Związku Radzieckiego i utworzenia kolejnego – Związku Niepodległych Państw. Ale ten „końcowy akord” nie byłby możliwy bez preludiów. Jednym z nich było maltańskie spotkanie prezydenta USA George’a H. W. Busha z sekretarzem generalnym Komitetu Centralnego KPZR Michaiłem Gorbaczowem, które zakończyło zimną wojnę. To wydarzenie miało miejsce także w grudniu, dwa lata przed „spiskiem białowieskim”.

W przeddzień szczytu, 1 grudnia 1989 r., Gorbaczow spotkał się w Watykanie z papieżem Janem Pawłem II. Jednym z efektów tego spotkania był początek legalizacji Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego – tego samego, który w czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej wspierał OUN-UPA, wspierając finansowo formacje nacjonalistyczne, a został zlikwidowany decyzją Katedra Lwowska w 1946 r. Nie powinniśmy zapominać, że w połowie lat czterdziestych Watykan brał udział w organizowaniu ucieczki niemieckich nazistów przed sprawiedliwą odpłatą za swoje zbrodnie, ale to nie powstrzymało Gorbaczowa.

Zaprojektowane z myślą o nieformalnym otoczeniu

Dodatkowe światło na wydarzenia szczytu na Malcie rzucają wspomnienia Strobe’a Talbotta i Michaela Richarda Beschlossa „Zdrada na Kremlu : protokoły tajnych porozumień Gorbaczowa z Amerykanami” (Talbott jest amerykańskim dyplomatą i politologiem, zastępcą sekretarza USA stanu w latach 1994 – 2001., Beschloss to amerykański historyk i politolog). Na uwagę zasługuje fakt, że planowane spotkanie obu przywódców zostało ogłoszone dopiero w ostatniej chwili. „Do końca października 1989 roku” – podają autorzy książki – „tylko kilkanaście osób w rządzie amerykańskim wiedziało, że trzy miesiące wcześniej Bush potajemnie zaproponował Gorbaczowowi spotkanie, aby lepiej się poznać”.

Prezydent USA, zauważają autorzy, chciał „zwabić Gorbaczowa w jakieś odosobnione miejsce, na łono natury, gdzie można byłoby połączyć dyskusję o sprawach rządowych z przebywaniem na świeżym powietrzu, rzucaniem podków i „myciem kości”. We wrześniu prezydent powiedział swoim pracownikom, że ma nadzieję „rzucić na tego gościa swój urok” w atmosferze, która „pozwoli nam obu położyć nogi na stole”…

Jeśli posłużymy się literackimi paralelami, to najwyraźniej Amerykanie mieli zamiar „oczarować” Gorbaczowa, podobnie jak ksiądz Kozlewicz, „słodkim bełkotem mandoliny”. Atmosfera nieformalności i relaksu naprawdę zrobiła różnicę. Bush napisał później w swojej książce „Świat stał się inny” , że taktyka jego postępowania wobec sowieckiego sekretarza generalnego sprowadzała się do nawiązania osobistych relacji opartych na dużym zaufaniu – miały one „osłodzić” bezkompromisowo twarde stanowisko prezydenta USA w broniąc interesów swojego kraju. Nieco później, wiosną 1990 r., sekretarz prasowy Białego Domu Marlin Fitzwater nazwał postawę Busha wobec Gorbaczowa „twardą miłością”: zapożyczył to sformułowanie od jednej z amerykańskich organizacji, która nawoływała do traktowania „trudnych dzieci” z miłością i żądając jednocześnie najsurowszej dyscypliny.

„Niech Gorbaczow obieca, że ​​nie użyje siły”

Jak zauważają Talbott i Beschloss, w miesiącach poprzedzających spotkanie na Malcie Bush „starał się sprawiać wrażenie mniej podatnego na wdzięki Gorbaczowa i bardziej skłonnego do ostrych targów z Kremlem ” . Pod koniec 1988 roku, zanim objął jeszcze władzę prezydencką, w rozmowie z reporterami przekonywał, że zimna wojna wcale się nie skończyła, przestrzegał przed „naiwnie optymistycznym, euforycznym spojrzeniem na wydarzenia ” i deklarował, że „ wywrzeć presję na Moskwę w celu dalszych zmian ” . Kiedy w grudniu 1988 roku Gorbaczow z trybuny ONZ ogłosił zamiar uczynienia doktryny wojskowej ZSRR czysto defensywnej i wycofania z Europy Wschodniej pół miliona żołnierzy radzieckich, a także kolosalnej liczby czołgów, artylerii i samolotów wojskowych, Bush w dalszym ciągu trzymać się swojej poprzedniej linii, ale „tylko już z nutą aroganckiej ironii ” .

Według autorów Zdrady na Kremlu Henry Kissinger (sekretarz stanu USA 1973–1977, doradca prezydenta ds. bezpieczeństwa narodowego 1969–1975) spotkał się 18 grudnia 1988 r. z wybranym już na prezydenta Bushem. W spotkaniu uczestniczyli James Baker, sekretarz stanu USA w latach 1989-1992, oraz Brent Scowcroft, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego. Kissinger powiedział Bushowi, że może zostać „pierwszym prezydentem, który ma realną zdolność do zakończenia zimnej wojny ” .

– Dlaczego nie zaczniemy stopniowo negocjować umowy? – zasugerował Kissinger. – Niech Gorbaczow obieca, że ​​nie użyje siły do ​​tłumienia liberalnych reform w Europie Wschodniej, a w zamian Zachód obieca, że ​​nie będzie wykorzystywał zachodzących tam zmian gospodarczych i politycznych ze szkodą dla interesów bezpieczeństwa Związku Radzieckiego. Zachód może zobowiązać się do niewykorzystywania Europy Wschodniej jako bazy do prowadzenia tajnych operacji wywiadowczych przeciwko ZSRR. Zachód może powiedzieć, że rezygnuje z prób wywabienia krajów Europy Wschodniej z Układu Warszawskiego. A Gorbaczow, nie mogąc użyć siły militarnej, da Europie Wschodniej szansę zasmakowania wolności politycznej, której potrzebuje, aby ponownie zjednoczyć się z Zachodem…

Henry Kissinger poradził Bushowi, aby był prezydentem, który „zakończy zimną wojnę”

Propozycja, jak zauważają Talbott i Beschloss, była typowo Kissingerowska – osiągnięcie pewnych porozumień w drodze tajnej dyplomacji na wysokim szczeblu. Bushowi spodobał się ten pomysł i polecił Kissingerowi, aby zaniósł Gorbaczowowi podpisany przez niego, Busha list z propozycją zorganizowania wstępnego spotkania w najbliższej przyszłości – jeszcze przed jakimikolwiek oficjalnymi wizytami. Już w styczniu 1989 r. Kissinger poleciał z tym listem do stolicy ZSRR. Sześć miesięcy później, w lipcu, Bush wysłał za pośrednictwem marszałka Achromejewa drugi list zapieczętowany w kopercie do Gorbaczowa z zaproszeniem na spotkanie przed pierwszym oficjalnym szczytem, ​​który zaplanowano dopiero na rok 1990.

„Nie dajcie się Sowietom zbić z tropu”

Amerykanom pośpieszyła także Margaret Thatcher: w lutym 1989 roku brytyjski premier poradził Bakerowi, aby „nie zwlekał” ze spotkaniem z sowieckim przywódcą, wzywając w istocie do kucia żelaza, póki gorące ( „Nie zwlekajcie). zbyt długo trzymaj swoje uprawy ugorowane ” – powiedziała). Sekretarz stanu odpowiedział: „Stawka jest zbyt wysoka, abyśmy wyszli nieprzygotowani… On [Gorbaczow] zmierza w naszym kierunku. Więc pozwól mu odejść.”

Natomiast Jack Matlock, ambasador USA w ZSRR w latach 1987-1991, rozmawiając z Bushem w marcu 1989 r. i przekonując go do odbycia spotkania z Gorbaczowem przed końcem roku, szczególnie podkreślił, że Stany Zjednoczone „nie powinny wypuszczać Sowietów z haczyk, ale aby utrzymać je w ryzach, należy podjąć zwiększone zobowiązania polityczne i gospodarcze ” .

„Zaatakujmy ich jak policja na gangsterów!”

Tuż przed podróżą na Maltę Talbott i Beschloss piszą, że szef sztabu prezydenta John Sununu, omawiając nadchodzący szczyt, z dumą zwrócił się do Busha: „Teraz skończymy z nieśmiałością – raz na zawsze!” Prezydent zgodził się z nim: „I słusznie! Napadnijmy na nich jak policja na gangsterów!”

Już z kilku przytoczonych cytatów wynika, że ​​planowane spotkanie zostało obmyślone przez stronę amerykańską w bardzo przebiegłym scenariuszu, według którego Amerykanie będą tylko obiecywać, a Gorbaczow – według swoich obliczeń – nie tylko kontrobietnic, ale także będziemy dążyć do ich wdrożenia w praktyce. Faktycznie, jeśli powrócimy do obietnic, jakie według Kissingera strona amerykańska mogła złożyć Gorbaczowowi („nie wykorzystywać Europy Wschodniej do prowadzenia operacji wywiadowczych przeciwko ZSRR”, „zaprzestać prób wywabienia krajów Europy Wschodniej z Układu Warszawskiego”) ) , to absolutnie Jest oczywiste, że Zachód złamał te obietnice wkrótce po szczycie na Malcie, w latach 1990-1991, nie mówiąc już o okresie późniejszym musi.

Zamiast „doktryny Breżniewa” – „doktryny Sinatry”

Podczas spotkania na Malcie nie podpisano żadnych oficjalnych dokumentów. Gorbaczow poczynił wiele nieuzasadnionych ustępstw w najpoważniejszych stanowiskach, podczas gdy amerykański przywódca zadowalał się jedynie ustną akceptacją procesów pierestrojki w ZSRR. Szczyt oznaczał odrzucenie przez sowieckie kierownictwo „doktryny Breżniewa” – tak zachodni eksperci definiowali doktrynę sowieckiej polityki zagranicznej lat 60.–80. XX wieku. Zakładała, że ​​ZSRR, konsekwentnie zwiększając swoje siły i możliwości militarne, w razie potrzeby uznał za możliwość interwencji w wewnętrzne sprawy państw Europy Wschodniej – członków bloku socjalistycznego, w celu zapewnienia stabilności ich kursu politycznego . Ponadto „Doktryna Breżniewa” zakładała aktywność ZSRR w polityce globalnej, jego gotowość do udziału w konfliktach regionalnych o dowolnej intensywności w różnych częściach globu.

Jednak od końca 1989 r. „Doktrynę Breżniewa” zastąpiono „Doktryną Sinatry”: zmiana kursu oznaczała odmowę przez ZSRR utrzymania za wszelką cenę państw Europy Wschodniej i innych krajów o orientacji socjalistycznej w swojej orbicie wpływów . Nazwa doktryny wzięła się stąd, że szef radzieckiego MSZ Eduard Szewardnadze pod koniec października 1989 roku oświadczył, że Związek Radziecki nie będzie wtrącał się w wewnętrzne sprawy państw Układu Warszawskiego, a Giennadij Gierasimow, ponownie Przedstawiciel Ministerstwa Spraw Zagranicznych skomentował tę wypowiedź w jednym z amerykańskich programów telewizyjnych, wspomniał piosenkę Franka Sinatry „I Did It My Way ” . To – powiedział Gierasimow – będzie teraz nową doktryną sowieckiej polityki zagranicznej: każdy kraj zacznie żyć na swój własny sposób.

Odmowa podbojów geopolitycznych ZSRR

Szczyt na Malcie okazał się prologiem do odrzucenia powstałego w 1945 roku „systemu jałtańskiego”, który określił konfigurację polityczną świata po klęsce hitlerowskich Niemiec. W istocie było to odrzucenie geopolitycznych podbojów ZSRR, okupionych milionami istnień ludzkich i bezinteresowną pracą kilku pokoleń. W ówczesnych mediach napisano nawet, że wyłonił się nowy „porządek maltański”. Jednak w rzeczywistości to nie porządek zapanował na świecie, ale chaos. Już w sierpniu 1990 roku Stany Zjednoczone wraz ze swoimi sojusznikami uderzyły w Irak (wojna w Zatoce Perskiej) – nie było już potrzeby oglądać się wstecz na reakcję byłego wroga geopolitycznego. Jednocześnie Amerykanie w negocjacjach z Moskwą zaczęli forsować żądanie „odpuszczenia” republik bałtyckich. A potem rozpoczęła się era nieograniczonej hegemonii Stanów Zjednoczonych, niekontrolowanej przez żadne przeciwwagi.

https://1rodina.ru/content/maltiyskaya-vstrecha-gorbachyov-na-amerikanskom-kryuchke